Στοχασμοί: Για την αντοχή

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΟΜΙΚΟΣ

Συγγραφέας

-Πως αντέχεις τόσο πολύ Δάσκαλε!
-Να ’σαι σαν το μπαμπού στη ζωή σου. Έτσι θα μπορείς να λυγάς μέχρι κάτω στους αέρηδες χωρίς να σπάσεις στα δύο, και οι ρίζες σου θα είναι τόσο βαθιές που δεν θα ξεριζωθείς!
Να ’σαι σαν το νερό στο μυαλό σου. Να πηγαίνει η σκέψη σου και να καταλαμβάνει όλο το χώρο του δοχείου στο οποίο βρίσκεται, να γίνεται το δοχείο, αλλά και να είναι πάντα έτοιμη να το διαβρώσει, να δραπετεύσει, έτσι ώστε να ταξιδέψει ελεύθερη για να ανακαλύψει νέα δοχεία για να μελετήσει.
Διάβασε τη θάλασσα! Οι μεγάλες θύελλες ξεσπούν με τεράστια κύματα στην επιφάνειά της. Στο βυθό, υπάρχει συνέχεια η ίδια αταραξία! Γίνε θάλασσα.
Να ’σαι σαν τον αέρα στη δράση σου και τις πράξεις σου. Τόσο ευγενής ώστε να είσαι ένα χάδι στο πρόσωπο των ανθρώπων που συναναστρέφεσαι. Με τόση κατανόηση για τη δική τους διαδρομή ώστε η επαφή σου μαζί τους να τους αφήνει μία αίσθηση ενός χαλαρού ρυτιδώματος στην επιφάνεια μιας λίμνης.
Αλλά όταν πρόκειται για το μονοπάτι σου, να είσαι τυφώνας που σαρώνει τα πάντα στη διαδρομή του, ανένδοτα και αμείλικτα! Η ένταση του αέρα που κινείται, γίνεται αντιληπτή μόνο από κάτι που είναι ακίνητο! Αλλιώς ταξιδεύει μαζί με αυτόν!
Να ’σαι σαν ένα φύλο δέντρου στα συναισθήματά σου. Γεννιέται μέσα στην άνοιξη αποδεχόμενο τη σοφία του δέντρου του. Φουντώνει το καλοκαίρι στέλνοντας την ευγνωμοσύνη του σε έναν ήλιο που του δίνει ζωή, και με χαρά αφήνει το δέντρο του όταν έρθει η ώρα από αυτό να αποκοπεί. Ακόμα και στο έδαφος σαν βρίσκεται, γνωρίζει πως από τη γη θα απορροφηθεί ώστε στο δέντρο να επιστρέψει πάλι. Ποτέ το φύλο δεν μίσησε την αράχνη που σε ιστό το έμπλεξε, ή το σκουλήκι που τα τραγανά του τα μασούλησε.
Βλέπεις δεν ξέρει να μισεί, γιατί ζει την αγάπη της δημιουργίας της οποίας είναι μέλος και αναπόσπαστο τμήμα. Γνωρίζει ότι με οποιοδήποτε τρόπο, πάλι στο δέντρο της ζωής θα βρεθεί.