Στοχασμοί: Αναγέννηση

Ξεκίνησα σιγά σιγά να γδύνομαι.
Έβγαλα από πάνω μου πολλά από τα βαριά χρόνια. Είδα έτσι να αφήνω πίσω μου μεγάλες ποσότητες άγχους, στρες, και κοινωνικού εγκλωβισμού. Η εξάρτισή μου από το χρήμα άρχισε να αποδυναμώνεται και οι ρυτίδες της πίεσης στο πρόσωπό μου άρχισαν να μαλακώνουν μόλις αποχωρίστηκα αυτά τα χρόνια.
Άδειασα και άλλα περιττά χρόνια ακόμα.
Έμειναν στα δάπεδο να κείτονται τα περισσότερα από τα αποκτήματά μου, καθώς και ένα σωρό καθοδηγήσεις, νουθεσίες, επιβολές και δεικτικοί τρόποι μεγαλώματος. Μπερδεμένα μέσα τους μένουν κάποιες απαγορεύσεις και πρότυπα συμπεριφοράς. Άρχισα να αισθάνομαι πιο ελαφρύς.
Συνέχισα να πετάω χρόνια με μανία δεξιά και αριστερά.
Εξαφανίστηκαν οι περισσότεροι από τους φόβους, από τα τέρατα που μου δίδαξαν, από τις καταναγκαστικές ώρες μιας άθλιας χειραγώγησης του μυαλού, από την εξαθλίωση του να στριμώχνεις τα θέλω σου στα πρέπει τους, από τις εικόνες που μου έμαθαν να κοιτώ ώστε να μην βλέπω αυτό που θέλω.
Αφρίζοντας από λύσσα, ξεσκίζω αρκετά ακόμα χρόνια.
Καθαρίζει πολύ το τοπίο και σχεδόν αρχίζει να μεταβάλλεται το σώμα μου. Γίνεται πιο στητό καθώς οι απαγορεύσεις δεν έχουν κάτσει ακόμα πάνω στο σβέρκο μου. Λύπες, κλάματα, θυμοί και χαμηλωμένα βλέμματα μένουν πάνω σε αυτά τα πεταμένα χρόνια που τα έχουν γαριάσει ποτισμένα από τη θλίψη μιας φωνής που ποτέ δεν τόλμησε να βρει το ύψος της. Εκεί μέσα είναι και το σκυμμένο κεφάλι, οι σπόροι της ανικανότητας, της ηλιθιότητας και της απαξίωσης που σέρνω τόσο καιρό.
Μένω ντυμένος κατάσαρκα μόνο με τα παιδικά μου χρόνια. Υπάρχει μια λάμψη λευκού εκεί πέρα, μια αγαθότητα, μια έμφυτη περιέργεια, μια ανάγκη για ανακάλυψη, μια δίψα για τη ζωή, μια χαρά για το δόσιμο, για την επαφή, για το άγγιγμα, για τη γνωριμία. Και μαζί είναι και αυτός ο ακατανόητος κόσμος των μεγάλων τριγύρω μου, που προσπαθούν κάνοντας βλακείες να καταστρέψουν το δικό μου κόσμο επειδή φοβούνται στα μάτια να τον κοιτάξουν.
Ακουμπάω με ευλάβεια αυτά τα χρόνια κάτω και μένω ολόγυμνος με τα μωρουδιακά μου χρόνια. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκεί πέρα, από μια πάλλουσα δόνηση καθαρής αγάπης.
Τι ειρωνεία και αυτή για τη ζωή μας! Να πρέπει να μεγαλώσουμε για να ψάξουμε να βρούμε αυτό που πάντα έχουμε μέσα μας!