ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Τρόμαξε όλο το χωριό απ’ τη φωνή τ΄ αφεντικού!

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Τρόμαξε όλο το χωριό

Απ’ τη φωνή τ΄ αφεντικού!

Κρώξιμο έμοιαζε πουλιού,

παρά φωνή ανθρώπου.

Ανήμερο φάνταζε θεριό,

Γεμάτο ιερό  θυμό,

Τ΄ άδικο  έκανε  λυγμό,

Μετά μεγάλου κόπου!

Τον μέγα Μάγιστρο, αυτόν,

Αδίκως να συκοφαντούν

Πως τάχατες τον συναντούν

Σε σκοτεινά υπόγεια,

Να πλέκει με ύπουλο εχθρόν

Σενάρια συμβιβασμού

ανίερου συμψηφισμού

στα ύποπτα καταγώγια!

Και άλλα είπανε πολλά

Για την παρέα του καφενέ

που κάνανε το όχι-ναι,

και το έξω είπαν μέσα.

μα ξίνισαν τον τραχανά

επειδή  εγράψαν σε χαρτί

πως ειν’ η ράχη τους κυρτή

και πως δεν έχουν μπέσα.

Θύμωσαν κι έσκουξαν πολύ

Ακούς προδότες να τους πουν

Δίχως μια στάλα να ντραπούν,

να μην νομοθετούνε;

Και σαν αρπακτικό πουλί

Τους είπε ξέφυγαν πολύ

Εκεί που ζουν σε  άλλη γη

Και να συμμαζευτούνε!

Εκείνοι με δίκαιο μεθούν.

Ζούνε μαζί με τα  παλιά

Έλληνες μένουν στην καρδιά

Και τώρα τι τους μέλλει;

Σε ένα χαρτί να συνδεθούν

Με Σλάβους και αλλοτινούς

Κι από δικούς τους κοντινούς

να λάβουν Πάρθια βέλη!

Κι ούτε να πάνε στο λαό

Τι θέλει να τους πει εκειός

Που δικό του είναι το βιός

Και το αίμα και το χώμα…

Δε ρωτούν το Δαναό,

Βασιλιά που ήταν γιός,

Τον Αλέξανδρο, ως νιός

Αν τον γνώριζε ακόμα!

Κι αν ο λύκος απ το μαντρί

Εις το Άργος πριν εμπεί

Κι απ΄ τον ταύρο απαλλαγεί

-Ω χαρά,  όλη η πόλη-

Μακεδόνες με κεντρί

Έλληνες στην καταγωγή

Από τότε μένανε στη γη

Ελληνική που ήταν όλη!

Ώστε κανένας δεν  μπορεί

Να πει πως ειν’ πολιτική

Η απόφαση η οριστική

Πως θα λέγονται τα Σκόπια!

Καμία συμφωνία δεν χωρεί

Κι ούτε καν συμβιβασμός

Μόνον η αλήθεια εμπρός,

ψέματα  τα άλλα σκόρπια!

Ας πουν λοιπόν όσοι νογούν

Πως θα πρέπει να τους πουν

Όλους όσους συμβιβαστούν

Και το όνομα εδώσουν.

Μήγαρις και έπαινο ζητούν

Ίσως λαμπρή περγαμηνή

Το δικό τους σαν γενεί,

Ή μέσα να τους χώσουν;

Καλέ, δεν είναι τούτοι δω

όπου  ο ψύλλος σαν πετά

Στήνουν όλοι σερπετά

Επιτροπές συμβούλια;

Και τώρα όπου επιποδό

μας έχουν όλους στο χορό

Μνημόνια, και Σκοπιανό

τα κάνουνε καρούλια;

Και παίζουνε εν ου παικτοίς

την ιστορία μιά ζαριά

και από μία μαχαιριά

στ΄Αλέξανδρου την πλάτη!

Θα τρίζουνε τα κόκκαλα

θα χάσκουνε πληγές

κι από τον τάφο οι κραυγές

του δύστυχου του Μάρτη!

Οι ερινύες, πετούν παντού

απάνωθέ τους τριγυρνούν.

Κι όχι  πουλιά στον νουν

Ως  λόγιασα ο καημένος.

Κρώξιμο ήτανε θεριού,

Μες τη φάκα κλειδωτού

Σε ιστορίας ψηφιδωτού

Ας μένει κυνηγημένος!