ΓΝΩΜΗ: Η σωστή αντίδραση της Ομογένειας, απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η ενέργεια της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, να μην προσκαλέσει  στην εθνική παρέλαση της 5^ης Λεωφόρου, στη Νέα Υόρκη,  Έλληνες πολιτικούς, κατά την άποψή μας, δεν είναι  ορθή.  Και θα πρέπει, το συντομότερο, να ανακληθεί.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν ένα βαρύγδουπο εθνικό λάθος της Κυβέρνησης  ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ και, προσωπικά, του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.  Πρόκειται για μία τεράστια ιστορική ανορθογραφία,  οι επιπτώσεις της οποίας θα αναδειχθούν σε βάρος της Ελλάδος, αλλά και σε βάρος της ίδιας της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών στα Βαλκάνια, ίσως όχι και στο τόσο απώτερο μέλλον…

Δικαίως, επομένως,  οι Έλληνες –εντός και εκτός των τειχών- θεωρούν ότι δεν έπρεπε ποτέ να αποδεχθούμε το όνομα «Μακεδονία» για τους γείτονές μας, αφού και δεν το δικαιούνται.  Και δικαίως διαμαρτύρονται γιατί δεν μέτρησε η γνώμη τους.  Γιατί η κυβέρνηση παρέκαμψε τη θέλησή τους και, αντί ενός δημοκρατικού δημοψηφίσματος, (όπως έκανε η Κύπρος για τις προτάσεις Ανάν) προχώρησε σε μία εθνική υποχώρηση την οποία και βάφτισε «πατριωτικό καθήκον».

Αισθήματα εθνικής ταπείνωσης, διακατέχουν ασφαλώς και την ομογένεια. Αυτό, όμως, είναι ένα πράγμα. Και είναι άλλο πράγμα να λαμβάνονται από ομογενειακές οργανώσεις αποφάσεις που τροφοδοτούν το διχασμό. Η κάθε Κυβέρνηση τιμωρείται για τα λάθη της από το λαό. Στις κάλπες. Αυτός είναι ο δημοκρατικός τρόπος αντίδρασης. Και ο μόνος που προστατεύει την ομοψυχία και την ενότητα της ομογένειας.

Δεν κόβουμε γέφυρες με την πατρίδα επειδή η όποια απόφαση της όποιας κυβέρνησης δεν μας βρίσκει σύμφωνους.  Αντιδρούμε, ναι.  Στέλνουμε τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας, ναι.  Διεκδικούμε δυναμικότερα το δικαίωμα να ψηφίζουμε από τον τόπο κατοικίας μας στις εθνικές εκλογές της γενέτειρας, όσοι από τους Απόδημους έχουν τις προϋποθέσεις, ναι. Έτσι ώστε να μπορούν να ασκούν και οι εκτός Ελλάδος Έλληνες ψηφοφόροι, πολιτική πίεση, υποχρεώνοντας τις κυβερνήσεις της γενέτειρας να λαβαίνουν υπόψη τους σοβαρά τα θέλω και τις θέσεις τους.

Με την ίδια θέρμη, όμως, μπορούν και πρέπει να απευθύνονται, διαμαρτυρόμενοι και στα Διεθνή φόρα και κέντρα λήψεως αποφάσεων. Στις Κυβερνήσεις των χωρών που κατοικούν. Να πιέσουν υπέρ των απόψεών τους, δημοκρατικά, ως τοπικοί ψηφοφόροι.

Εάν είχαν ασκηθεί εγκαίρως από την ομογένεια οι πολιτικές πιέσεις που έπρεπε, εκεί όπου έπρεπε,  (π.χ. στο Λευκό Οίκο, όπως έγινε το 1993 που η Κυβέρνηση Κλίντον  πείστηκε από τους ομογενείς  και άσκησε veto στην αναγνώριση των Σκοπίων ως  «Δημοκρατία της Μακεδονίας»)  ούτε και τώρα θα είχαμε τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Δεν έγινε τη φορά αυτή, προφανώς,  εξαιτίας της  χαλάρωσης  που παρατηρείται στην οργανωτική δομή της ομογένειας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής τόσο σε πολιτικό επίπεδο όσο και στο κοινωνικό.

Ωστόσο,  οι σχέσεις ελληνικής ομογένειας με την μητέρα πατρίδα, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για τις τινάζουμε στον αέρα, για όποιο λόγο. Και, μάλιστα, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Διαχρονικά, ο απόδημος ελληνισμός έχει βοηθήσει καθοριστικά την πατρίδα.  Σε όλες τις κρίσιμες στιγμές του βίου της. Την έχει βοηθήσει με θετικές πράξεις.  Όχι με σπασμωδικές αρνητικές ενέργειες.

Σε μία τέτοια στιγμή βρισκόμαστε και σήμερα. Τίποτε δεν έχει οριστικά κριθεί ή χαθεί.  Η κραταιά μάχη θα δοθεί στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Και προς τα εκεί πρέπει πλέον να στραφούν οι προσπάθειες της ομογένειας, της  Αμερικής τουλάχιστον.

Ο ελληνοαμερικανός πολιτικός ηγέτης κ. Κρις Σπύρου αγωνίζεται, με γνώση, στο σωστό δρόμο για το σωστό αποτέλεσμα. Να μην περάσει το όνομα «Βόρειος Μακεδονία», από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.  Εκεί αρχίζουν και εκεί τελειώνουν όλα! Σ΄ αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να στηρίξει σύσσωμη και η ομογένεια των ΗΠΑ τις προσπάθειές του.

‘Ο,τι υπεγράφη, ό,τι μεθοδεύτηκε και ό,τι «καμουφλαρίστηκε» για να φανεί στην Διεθνή Κοινότητα ως δήθεν διακρατική «Συμφωνία» θα προσλάβει εκεί, στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, τις πραγματικές του διαστάσεις.  Ως μία «άκυρη συμφωνία», αφού δεν τηρήθηκαν ούτε καν τα στοιχειώδη που η ίδια η συμφωνία προέβλεπε…

Αυτός είναι αποτελεσματικός τρόπος αντίδρασης. Και όχι να κόβουμε γέφυρες επικοινωνίας με τους πολιτικούς ιθύνοντες της μητέρας- πατρίδας. Στην οποία, εντούτοις κάθε φορά με λατρεία  θα προστρέχουμε, αφού αυτή είναι η κοιτίδα της  ύπαρξής μας. Να προσπαθούμε, λοιπόν, με επιχειρήματα και ενέργειες να πείσουμε για το ορθό,  και όχι να καταφεύγουμε σε αλόγιστες πράξεις θυμού που κανένα ζήτημα δεν λύνουν, μόνο νέα προβλήματα επισωρεύουν.

ΥΓ: Και ένα παράδειγμα.  Όταν το 1978 η τότε ελληνική Κυβέρνηση «συνέπλευσε» με την προσπάθεια του Λευκού Οίκου να άρει το στρατιωτικό εμπάργκο στην Τουρκία, το οποίο είχε επιβληθεί γιατί η Τουρκία χρησιμοποίησε παράνομα αμερικανικά όπλα για να εισβάλει στη Κύπρο,  ουδείς ομογενής  ή ομογενειακή οργάνωση στράφηκε εναντίον της ελληνικής κυβέρνησης. Απεναντίας, οργανώθηκε ομογενειακή αντίσταση στη Γερουσία, με αποτέλεσμα να χρειασθεί ο Τζίμμυ Κάρτερ επτά (!) ψηφοφορίες  για να αποσπάσει εντέλει, με λίγες ψήφους διαφορά,  τη συγκατάθεση του Κογκρέσου.

Για την ιστορία, η Γερουσία στις 25 Ιουλίου 1978 υπερψήφισε, με 57 ψήφους έναντι 42, την άρση του εμπάργκο. Ανάμεσα σε άλλα, περιελήφθη και ο όρος: κάθε δύο μήνες ο πρόεδρος των ΗΠΑ να ενημερώνει με αναφορά το Κογκρέσο όσον αφορά την πρόοδο των διαπραγματεύσεων για την Κύπρο…