Τα αρχαία ελληνικά δεν είναι απαρχαιωμένη Γλώσσα…

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

“Τα ελληνικά και τα λατινικά δεν είναι ούτε απαρχαιωμένες, ούτε ελιτιστικές (γλώσσες) και πρέπει να τις προωθήσουμε”, τόνισε ο Γάλλος υπουργός  Παιδείας, Ζαν Μισέλ Μπλανκέρ, ζητώντας την εγγραφή των αρχαίων ελληνικών και των Λατινικών στον κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco!\

Πόσο δίκαιο είχε! Ψαρέψαμε από το διαδίκτυο -και μεταφέρουμε εδώ-  μερικές ομηρικές λέξεις που τις μιλούμε ακόμη και σήμερα!

Ιδού, λοιπόν, «ζωνατά» παραδείγματα για να δούμε ότι η Ομηρική γλώσσα όχι μόνο δεν είναι νεκρή, αλλά είναι ολοζώντανη.

Αυδή είναι η φωνή. Σήμερα χρησιμοποιούμε το επίθετο άναυδος.
Αλέξω στην εποχή του Ομήρου σημαίνει εμποδίζω, αποτρέπω. Τώρα χρησιμοποιούμε τις λέξεις αλεξίπτωτο, αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο αλεξήλιο Αλέξανδρος (αυτός που αποκρούει τους άνδρες) κ.λπ.
Με το επίρρημα τήλε στον Όμηρο εννοούσαν μακριά, εμείς χρησιμοποιούμε τις λέξεις τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια κ.λπ.
Λάας ή λας έλεγαν την πέτρα. Εμείς λέμε λατομείο, λαξεύω.
Πέδον στον Όμηρο σημαίνει έδαφος, τώρα λέμε στρατόπεδο, πεδινός.
Το κρεβάτι λέγεται λέχος, εμείς αποκαλούμε λεχώνα τη γυναίκα που μόλις γέννησε και μένει στο κρεβάτι.
Πόρο έλεγαν τη διάβαση, το πέρασμα, σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη πορεία. Επίσης αποκαλούμε εύπορο κάποιον που έχει χρήματα, γιατί έχει εύκολες διαβάσεις, μπορεί δηλαδή να περάσει όπου θέλει, και άπορο αυτόν που δεν έχει πόρους, το φτωχό.
Φρην είναι η λογική. Από αυτή τη λέξη προέρχονται το φρενοκομείο, ο φρενοβλαβής, ο εξωφρενικός, ο άφρων κ.λπ.
Δόρπος, λεγόταν το δείπνο, σήμερα η λέξη είναι επιδόρπιο.
Λώπος είναι στον Όμηρο το ένδυμα. Τώρα αυτόν που μας έκλεψε (μας έγδυσε το σπίτι) το λέμε λωποδύτη.
Ύλη ονόμαζαν ένα τόπο με δένδρα, εμείς λέμε υλοτόμος.
Άρουρα ήταν το χωράφι, όλοι ξέρουμε τον αρουραίο.
Το θυμό τον αποκαλούσαν χόλο. Από τη λέξη αυτή πήρε το όνομα της η χολή, με την έννοια της πίκρας. Λέμε επίσης αυτός είναι χολωμένος.
Νόστος σημαίνει επιστροφή στην πατρίδα. Η λέξη παρέμεινε ως παλινόστηση ή νοσταλγία.
Άλγος στον Όμηρο είναι ο σωματικός πόνος, από αυτό προέρχεται το αναλγητικό.
Το βάρος το αποκαλούσαν άχθος, σήμερα λέμε αχθοφόρος.
Ο ρύπος, δηλαδή η ακαθαρσία, εξακολουθεί και λέγεται έτσι – ρύπανση.
Από τη λέξη αιδώς (ντροπή) προήλθε ο αναιδής.
Πέδη, σημαίνει δέσιμο και τώρα λέμε πέδιλο. Επίσης χρησιμοποιούμε τη λέξη χειροπέδες.
Από το φάος, το φως προέρχεται η φράση «φαεινές ιδέες».
Άγχω, σημαίνει σφίγγω το λαιμό, σήμερα λέμε αγχόνη. Επίσης άγχος είναι η αγωνία από κάποιο σφίξιμο ή από πίεση.
Βρύχια στον Όμηρο είναι τα βαθιά νερά, εξού και τo υποβρύχιο.
Φερνή έλεγαν την προίκα. Από εκεί επικράτησε την καλά προικισμένη να τη λέμε «πολύφερνη νύφη».
Το γεύμα στο οποίο ο κάθε παρευρισκόμενος έφερνε μαζί του το φαγητό του λεγόταν έρανος. Η λέξη παρέμεινε, με τη διαφορά ότι σήμερα δεν συνεισφέρουμε φαγητό, αλλά χρήματα.
Υπάρχουν λέξεις, από τα χρόνια του Ομήρου, που ενώ η πρώτη τους μορφή μεταβλήθηκε – η χειρ έγινε χέρι, το ύδωρ νερό, η ναυς έγινε πλοίο, στη σύνθεση διατηρήθηκε η πρώτη μορφή της λέξεως.
Από τη λέξη χειρ έχομε: χειρουργός, χειριστής, χειροτονία, χειραφέτηση, χειρονομία, χειροδικώ κ.τ.λ.
Από το ύδωρ έχομε τις λέξεις: ύδρευση, υδραγωγείο, υδραυλικός, υδροφόρος, υδρογόνο, υδροκέφαλος, αφυδάτωση, ενυδρείο, κ.τ.λ.
Από τη λέξη ναυς έχομε: ναυπηγός, ναύαρχος, ναυμαχία, ναυτικός, ναυαγός, ναυτιλία, ναύσταθμος, ναυτοδικείο, ναυαγοσώστης, ναυτία, κ.τ.λ.

Αυτά είναι μερικά, μόνον παραδείγματα λέξεων της αρχαίας που τις χρησιομοποιούμε και σήμερα. Δείτε, τώρα τη γλώσσα των αρχαίων σε …σημερινή χρήση:

Αιδώς Αργείοι: (Ομήρου Ιλιάδα – Ε 787)

Αντίπαλον δέος: (Θουκυδίδης – Γ 11)

Από μηχανής θεός: θεατρικό τέχνασμα στην αρχαία Ελλάδα

– Αρχή άνδρα δείκνυσι (Βίας ο Πριηνεύς – Σοφοκλής…. Αντιγόνη 62)

– Ασκός του Αιόλου: (Ομήρου Οδύσσεια Κ 1-56)

– Αχίλλειος πτέρνα: μύθος του Αχιλλέα

– Βίος αβίωτος : (Χίλων Ο Λακεδαιμόνιος)

– Γαία πυρί μειχθήτω

:– Γη και ύδωρ: (Ηροδότου Ιστορία V 17-18)

– Γόρδιος δεσμός: (Αρριαννού 11 3)

– Δαμόκλειος σπάθη: επεισόδιο που συνέβη μεταξύ του τυράννου των Συρακουσών Διονυσίου και του Δαμοκλή, ενός αυλικού κόλακα

– Διέβην τον Ρουβίκωνα : Η φράση αποδίδεται στον Ιούλιο Καίσαρα

– Δούρειος Ίππος: (Ομήρου Οδύσσεια λ 529)

– Δρακόντεια μέτρα: Δράκοντας (7ος αιώνας π.Χ)

– Έπεα πτερόεντα: (Ομήρου Ιλιάδα Α 201)

– Επί ξυρού ακμής: (Ομήρου Ιλιάδα Κ 173)

– Εκατόμβη: Θυσία με πολλά θύματα, μεγάλη απώλεια. Εκατόμβη στην αρχαία Ελλάδα ονόμαζαν την θυσία κατά την οποία γινόταν προσφορά από εκατό βόδια στους θεούς. (Ομήρου Ιλιάδα Α 65)

– Ες αύριον τα σπουδαία: Τη φράση είπε ο Θηβαίος Αρχίας, (Πλουτάρχου Πελοπ. 10)

– Ή ταν ή επί τας (Πλουτάρχου Λακεδαιμ. Αποφθ.16)

– Και συ τέκνον Βρούτε: Την είπε ο Καίσαρας, όταν αναγνώρισε τον Βρούτο ανάμεσα στους δολοφόνους του.

– Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα: (Αισώπου Μύθοι «Ανήρ Κομπαστής»)

– Mηδένα προ του τέλους μακάριζε : (Ηροδότου Ι 32 7)

– Κύκνειο άσμα:. (Πλάτωνος Φαίδων 84 Ε)

– Ιστός της Πηνελόπης (Ομήρου Οδύσσεια τ 149)

– Κουτί της Πανδώρας:

– Ο κύβος ερρίφθη

– Μέμνησο των Αθηναίων: (Ηροδότου V 105)

– Μερίς του λέοντος: (Αισώπου μύθοι «Λέων και αλώπηξ»)

– Κομίζω γλαύκα εις Αθήνας: Όταν λέγονται ήδη γνωστά πράγματα.  (Αριστοφάνης, Όρνιθες, 301).

Κατόπιν όλων αυτών, που είναι κυριολεκτικά ελάχιστα παραδείγματα, των πολύ περισσότερων, λέξεων, φράσεων κλπ. που παραθέσαμε, πόσο δίκαιο έχει ο Γάλλος υπουργός  Παιδείας όταν τονίζει πως τα ελληνικά δεν είναι απαρχαιωμένη Γλώσσα…