Ενόψει της νέας συγκέντρωσης των ομογενών στην Νέα Υόρκη για την Μακεδονία

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι, εδώ στην Ελλάδα, αλλά και στην ομογένεια της Αυστραλίας, που έσπευσαν να εκτιμήσουν ότι το πρόσφατο συλλαλητήριο των Ελληνο-Αυστραλών στην Μελβούρνη, που συγκέντρωσε –κατά τις μετριοπαθείς εκτιμήσεις-  περί τους 10.000 ομογενείς, ήταν «κατώτερο των προσδοκιών» των διοργανωτών.  Επειδή δε ο επόμενος «ξεσηκωμός» του ελληνισμού θα γίνει στις 18 Μαρτίου στην Νέα Υόρκη, έξω από τον ΟΗΕ και, φυσικά, όσοι είναι έτοιμοι να αποδεχθούν «σύνθετη ονομασία» θα προσπαθήσουν να το υποβαθμίσουν κι αυτό, έχουμε να σημειώσουμε, επιγραμματικά: Της Μελβούρνης,  κατά την εκτίμησή μας,  ήταν απόλυτα επιτυχές. Το ίδιο ελπίζουμε να αποβεί και της Νέας Υόρκης.

Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς, ότι τόσο στην Μελβούρνη όσο και στην Νέα Υόρκη, αλλά και σε άλλες μεγαλουπόλεις, οι συγκεντρώσεις τελούν κάτω από συγκεκριμένους κανόνες, για συγκεκριμένους χώρους και με συγκεκριμένη χωρητικότητα.

Έπειτα, εκτός της δυσκολίας ενημέρωσης μεγάλων τμημάτων της ομογένειας, οι μετακινήσεις των ομογενών προκειμένου να παραβρεθούν στα συλλαλητήρια, σε πολλές περιπτώσεις προϋποθέτουν να υπάρχουν η σχετική δυνατότητα, το ανάλογο κόστος και ο απαιτούμενος χρόνος.

Δυνατότητα να βρεις πρόσφορο μεταφορικό μέσον κοντά στον τόπο κατοικίας σου για να σε μεταφέρει στο σημείο της εκδήλωσης (που μπορεί να απέχει πολλές εκατοντάδες χιλιόμετρα).  Σε περιπτώσεις παλαιότερων συγκεντρώσεων, ομογενείς χρειάστηκε να ταξιδέψουν με λεωφορεία, πούλμαν, τρένα, ακόμη και με αεροπλάνα ώρες πολλές, για να παραβρεθούν π.χ. έξω από το ΟΗΕ ή έξω από τον Λευκό Οίκο.

Για το κάνεις αυτό, χρειάζεσαι να διαθέσεις χρήμα, ανάλογα με την περίπτωση. Εισιτήρια, φαγητό, διαμονή. Έπειτα, η μετακίνηση σ΄ αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορεί να είναι οικογενειακή. Και γιατί τα έξοδα είναι πολλά και γιατί όλα τα μέλη μιας οικογένειας δεν συμπίπτουν σε είδος απασχόλησης και δυνατότητα απουσίας.

Χρειάζεσαι και χρόνο. Για να μετακινηθείς από το Λόγκ Αιλαντ προς την Νέα Υόρκη, π.χ. ή Από την Καλιφόρνια προς την Νέα Υόρκη, αντιλαμβάνεται κανείς και πόσες ώρες χρειάζεσαι πήγαινε έλα και πόσο χρήμα. Τα ίδια ισχύουν ακόμη και για «όμορες» προς την Ν.Υ. Πολιτείες, όπως π.χ. Κανέκτικατ, ή Ν. Καρολίνα.

Έπειτα, οι χώροι όπου δίδεται η άδεια για τις συγκεντρώσεις είναι συγκεκριμένοι. Συγκεκριμένος είναι και ο αριθμός ατόμων που χωράνε σ΄ αυτούς. Μάλιστα ο αριθμός αυτός αναφέρεται και στην άδεια που χορηγεί η αστυνομία! (Π.χ. η άδεια που έλαβαν οι οργανωτές για το συλλαλητήριο της 18^ηςΜαρτίου έξω από τον ΟΗΕ, γράφτηκε στην greeknewsonine ότι αναφέρει 7.000. Ο χώρος – στον οποίο έγινε διαδήλωση και τις 16 Φεβρουαρίου 1993 – μπορεί να πάρει μάξιμουμ 10.000, αν καταληφθεί και το οδόστρωμα και το απέναντι πεζοδρόμιο της 47^ης Οδού).

Τώρα το επόμενο ερώτημα είναι: Είναι λίγοι αν συγκεντρωθούν στη Νέα Υόρκη 10.000 ή αν συγκεντρώθηκαν στην Μελβούρνη 7-10.000 ομογενείς;

Για έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, στην Αθήνα, λίγες πολιτικές συγκεντρώσεις πέτυχαν (ιδίως τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης) να προσελκύσουν περισσότερα από 20-25.000 άτομα. Με μία καλή κομματική οργάνωση και έναν καλό σκηνοθέτη με αυτόν τον αριθμό συγκεντρωμένων μπορείς να καλύψεις για τις τηλεοπτικές ανάγκες σχεδόν ολόκληρο το ιστορικό κέντρο της πόλεως σε έκταση!

Επομένως, οι συγκεντρώσεις των Ελλήνων του εξωτερικού, για ζητήματα που αφορούν την Ελλάδα και τα θέματά της,  εκτός από το στοιχείο του πατριωτισμού έχουν και δόση ηρωισμού. Ενός ηρωισμού που αγνοεί και ξεπερνάει αντικειμενικές δυσκολίες και  αντιξοότητες, συγκοινωνία, βαριές καιρικές συνθήκες (π.χ. πολιτικό κρύο ή καύσωνα) ακόμη και την «διαφορετικότητα» που δεν είναι σε όλες τις τοπικές κοινωνίες και για όλα τα θέματα, ανεκτή.