ΓΝΩΜΗ: Επί των δηλώσεων του Πρωθυπουργού για την ελληνική “νίκη”

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Αλέξης Τσίπρας: «Θα είναι μεγάλη νίκη ο προσδιορισμός μπροστά από τον όρο “Μακεδονία”».

Η δήλωση αυτή του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, μάλιστα από την «πρωτεύουσα» της Μακεδονίας, τη Θεσσαλονίκη, θα παραμείνει ως η επιτομή της ικανότητάς του να μεταθέτει την ουσία του θέματος εκεί όπου ο ίδιος νοιώθει περισσότερο ασφαλής.

Είπε αλήθειες; Δεν είπε αλήθειες; Και στη μία και στην άλλη περίπτωση είπε μισές αλήθειες.

Αν είναι νίκη δική μας η σύνθετη ονομασία, τότε γιατί συζητάμε; Γιατί δεν μένει η νυν ονομασία «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας»; Θα μπορούσε κανείς, με την ίδια συλλογιστική, να ισχυριστεί πως και ο νυν “προσδιορισμός” του 1993, συνιστά ελληνική νίκη!

Αν πρόκειται να κερδίσουμε εμείς από την διαπραγμάτευση για σύνθετη ονομασία, τότε γιατί τα Σκόπια επείγονται να συμφωνήσουν; Για να μας παραχωρήσουν τη νίκη;

Αν 70 χρόνια τα Σκόπια αποκαλούνταν «Δημοκρατία της Μακεδονίας», τότε η Γιουγκοσλαβία του Τίτο τι ήταν;  Οφθαλμαπάτη;

Εάν το 1991 δεν είχε διαμελιστεί η Γιουγκοσλαβία, θα μιλούσαμε σήμερα για την ονομασία μιας εκ των έξι Περιφερειών της Νοτιοσλαβίας; Ποιόν ενοχλούσε η υπάρξει περιφέρειας της Γιουγκοσλαβίας με τοπική ονομασία που «καλύπτονταν ολοκληρωτικά» από την κρατική οντότητα της Γιουγκοσλαβίας όπως επισήμως αποκαλούντο διεθνώς το σύνολο των έξι Περιφερειών της χώρας;

Το πρόβλημα ανέκυψε από τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και την ανακήρυξη εκάστης Περιφέρειας σε ανεξάρτητη κρατική οντότητα. Επομένως, η προσπάθεια της Ελλάδος ήταν και όφειλε και σήμερα να είναι η απάλειψη του ονόματος που έδωσε ο Τίτο σε μία περιφέρειά του, εκείνο της Μακεδονίας. Αυτή είναι η μόνη επιδίωξη που οδηγεί σε ελληνική νίκη. Ό,τι άλλο είναι συμβιβασμός, είναι παραχώρηση, είναι ήττα.

Τα Ηνωμένα Έθνη  έχουν αρνηθεί (1992) να δεχθούν τα Σκόπια ως Μακεδονία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση το ίδιο.

Μόνη δική μας εθνική γραμμή, η απόφαση των πολιτικών αρχηγών στην σύσκεψη του 1992 υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κων. Καραμανλή. Αυτή η απόφαση των Πολιτικών Αρχηγών δεν έχει ανατραπεί από μία άλλη στο ίδιο ανώτατο επίπεδο.

Στο Βουκουρέστι μπορεί να συζητήθηκε ό,τι συζητήθηκε, αλλά δεν αποτελούσε εθνική γραμμή. Αποτελούσε γραμμή της Κυβέρνησης Καραμανλή. Η οποία, μάλιστα, ποτέ δεν κατέληξε σε υπογραφή συμφωνίας, άρα δεν είναι δεσμευτική για κανένα Κράτος.

Η Ελλάδα δεν έχει καμία δουλειά να θέλει να βαφτίσει με προσδιορισμό ή μη προσδιορισμό τα Σκόπια. Τα Σκόπια θέλουν να μπουν στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Αυτά έχουν ανάγκη.  Λοιπόν, να βρουν ένα όνομα που θα άρει τις απαγορευτικές αποφάσεις τόσο των Ηνωμένων Εθνών όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι οποίες ΟΥΔΕΠΟΤΕ ανακλήθηκαν ή αποσύρθηκαν. Και εξακολουθούν να ισχύουν. Γι’ αυτό και τα Σκόπια «κόπτονται» σήμερα για συμβιβαστική λύση που θα τους ανοίξει το δρόμο για τους διεθνείς οργανισμούς.

Αν το επιτύχουν, η νίκη θα είναι όχι δική μας.

Βέβαια, υπάρχει ο ισχυρισμός ότι 140 χώρες έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως “Δημοκρατία της Μακεδονίας”. Ε, και λοιπόν; Πρόβλημά τους. Ας εντάξουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ ως “Δημοκρατία της Μακεδονίας”, ή ως ΦΥΡΟΜ, εάν θέλουν, κόντρα στις αποφάσεις του ΟΗΕ και της ΕΕ…

Γνωρίζουν καλά και οι χώρες αυτές και τα Σκόπια, ότι το “κλειδί” της αναγνώρισής τους το κρατεί η Ελλάδα! Μόνον εμείς μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε, ως οι ιστορικοί “κλειδοκράτορες” της Μακεδονίας και του Μέγα Αλεξάνδρου. Και αυτό δεν είναι εθνικιστική κορώνα. Είναι Ιστορική αλήθεια.

Και αυτή η ιστορική αλήθεια είναι και ο μόνος λόγος που όλοι προσβλέπουν σήμερα στις διαπραγματεύσεις της Νέας Υόρκης. Είναι μια αλήθεια τόσο… αληθινή όσο και απαραίτητη στα Σκόπια για την επιβίωσή τους. Μόνο που τα Σκόπια θέτουν και όρους από πάνω…