Σε κρίσιμη καμπή η Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας

ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κοίμηση του Αρχιεπισκόπου Στυλιανού αφήνει ένα μεγάλο κενό στα Εκκλησιαστικά της Ιεράς Ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας. Ιεράρχης που εσέβετο τους θεσμούς και την τυπική ορθή τάξη από όταν το 1975 χειροτονήθηκε Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας, προσπάθησε να δώσει λύση στο εσωτερικό σχίσμα των παλαιών Κοινοτήτων Αδελαϊδος, Μελβούνης, Σύνδεϊ, Νουκαστλ και Γούλονκονγκ.

Σήμερα, το σχίσμα συνεχίζει να υφίσταται κυρίως στην πόλη της Αδελαϊδας.  Όμως, Κοινότητες όπως η Μελβούρνη, το Σύνδεϊ και το Γούλονκονγκ, έχουν ειρηνεύσει και επιστρέψει υπό τη σκέπη της Αρχιεπισκοπής.

Το να επιχειρήσει κανείς, στα πλαίσια ενός σύντομου άρθρου να εξηγήσει τα αίτια και τα γεγονότα που οδήγησαν στα τεράστια προβλήματα που ταλανίζουν ακόμη τον Ορθόδοξο ελληνισμό της Αυστραλίας, θα ήταν αδόκιμο, καθώς είναι βέβαιο ότι δεν θα μπορέσει να παρουσιάσει όλες τις πλευρές του δράματος, ούτε να εμβαθύνει στα αίτια,  με προεξοφλούμενο τον κίνδυνο παραποίησης γεγονότων.

Εκείνο, ωστόσο, που, επιγραμματικά, μπορεί να γραφτεί, είναι πως  από το πρώτο τέταρτο του 19ου αιώνα, η κατάσταση στην εκκλησιαστική ομογενειακή κοινωνία ήταν τεταμένης έως εκρηκτική.  Οι κρατούντες στις  παροικιακές Κοινότητες θεωρούσαν τον εαυτό τους τη μόνη εθνική και εκκλησιαστική αρχή της ομογένειας και δε δεχόντουσαν τον εκκλησιαστικό περιορισμό που συνιστούσε η παρουσία μητροπολιτών. Το ίδιο πρόβλημα δημιουργήθηκε αργότερα  και στις σχέσεις των κοινοτικών με τις ελληνικές προξενικές αρχές.

Ακολούθησαν γεγονότα όπως η ίδρυση «Αυτοκεφάλου Εκκλησίας Αμερικής και Αυστραλίας», και η ένταξη στους Γ.Ο.Χ. Ελλάδος, καθαιρέσεις από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, εισπηδήσεις του μακαριστού Πατριάρχου Ιεροσολύμων Διοδώρου, που προσπάθησε να δημιουργήσει επαρχία δική του στην Αυστραλία, και μύρια όσα άλλα γεγονότα, τα οποία τροφοδοτήθηκαν από τα πείσματα και τις μνησικακίες, ένθεν κακείθεν.

Με τη σκέψη, προφανώς, σε όλα αυτά, ο Οικουμενικός Πατριάρχης,Κ.κ. Βαρθολομαίος, αναγγέλλοντας την αποδημία του Στυλιανού, δημοσιοποίησε τον προβληματισμό του για το μετά την αποδημία του Στυλιανού μέλλον της Ελληνικής Ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας.  Και για το αν αυτή, τελικά, θα παραμείνει μία ενιαία εκκλησιαστική οργάνωση ή θα διασπαστεί σε Μητροπόλεις κατά το πρότυπο της Αμερικής.

Αυτό θα το αποφασίσει, όπως είπε, «η Αγία και Ιερά Σύνοδος αφού θα ζυγίσει προηγουμένως τα υπέρ και τα κατά των εκατέρας δύο πιθανών εναλλακτικών λύσεων».

Ωστόσο, θα πρέπει να επισημανθεί ότι το παράδειγμα της κατάτμησης της Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής σε τέσσερις  Μητροπόλεις, Αμερικής, Καναδά, Κεντρικής Αμερικής και Νότιας Αμερικής, όχι μόνον δεν έλυσε προβλήματα, αλλά, αντίθετα,  αποδυνάμωσε την κραταιά αρχιεπισκοπή.  Υποβαθμίζοντας το ρόλο του Αρχιεπισκόπου.

Κάτι που ο κυρός, Ιάκωβος είχε εξορκίσει: «Είμαι βέβαιος ότι αυτό το οποίο οικοδόμησα δεν θα είναι εύκολο να γκρεμισθεί», είχε πει.

Δυστυχώς, το γκρέμισε το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Αλλά  εάν η κατάτμηση της Βορείου και Νοτίου Αμερικής μπορούσε τυπικά να στηριχθεί στο ότι  η Αρχιεπσικοπή Βορείου και Νοτίου Αμερικής συμπεριελάμβανε και τρίτες χώρες (Αργεντινή, Βραζιλία, Χιλή, κλπ.) πώς είναι δυνατόν να κατατμηθεί η ενιαία Αυστραλία; Θα λέμε Αρχιεπισκοπή Βόρειας Αυστραλίας, Νότιας Αυστραλίας κλπ; Θα είναι τουλάχιστον αστείο. Ούτε Μητροπόλεις – βιλαέτι μπορεί να υπάρξουν.

Γνώμη μας είναι πως τίποτε καλό θα προκύψει από την τακτική του «διαίρει και βασίλευε». Οι “αιρετικοί” , αποκομμένοι από τον κορμό της Αρχιεπισκοπής θα συνεχίσουν ανενόχλητοι το διχαστικό τους έργο. Αντίθετα,  η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αυστραλίας χρειάζεται μία ενωμένη Αρχιεπισκοπή κάτω από έναν εμπνευσμένο, δυναμικό και επιτελικό Ιεράρχη, προκειμένου να συνεχίσει το ειρηνοποιό έργο του Στυλιανού και να εμπνεύσει τους ομογενείς τόσο σε θρησκευτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Ώστε η Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας που ήδη έχει υποστεί την απόσπαση από τον κορμό της τής Ν. Ζηλανδίας, ξεπερνώντας τα προβλήματα, ενωμένη, να πορευτεί προς το μέλλον.