ΓΝΩΜΗ: Οι Γάλλοι έσπευσαν, εμείς τι περιμένουμε για να πάμε στην Unesco ;

ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Για μία ακόμη φορά “μας πρόλαβαν οι ξένοι”! Ενώ ήδη από το 2012 ο καθηγητής Γιάννης Κορίνθιος, από την Νάπολη της Ιταλίας, ζητούσε να καθιερωθεί, με νόμο από την Ελλάδα και, στη συνέχεια, με αίτημα προς την Unesco, Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού, τελικά μόλις  τον Απρίλιο του 2017, δηλαδή μετά από μία τετραετή περίοδο «ασκήσεων επί χάρτου», με συνεχείς παλινωδίες από πλευράς ελληνικού Κράτους, αλλαγές ημερομηνιών και ανεκπλήρωτες επίσημες και ανεπίσημες διαβεβαιώσεις, φτάσαμε στο ΦΕΚ  Αρ. Φύλλου 1384 /24 Απριλίου/ 2017 όπου αναγνωρίστηκε Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας.

Και, όπως γράφαμε τότε,  <<πλέον ξανοίγεται μπροστά μας ένας άλλος Μαραθώνιος για την καθιέρωση από τον OHE μέσω της UNESCO της ανακήρυξης «Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας»>>.

Δυστυχώς, έκτοτε πέρασαν δύο ακόμη χρόνια και όλα παραμένουν …στάσιμα! Μάλιστα στην  τελευταία επί του θέματος συνεδρίαση της αρμόδιας Επιτροπής της Βουλής, παρέστη και ο καθηγητής  Γ. Μπαμπινιώτης.

Αναφερόμενος ακριβώς στο σκέλος της διεθνούς αναγνωρίσεως, είχε περιγράψει τότε ο κ. καθηγητής, μία σειρά ενεργειών που έπρεπε να γίνουν από το ελληνικό Κράτος,  ώστε αφενός μεν με την δημιουργία ενός φιλελληνικού κινήματος και την κινητοποίηση σημαντικών διεθνών παραγόντων του πνεύματος να αποκτήσει μία ισχυρή δυναμική το ελληνικό αίτημα και, αφετέρου, να φτάσουμε στον ΟΗΕ με το σωστό τρόπο, με τα σωστά δικαιολογητικά και με τη σωστή αιτιολογική Έκθεση.

Η Κυβέρνηση έπραξε τίποτα! Έτσι μας πρόλαβαν οι …Γάλλοι που ζήτησαν την εγγραφή των αρχαίων ελληνικών και των Λατινικών στον κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco!

Μάλιστα το ζήτημα ετέθη κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου στο οποίο παρίστατο και ο υπουργός  Παιδείας της Γαλλίας. “Θεωρήσαμε απαραίτητο να διαφυλάξουμε τη διδασκαλία των λατινικών και των (αρχαίων) ελληνικών, που είναι οι βάσεις της γαλλικής γλώσσας και της ευρωπαϊκής ιστορίας”, εξήγησε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο καθηγητής αρχαιολογίας Βενσάν Μερκενμπρέκ, ο πρόεδρος της ένωσης Human-Hist.

“Τα ελληνικά και τα λατινικά δεν είναι ούτε απαρχαιωμένες, ούτε ελιτιστικές (γλώσσες) και πρέπει να τις προωθήσουμε”, τόνισε ο Γάλλος ο υπουργός, εκφράζοντας την υποστήριξή του στους διδάσκοντες οι οποίοι “μεταλαμπαδεύουν αξίες”.

Σκεφτείτε να είχαμε υποβάλει εμείς το αίτημα στην Unesco για την καθιέρωση Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας,  και ερχότανε σήμερα να το υποστηρίξει η Γαλλία και διεθνούς κύρους προσωπικότητες! Που βεβαίως και πολλές άλλες χώρες θα παρείχαν τη στήριξή τους στην Ελληνική Γλώσσα.

Και όχι μόνον δεν κινηθήκαμε για να πετύχουμε από την Unesco τον παγκόσμιο χαρακτήρα της Ημέρας της Ελληνικής Γλώσσας, αλλά κουτοπόνηρα «βαφτίσαμε» εμείς ¨παγκόσμια» την  Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας και πιστέψαμε ότι «ξεμπερδέψαμε».

Κι όμως, στο ΦΕΚ του 2017 το Υπουργείο Εξωτερικών ανέβαλε την υποχρέωση «να μεριμνήσει στο πλαίσιο διεθνών οργανισμών όπως του Ο.Η.Ε. ή και της ΟΥΝΕΣΚΟ, για την καθιέρωση της 9ης Φεβρουαρίου ως Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας».

Έστω και έτσι, έστω και δια μέσου Γαλλίας, το Υπουργείο Εξωτερικών πρέπει άμεσα να ξεκινήσει τις διαδικασίες για την καθιέρωση από την Unesco Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας. Με τη διαφορά ότι θα πρέπει να συμπεριληφθεί και ο Πολιτισμός, όπως αρχικά είχε η πρόταση του Γιάννη Κορίνθιου.

Γιατί Γλώσσα και Πολιτισμός είναι αναπόσπαστες έννοιες. H φιλλέλην Ζακλὶν ντὲ Ρομιγὺ εἶχε μιλήσει για το πόσο οι ξένοι καταφεύγουν στο αστείρευτο ελληνικό «γλωσσολογικὸ ὕδωρ» και είχε πεί: «Ανατρέχουν στα ελληνικά για να ονομάσουν τις σύγχρονες ανακαλύψεις και εφευρέσεις (από την ευθανασία ως τον μεταβολισμό), χωρίς να αναφέρουμε τους πυραύλους ἢ τους μεγάλους επιστημονικούς στόχους πού ονομάζονται «Αριάδνη» ἢ «Ερμής». Αναπνέουν με τον αέρα της Ελλάδος κάθε στιγμή, χωρίς να το ξέρουμε. Ὁ Μίτος της Αριάδνης, το Οιδιπόδειόν σύμπλεγμα, όπως και τόσα άλλα, είναι αναμνήσεις ελληνικές. Το ίδιο και οι Ολυμπιακοί αγώνες και ο Μαραθώνιος δρόμος. Ἡ Ευρώπη που σφυρηλατούμε έχει ελληνικό όνομα. Ἡ Αρχαία Ελλάδα μάς προσφέρει μια γλώσσα για την οποία θα πω ακόμη μια φορά ότι είναι οικουμενική».

Εμείς, τι περιμένουμε;