«Ντου» του Ρουβίκωνα στο σπίτι του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα

Μια ακόμη «καταδρομική» επιχείρηση πραγματοποίησαν πριν από λίγο μέλη του Ρουβίκωνα.

Αυτή τη φορά, στόχος ήταν το σπίτι του αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα, Τζέφρι Πάιατ.

Ομάδα μελών της αναρχικής συλλογικότητας έφτασαν με μηχανάκια έξω από το σπίτι του πρέσβη, το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά στην ΓΑΔΑ σημειωτέον, πέταξαν τρικάκια και έφυγαν.

Σε γνωστή ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου, ανήρτησαν κείμενο στο οποίο εξηγούν τους λόγους της «παρέμβασης».

Η ανάρτηση Ρουβίκωνα:

«Η Ελλάδα, ως κρατικός μηχανισμός και ως γεωπολιτική ψηφίδα σε ένα κρίσιμο γεωγραφικό σημείο του παζλ των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, ανήκει στην Δύση. Ανήκει εκεί από την ίδρυσή της. Τι σημαίνει όμως αυτό το “ανήκωμεν εις την Δύσιν”;

Κατά καιρούς αυτή η κατάφαση ενδύεται διάφορες στολές. Ανήκουμε στο μπλοκ του “ελεύθερου κόσμου”, ανήκουμε στο μπλοκ των “δυτικών αξιών και πολιτισμού”, ανήκουμε στην “Ευρώπη”… μόλις αφεθούν στην άκρη οι προπαγάνδες που χρυσώνουν το χάπι, αυτό που μένει είναι η ωμή πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής ιεραρχίας. Στην κορφή της τροφικής αλυσίδας των κρατών, στο μπλοκ που η Ελλάδα είναι ενταγμένη, βρίσκονται οι ΗΠΑ. Παλιά ήταν η Βρετανική αυτοκρατορία, σήμερα είναι ο ιστορικός της διάδοχος.

Αυτό σημαίνει ότι το αμερικανικό κράτος και το αμερικανικό κεφάλαιο είναι που κανονίζουν την στρατηγική της Ελλάδας ως μιας δευτεροκλασάτης (μετά την οικονομική κρίση) τοπικής εξουσίας, τις κρίσιμες επιλογές της στη διεθνή σκακιέρα, αλλά και έχουν το πρώτο λόγο (σε σχέση πάντα με τους άλλους ιμπεριαλιστικούς πόλους) στην εκμετάλλευση πόρων και οικονομικής ανάπτυξης στην ευρύτερη περιοχή επιρροής του Ελληνικού κράτους.

Είναι σημαντικό να διευκρινίσουμε μερικά πράγματα: Η αντιιμπεριαλιστική μας προσέγγιση δεν μιλά στο όνομα καμιάς “εθνικής ανεξαρτησίας”. Η ιδέα ότι είναι εφικτό για ένα κράτος στα Ελληνικά κυβικά και σε αυτό το σημείο του χάρτη να έχει αληθινή αυτονομία είναι μια φενάκη. Και αρκεί κανείς να δει λίγο πίσω από τις ρητορείες όσων σκίζουν τα ιμάτιά τους για αυτήν, για να διαπιστώσει ότι και οι ίδιοι αναγνωρίζουν αυτή την αλήθεια. Αυτό που στην πραγματικότητα προτείνουν είναι η αλλαγή νταβατζή, η πρόσδεση σε άλλους ιμπεριαλισμούς. Τι άλλο φανταστήκατε ότι σημαίνουν οι μεγαλοστομίες για “πλουραλιστική εξωτερική πολιτική” και “νέες συμμαχίες”;

Το πιο πιθανό είναι ότι και αυτοί που σήμερα προωθούν αυτές τις λύσεις θα κατέληγαν, αν έρχονταν στην κυβέρνηση, όπου κατέληξαν και οι προηγούμενοι. Ίσως με λιγότερο γελοίο τρόπο αλλά η ουσία θα έμενε η ίδια. Γιατί είναι εντελώς γελοίος ο νεόκοπος φιλοαμερικανισμός του Σύριζα. Με το πάθος του μεταμεληθέντα “αντιαμερικάνου” έχει αρχίσει να θυμίζει την αισθητική δεξιών μετεμφυλιακών κυβερνήσεων που όμως να μην ξεχνάμε, είχαν και προσωπικούς λόγους να λατρεύουν τον “Θείο Σαμ”. Ο “Θείος Σαμ” είχε μόλις σώσει τα κεφάλια τους στον εμφύλιο. Για τον Σύριζα δεν είναι άλλο από τον αδέξιο καλπασμό του προς την καθεστωτική του νομιμοποίηση στον διεθνή παράγοντα, όσο και προϊόν της απελπισίας του να βρει κάπου να πιαστεί από την στιγμή που έπαψε να μπορεί να πιαστεί από ριζοσπαστικές πομφόλυγες. Και δεν έχει νόημα να σταθούμε σε φιλοαμερικανικές δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων, ούτε σε “βασιλικές” κολακείες όπως για παράδειγμα το να είναι οι ΗΠΑ η τιμώμενη χώρα στην τελευταία ΔΕΘ. Θα προσπεράσουμε ακόμα και το γεγονός πως σε κομβικά γεωπολιτικά ζητήματα, όπως το Μακεδονικό ο αριστερός Σύριζα ακολουθεί τυφλά την Αμερικανική γραμμή ενώ η Δεξιά την Ρωσική γραμμή.

Θα επικεντρώσουμε στα απολύτως ουσιώδη. Σε αυτά που μας μεταφέρουν από την ειρωνεία για την γελοιότητα στον φόβο για το μέλλον. Το ελληνικό κράτος έχει προσδεθεί, και μαζί του μας σέρνει όλους και όλες, σε έναν νέο πολεμικό άξονα. Το ξεκαθάρισμα στην μέση ανατολή έχει ξεκινήσει και οι δυνάμεις έχουν όχι μόνο παραταχθεί αλλά άρχισαν κι όλας να πυροβολούν. Ο υπό την σκέπη των ΗΠΑ άξονας Ελλάδας – Κύπρου – Αιγύπτου – Ισραήλ (με σύμμαχο την Σ.Αραβία) είναι απέναντι στον Ρωσικό άξονα μαζί με – Τουρκία – Ιράν -Συρία. Δεν είναι πλέον μόνο η Σούδα από όπου απογειώνονται πολεμικά αεροσκάφη για να χτυπήσουν. Ένοπλες δυνάμεις του Ελληνικού κράτους παίρνουν πλέον ενεργό ρόλο στις συγκρούσεις. Η φρεγάτα Ελλη που από καιρό περιπολεί στην Α. μεσόγειο κατασκοπεύοντας τις Ρωσικές δυνάμεις συμμετείχε στην πρόσφατη αεροπορική επίθεση του Ισραήλ σε Ιρανικούς στόχους στην Συρία που οδήγησε στην κατάρριψη Ρωσικού αεροσκάφους με 15 νεκρούς αξιωματικούς (πέραν όσων Σύριων και Ιρανών σκοτώθηκαν στο έδαφος).

Αντιλαμβανόμαστε ότι ο Ελληνικός στρατός ετοιμάζεται να πολεμήσει;

Αντιλαμβανόμαστε ότι σε κάθε πόλεμο δεν δίνεις μόνο πλήγματα αλλά δέχεσαι και πλήγματα;

Η πιθανότητα μιας καθαρής διπλωματικής λύσης όλο και απομακρύνεται. Τέτοια συγκέντρωση πολεμικών δυνάμεων δεν δικαιολογείται από μπλόφες ισχύος. Τόσο πολύ στρατιωτικό προσωπικό των δύο υπερδυνάμεων αλλά και των περιφερειακών υπερδυνάμεων που εποικίζει όλη τη μέση ανατολή, δεν πρόκειται ένα πρωί να σηκωθεί και να γυρίζει στον τόπο του έτσι απλά.

Το ίδιο ερώτημα επιστρέφει ξανά: αν δεν είμαστε έτοιμοι να σηκώσουμε κεφάλι είμαστε άραγε έτοιμοι να υποδεχτούμε φέρετρα;

Τι όμως μπορούμε να κάνουμε; Αν η υποταγή σε μεγαλύτερους ιμπεριαλισμούς είναι αναπόφευκτη για ένα κράτος σαν το Ελληνικό, μήπως είναι καλύτερα να πάμε με το κύμα, να στηρίξουμε το Ελληνικό κράτος μπας και βρεθούμε τουλάχιστον με τους νικητές;

Ξεκινώντας με το 2ο ξέρουμε καλά ότι η κοινωνική βάση ποτέ δεν βρίσκεται με τους νικητές. Αυτή θα πληρώσει με αίμα, χρήμα και δικαιώματα την κάθε νίκη. Κι ακόμα κι αν είναι προτιμότερο να είσαι στη βάση ενός νικηφόρου στρατοπέδου από ότι σε αυτή ενός ηττημένου είναι σίγουρα πολύ καλύτερα να μην εμπλακείς. Αυτό, η απαίτηση να μην εμπλακούμε σε καμία σύγκρουση στην περιοχή είναι ένας εφικτός στόχος για την κοινωνική βάση στη συγκυρία. Αν βγούμε στο δρόμο, αν αυτό γίνει ενεργό αίτημα των πολλών το ελληνικό κράτος θα κάνει πίσω. Γιατί η δύναμη της κοινωνικής βάσης είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δύναμη του κράτους που την δυναστεύει. Γιατί αυτή η δύναμη μπορεί να κάνει αυτό που και να ήθελε το κράτος και το ντόπιο κεφάλαιο δεν θα μπορούσε: να αντισταθεί στα σχέδια των ιμπεριαλισμών, να βγει από το παιχνίδι τους, να τους αψηφήσει να ορίσει την ζωή όλων προς το συμφέρον και την ελευθερία όλων.

Οι αποστάσεις μας από τους ιμπεριαλισμούς και τους ανταγωνισμούς τους διατηρούνται πεισματικά ίσες ακριβώς γιατί δεν θα είναι ποτέ ίσες οι αποστάσεις μας στον κοινωνικό πόλεμο και την ταξική πάλη. Τίποτα διαφορετικό δεν θα κάναμε αν η φρεγάτα Ελλη στέκονταν από την άλλη πλευρά του μετώπου. Αυτή την στιγμή, εδώ που είμαστε όμως ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός κάνει τις επιλογές. Και σε αυτές τις επιλογές, ειδικά όταν αφορούν την πιθανότητα πολέμου καλούμε καταπιεζόμενους και εκμεταλλευόμενους να ορθώσουν ανάστημα.

Μπορούμε να αντιστρέψουμε τις εξελίξεις φτάνει να συγκρουστούμε. Μια σύγκρουση που πρέπει να προχωρήσει πολύ περισσότερο και να φτάσει στην βάση όλων αυτών, στην γενεσιουργό αιτία των πολέμων και των ιμπεριαλισμών: στην εκμετάλλευση της τάξης των πολλών από την τάξη των λίγων και στην κυριαρχία των των κρατικών ελίτ επί της κοινωνικής βάσης.

Είναι ζήτημα απόφασης και θέλησης.

Υ.Γ. Τέλος δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και στις ίδιες τις ΗΠΑ αντανακλώντας και σε αυτές τον διαχωρισμό που κάνουμε στην Ελλάδα. Άλλο το αμερικάνικο κράτος και κεφάλαιο κι άλλο η βάση. Σε ένα περιβάλλον ακροδεξιάς επέλασης μέσω της προεδρίας Τραμπ η Αμερικάνικη κοινωνία γεννά αντιστάσεις. Από αυτές εμείς εδώ θα επιλέξουμε να αναφερθούμε σε ένα άγνωστο αγώνα που έχει ξεσπάσει στις Αμερικανικές φυλακές. Στον πάτο του βαρελιού της ταξικής κοινωνίας, με ένα “σωφρονιστικό σύστημα” που αποτελεί την ονείρωξη κάθε φασίστα στην Ελλάδα και τον κόσμο για τις εξοντωτικές ποινές και τις μεσαιωνικές συνθήκες διαβίωσης των φυλακισμένων. Ένα σύστημα που οδήγησε εκατομμύρια φτωχούς, κατά πλειοψηφία μέλη μειονοτήτων πίσω από τα σίδερα ενώ, φροντίζοντας για την αναπαραγωγή του, όχι μόνο δεν μείωσε αλλά πολλαπλασιάζει τα φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού και εγκλήματος. Σε αυτές τις συνθήκες χιλιάδες κρατούμενοι αντιστέκονται και παλεύουν για πράγματα που υποτίθεται ότι είναι αυτονόητα σε κάθε “πολιτισμένη χώρα” όπως κάποιοι αρέσκονται να αποκαλούν τις δυτικές εξουσίες. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε αυτόν τον αγώνα, που όπως και στην Ελλάδα πριν τρία χρόνια είναι ο μόνος δρόμος να κερδηθούν ή να ανακτηθούν στοιχειώδεις δυνατότητες ζωής για αυτούς που βρέθηκαν στον πάτο του βαρελιού, αλλά και γιαυτούς που εξαιτίας της ταξικής τους θέσης, του χρώματός τους, των ιδιαίτερων επιλογών τους μπορούν ανά πάσα στιγμή να βρεθούν εκεί.

Αναρχική συλλογικότητα Ρουβίκωνας»