Στοχασμοί: Περί εκπαίδευσης

Γνωρίζω ότι εκπαιδευτήκαμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να επιθυμούμε να ξεχωρίζουμε. Εκεί μας λένε θα βρούμε την ανταμοιβή μας! Και έτσι διαχωρίζουμε συνεχώς εμάς, από όλα τα γύρω μας. Σε αυτόν το διαχωρισμό, είτε αισθανόμαστε μειονεκτικά επειδή έχουμε τοποθετήσει τα πάντα ψηλότερα, είτε υπεροπτικά. Αναρωτιέμαι όμως, γιατί πάντα μας συνοδεύει και ένα αίσθημα κενού;
Και αν τελικά, πάσχει αυτή η εκπαίδευση, πως αλλιώς μπορούμε να το δούμε; Αν ο διαχωρισμός μας επιφέρει μια πρόσκαιρη ικανοποίηση, που κρύβεται η βαθύτερη; Σκέφτομαι λοιπόν:
-Κάθε “είμαι καλύτερος”, κρύβει και ένα “είσαι χειρότερος”. Αν το δω όμως πως είμαι Ο.Κ. και είσαι Ο.Κ., σε ότι είμαστε, κάνουμε, σκεφτόμαστε, υπάρχουμε, δεν μοιράζει πληρότητα;
-Κάθε “είμαι νικητής”, δηλώνει και ένα “είσαι ηττημένος”. Και αν όμως το μόνο που έχω να νικήσω είναι ο προηγούμενος εαυτός μου, οπότε δεν είναι ούτε αυτός ηττημένος γιατί είναι βελτιωμένος, αυτό δεν μοιράζει συναγωνισμό;
-Κάθε “είμαι περισσότερος”, δείχνει και ένα “είσαι λιγότερος”. Πολλές προσδοκίες κρύβονται μέσα στη σύγκριση, για ώμους που δεν είναι σίγουρο ότι μπορούν ή και θα έπρεπε να αντέξουν! Τι θα πει “αγαπώ περισσότερο”, “προσφέρεις λιγότερα”, “είμαι περισσότερο φίλος”…;
-Κάθε “ξέρω εγώ”, κλείνει το δρόμο στο “μαθαίνω εγώ”. Αυτός που ξέρει, δεν ακούει τίποτα! Ίσως να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε αν ακούμε συνέχεια, επιλέγοντας όμως τι μας ερεθίζει από τι δεν μας ταιριάζει.
-Κάθε “εγώ θα σου πω”, δημιουργεί ανικανότητα και ευνουχίζει. Και αλήθεια δεν καταλαβαίνω γιατί το συνεχίζουμε! Είναι δυνατόν να θεωρούμε συνεχώς τόσο ηλίθιους όλους τους άλλους που να μην μπορούν αυτοί να συντηρηθούν στη ζωή τους χωρίς την παρέμβασή μας;
-Κάθε χαρακτηρισμό του χαρακτήρα που προσδίνεις στον άλλον, είναι αυτό που εσύ είσαι! Δεν μπορείς να αναγνωρίσεις κάτι που δεν το έχεις μέσα σου, και δεν μπορείς να εξωτερικεύσεις κάτι που δεν είσαι! Μέτρησε λοιπόν την ποιότητα του συναισθηματικού σου κόσμου, από την ποιότητα της ζωής που θεωρείς ότι σε περιβάλλει.