Ο Σάββας Αναστασιάδης ζητά από τον Αλέξη εκστρατεία για την διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων

Αθήνα.- Με επιστολή του προς τον πρωθυπουργό, κ. Αλέξη Τσίπρα,, ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Σάββας Αναστασιάδης ζητεί την ένταξη της Διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Θράκης  στην διπλωματική ατζέντα της Ελληνικής κυβέρνησης.

Ειδικότερα, όπως εξηγεί στην εν λόγω επιστολή του ο κ. Αναστασιάδης, τo 1994 και το 1998, το Ελληνικό Κοινοβούλιο ψήφισε ομόφωνα την αναγνώριση της 19^ης Μαΐου και της 14^ης Σεπτεμβρίου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ελληνισμού του Πόντου και της Μικράς Ασίας αντιστοίχως.

Με τον τρόπο αυτόν το Ελληνικό Κοινοβούλιο ξεπλήρωσε “μέρος του χρέους της Ελληνικής Πολιτείας απέναντι σε ένα εκατομμύριο ανθρώπους που χάθηκαν άδικα και σε άλλο 1,5 εκατομμύριο που ξεριζώθηκε”.

Ωστόσο, όπως επισημαίνει ο κ. Αναστασίάδης,  “…το υπόλοιπο αυτού του τεράστιου χρέους η Ιστορία το έχει εναποθέσεις στις δικές μας πλάτες και αφορά τη μετουσίωσή του σε πολιτική και εθνική στρατηγική για τη διεθνοποίηση του θέματος της αναγνώρισης της Γενοκτονίας από ξένα κοινοβούλια και κυβερνήσεις».

Τούτου δοθέντος, ο κ. Αναστασιάδης ζητά από τον πρωθυπουργό να εντάξει  στη διπλωματική του ατζέντα το θέμα της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας και να το θέσει ενώπιον πολυμερών διεθνών οργανισμών, Κοινοβουλίων, Κυβερνήσεων ξένων κρατών και να το υποστηρίξει.

Εκφράζει δε τη βεβαιότητα πως αν έτσι ενεργήσει η ελληνική Κυβέρνηση, τότε “…αν αρχίσει ένας κύκλος αναγνωρίσεων από ξένα κοινοβούλια, η Τουρκία από μια χώρα που διεκδικεί και επιτίθεται, θα μετατραπεί σε μια χώρα που απολογείται και αμύνεται”. 

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της επιστολής:

 ΘΕΜΑ: Ένταξη της Διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Θράκης  στην διπλωματική ατζέντα της Ελληνικής κυβέρνησης.

 Αξιότιμε, κύριε Πρωθυπουργέ,

 To 1994 και το 1998, το Ελληνικό Κοινοβούλιο ψήφισε ομόφωνα την αναγνώριση της 19^ης Μαΐου και της 14^ηςΣεπτεμβρίου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ελληνισμού του Πόντου και της Μικράς Ασίας αντιστοίχως.

Μια πράξη που ξεπλήρωσε μέρος του χρέους της Ελληνικής Πολιτείας απέναντι σε ένα εκατομμύριο ανθρώπους που χάθηκαν άδικα και σε άλλο 1,5 εκατομμύριο που ξεριζώθηκε, ως αποτέλεσμα λανθασμένων πολιτικών επιλογών και έλλειψης στρατηγικής της Αθήνας.

Το υπόλοιπο αυτού του τεράστιου χρέους η Ιστορία το έχει εναποθέσεις στις δικές μας πλάτες και αφορά τη μετουσίωσή του σε πολιτική και εθνική στρατηγική για τη διεθνοποίηση του θέματος της αναγνώρισης της Γενοκτονίας από ξένα κοινοβούλια και κυβερνήσεις.

Και αυτό το χρέος δεν το οφείλουμε μόνο σε εκείνους που έχασαν τις ζωές τους άδικα αλλά και σε όσους ξεριζώθηκαν από τις τρισχιλιόχρονες εστίες τους.

Το οφείλουμε και στις επόμενες γενιές, γιατί μόνο μέσα από μια εθνική στρατηγική προώθησης της αναγνώρισης της Γενοκτονίας διεθνώς, μπορούμε να ενισχύσουμε όχι μόνο την εθνική άμυνα και ασφάλεια της Κύπρου και της Ελλάδας, αλλά να διασφαλίσουμε και τη βιωσιμότητά τους ως κρατών και ως εθνικών σχηματισμών.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η Τουρκία έχει επιθετική και επεκτατική στρατηγική εναντίον της Κύπρου και της Ελλάδας.

Αυτό το κάνει γιατί νοιώθει δικαιωμένη για τις γενοκτονίες, μια «δικαίωση» που της ανοίγει διάπλατα το δρόμο για τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της και τον Νεοοθωμανισμό.

Η έλλειψη εθνικής στρατηγικής στο θέμα της διεθνοποίησης της Γενοκτονίας δεκαετίες τώρα και η φοβική και πολλές φορές ενοχική στάση μας απέναντι σ’ αυτό το τεράστιας και ζωτικής σημασίας ζήτημα, σε συνδυασμό με απαράδεκτες φωνές αμφισβήτησης της Γενοκτονίας ειδικά το τελευταίο διάστημα, ανοίγουν το δρόμο για τις διεκδικήσεις και νομιμοποιούν τον Ερντογάν να μας λέει ότι «Οι Έλληνες έκαψαν τη Σμύρνη».

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Εκφράζοντας, πιστεύω, το αίτημα και την επιθυμία των απανταχού Ποντίων, Μικρασιατών και Θρακιωτών, παρακαλώ να αναλάβετε πρωτοβουλία και να εντάξετε στη διπλωματική σας ατζέντα το θέμα της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας και να το θέσετε ενώπιον πολυμερών διεθνών οργανισμών, Κοινοβουλίων, Κυβερνήσεων ξένων κρατών και να το υποστηρίξετε, με τη βεβαιότητα ότι αν αρχίσει ένας κύκλος αναγνωρίσεων από ξένα κοινοβούλια, η Τουρκία από μια χώρα που διεκδικεί και επιτίθεται, θα μετατραπεί σε μια χώρα που απολογείται και αμύνεται.