Το Μαξίμου σε αναζήτηση “επιτυχούς αφηγήματος” ενόψει εκλογών

ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Με τον διεθνή περίγυρο σε πολεμικό αναβρασμό,  με την Τουρκία να ανοίγει το ένα μέτωπο μετά το άλλο με την Ελλάδα και την Κύπρο, η Κυβέρνηση διαπραγματεύεται με τα Σκόπια, κηδεύει το νεκρό της σμηναγό και αγωνιά για την τύχη των δύο έγκλειστων στρατιωτικών της στις τουρκικές φυλακές.

Την ίδια ώρα, το Μαξίμου, εν μέσω όλων αυτών ,πιεζόμενο και από την λοξοδρόμηση των ΑΝ.ΕΛ. αναζητά την ευνοϊκότερη γι’ τον Αλέξη Τσίπρα πολιτική συγκυρία, σχεδιάζοντας εκλογές! Χρειάζεται γι’ αυτό ένα «επιτυχές αφήγημα».

Τρία είναι τα σημεία πάνω στα οποία προσπαθεί το επιτελείο Τσίπρα να οργανώσει το νέο «επιτυχές» αφήγημα της Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

1. Η έξοδος από την εποχή των μνημονίων (το επαχθέστερο των οποίων φέρει την …σφραγίδα και την υπογραφή της! Και, πάντως, τίποτε επί του παρόντος δεν διασφαλίζει ότι δεν θα συνεχιστεί ένα Πρόγραμμα ακαθόριστης εισέτι επιτήρησής και, μάλιστα, χωρίς δανεισμό. Η Κυβέρνηση πρέπει να βρει τα χρήματα πλέον για να λειτουργήσει το Κράτος. Όθεν οι εταίροι πιέζουν για περικοπές συντάξεων και αφορολόγητου από τώρα).
2. Η πολύπλευρη κινητικότητα στα εξωτερικά θέματα, με αιχμή την διαπραγμάτευση με τα Σκόπια. Η ελληνική αισιοδοξία δείχνει να σκοντάφτει στην αδιαλλαξία του «χαμογελαστού» Ζάεφ! Ήδη διαμήνυσε την Κυριακή ότι γεωγραφική, μόνο, σύνθετη ονομασία δέχεται και, μάλιστα, χωρίς αλλαγή Συντάγματος, που σημαίνει, η ονομασία θα έχει ισχύ μόνον για το εξωτερικό και στο εσωτερικό οι σκοπιανοί θα εξακολουθούν να ζουν με την φενάκη του «αλυτρωτισμού»…
3. Το τρίτο είναι και εκείνο το σημείο του αφηγήματος στο οποίο η Κυβέρνηση ποντάρει τα περισσότερα. Η προβολή των «επιτυχιών» της στον οικονομικό –κοινωνικό τομέα. Με ταυτόχρονη απαξίωση της Νέας Δημοκρατίας στην οποία (εν μέρει και στο ΠΑΣΟΚ) επιρρίπτει συλλήβδην όλες τις ευθύνες για τα δεινά του τόπου, από τον Δεύτερο παγκόσμιο Πόλεμο και δω!..

Την όποια «επιτυχία» στον οικονομικό τομέα, την βιώνουν στο πετσί τους οι Έλληνες. Αφορά στα επαχθή μέτρα. Τα μόνα «χειροπιαστά» αποτελέσματα. Τα άλλα, αφορούν στο τρίπτυχο: εκτιμήσεις, προσδοκίες, υποσχέσεις. Σε κάθε μία από τις συνιστώσες του τρίπτυχου η Κυβέρνηση όντως δίνει «ρέστα». Ο πρωθυπουργός, κάθε φορά, που οραματιζόμενος κοιτάει προς το ταβάνι της Βουλής αγορεύοντας, με τρόπο φυσικό και αβίαστο, μιλάει για όλα εκείνα που θα ήθελε να υπάρχουν, αλλά δεν υπάρχουν!

Κατηγορεί με εισαγγελικό ύφος την Νέα Δημοκρατία καταλογίζοντάς της την «χρεοκοπία της Ελλάδος», ελπίζοντας πως βρίσκει ψήφους και ευήκοα ώτα  στο τμήμα εκείνο του πολιτικού, κυρίως του δικού του, χώρου, το οποίο, εντούτοις, μόνο αμέτοχο ευθύνης δεν είναι για την οικονομική κατρακύλα της χώρας!

Το να επιχειρήσει κανείς να περιγράψει τις ευθύνες της ελληνικής εν γένει  αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα, στην δημιουργία της οικονομικής κρίσης, αντηχεί παράλογο, σε σχέση με το επιτήδεια διαμορφωμένο κλίμα της καθολικής ευθύνης «εκείνων που κυβέρνησαν την χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια».  Και που, συνειρμικά, «είναι η γενεσιουργός αιτία όλων των δεινών» που υφιστάμεθα.

Η προπαγάνδα αυτή έχει βρει βαθιά απήχηση στον λαό –ιδιαίτερα της αριστερής ιδεολογίας-  ο οποίος, συνειδητά παρασιωπώντας τις δικές του ευθύνες, φορτώνει όλα τα κακώς κείμενα σ΄ αυτούς που τον κυβέρνησαν. Ξεχνά τις «καλές μέρες» επικεντρώνοντας στις «δύσκολες».

Αλλά, εάν ο λαός στην αναμελιά του σκέφτεται κατά τον τρόπο αυτό, αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι έχει απόλυτο δίκιο, ούτε ότι μπορούν και τα υπεύθυνα κόμματα να ενεργούν στην βάση της ίδιας βολικής λογικής. Όλα τα κόμματα που τα τελευταία σαράντα χρόνια  βρίσκονται εντός της Βουλής έχουν το δικό τους αναλογικό μερίδιο ευθύνης για την πορεία της χώρας.

Πέραν από την γενική αρχή πως ο λαός έχει την ευθύνη των πολιτικών του επιλογών, ειδικά για την «πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση», τα πράγματα διαφέρουν. Οι πρώτες 100 ημέρες διακυβέρνησης, που είναι ιστορικά ο απαιτούμενος χρόνος ώστε να ξεδιπλωθεί ο πρώτος κύκλος των νομοθετικών πρωτοβουλιών κάθε νέας κυβέρνησης, υπήρξαν αντιπαραγωγικές και καταστροφικές. Με αποκορύφωμα του δράματος την υπογραφή από τον ΣΥΡΙΖΑ ενός ακόμη μνημονίου…

Εάν είναι αλήθεια, ότι μετά από μία πενταετή περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από την Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβε, κατά το σύνηθες λεγόμενο, «καμμένη γη» σε αυτό οι ευθύνες της αντιπολίτευσης και ειδικότερα της αξιωματικής, του ΣΥΡΙΖΑ, υπήρξαν καθοριστικές.

Ποιος δεν θυμάται πως κινήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση; Στα εσωτερικά, ανδρώθηκε ως δύναμη ανάσχεσης και ακύρωσης κάθε κυβερνητικής πρωτοβουλίας, κάθε εξυγιαντικής προσπάθειας και κάθε δημιουργικής προοπτικής. Αντίθετα -μαζί με την λοιπή αριστερά- υπήρξε προμετωπίδα συνδικαλιστικής δύναμης που εξώθησε σε αμέτρητες απεργιακές κινητοποιήσεις, που υπόθαλψε πολιτικά κάθε αντιεξουσιαστική δραστηριότητα, που απέτρεψε κάθε θετική εξέλιξη, ακόμη και την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Στα εξωτερικά ζητήματα, η αντιπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκε το ίδιο επιθετικά, δυναμιτίζοντας τα διεθνή ερείσματα της χώρας. Από τα αντιαμερικανικά συνθήματα στην Ακρόπολη και τις αντιαμερικανικές διαδηλώσεις στην Αμερικανική πρεσβεία, που ως αξιωματική αντιπολίτευση διοργάνωνε και κατηύθυνε, και που είχαν καταβαραθρώσει τις σχέσεις των δύο χωρών, επί κυβερνητικής θητείας ΣΥΡΙΖΑ φθάσαμε προχθές στην διακήρυξη από τον Αμερικανό Πρεσβευτή στην Αθήνα, Τζέφρι Πάιατ,  στο Ηρώδειο παρακαλώ, ότι «οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις είναι στο καλύτερο σημείο από κάθε άλλη φορά»…

Αν ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ κατά καιρούς) λειτουργούσε με συναίσθηση εθνικής ευθύνης και όχι με καθαρά μικροκομματικά κριτήρια, οι διαθρωτικές αλλαγές θα είχαν από τη δεκαετία του ’90 προχωρήσει αποτελεσματικά και ευεργετικά για την εθνική οικονομία. Οι αποκρατικοποιήσεις, που τόσο πολέμησε ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ, θα είχαν έκτοτε καρποφορήσει, όπως καρποφορούν σήμερα (π.χ. Λιμένας Πειραιώς) που ως κυβέρνηση χωρίς πολιτική αιδώ τις πραγματοποίησε!

Σε όλους τους τομείς ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση αρχικά και στη συνέχεια ως αξιωματική αντιπολίτευση, συνεισέφερε αρνητικά, κινητοποιώντας και ενθαρρύνοντας –μόνο για μικροκομματικό όφελος-  καταστάσεις που οδήγησαν στην απομάκρυνση πολυεθνικών και μεγάλων εγχώριων επιχειρήσεων από την Ελλάδα, αλλά και στην εξαγωγή μικρομεσαίων επιχειρήσεων σε όμορες χώρες. «Πολέμησε» το κέρδος, ενοχοποίησε την επένδυση,  απογυμνώνοντας, έτσι, την ραχοκοκαλιά της Οικονομίας και παραλύοντας κάθε διάθεση ξένων και ντόπιων για παραγωγικές επενδύσεις στην Ελλάδα.

Με την ουσιαστική «αιχμαλωσία» των κυβερνήσεων, εγκαινιάστηκε και γιγαντώθηκε η επιδοματική πολιτική. Για να φθάσουμε στον παραλογισμό στο δημόσιο να υπάρχει επίδομα «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία»! Όλα αυτά (που ενδεικτικά εδώ αναφέρουμε καθώς η λεπτομερής καταγραφή τους θα απαιτούσε τόμους) μεγέθυναν και πολλαπλασίασαν τις «μαύρες τρύπες» της οικονομίας της χώρας.  Αύξησαν υπέρμετρα τον εξωτερικό δανεισμό καθώς συνεχώς οι κυβερνήσεις έπρεπε να συνδιαλέγονται με άλογες πιέσεις, με παράλογες απαιτήσεις και με πανταχόθεν απειλές.

Αν σταχυολογήσει κανείς μονάχα όλα όσα ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση πολέμησε και ως κυβέρνηση εφάρμοσε (!) θα αντιληφθεί κάθε καλόπιστος αναγνώστης τις τεράστιες ευθύνες του στην δημιουργία της οικονομικής κρίσης που μας ταλανίζει την τελευταία δεκαετία.

Το εάν θα καρποφορήσει η επιχείρηση «επιτυχές αφήγημα» του Μαξίμου, θα εξαρτηθεί εν πολλοίς, από την συνενοχή κάποιων –πολλών- ψηφοφόρων, να φοροδιαφεύγουν, να ρουσφετολογούν και να διαθέτουν μνήμη-στυπόχαρτο.

Ίσως γι αυτό η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που το 1993, ως αντιπολίτευση, καταψήφισε το νομοσχέδιο της κυβέρνησης Καραμανλή (ΝΔ) αποτρέποντας, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ, την ψήφο των εκτός Ελλάδος Ελλήνων ψηφοφόρων, εξακολουθεί και σήμερα να σφυρίζει στον αέρα όταν ομογενειακοί παράγοντες επαναφέρουν ξανά και ξανά το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της επιστολικής ψήφου.