ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Το βραβείο των δασκάλων

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Το τηλέφωνο χτυπούσε επίμονα. Ώρα 5 το πρωϊ! Ξαφνιάστηκα με την ώρα και την επιμονή.

-Ναι, μούγκρισα περισσότερο, παρά μίλησα!

-Σε ξύπνησα; Τι ώρα είναι εκεί;

-5 το πρωϊ. Από πού τηλεφωνείτε;

-Από τη Νέα Υόρκη…

-Ας είναι, σας ακούω!

-Εγώ σε ακούω…

-Μα εσείς με καλέσατε, εγώ τι να σας πω;

-Μα για τον Δημοσθένη…

-Ποιόν Δημοσθένη, χριστιανέ μου…

-Τον Τριανταφύλλου… τον δάσκαλο… τον καθηγητή… Από τη Νέα Υόρκη…

-Ε, τι, έπαθε κάτι;

-Ναι…

-Τι έπαθε, με τρομάζετε…

-Όχι κακό, να, τον βραβεύσανε σαν τον Εκπαιδευτικό της Χρονιάς!

-Μα αυτό το ξέρω. Πάνε μέρες τώρα. Γι αυτό με ξυπνήσατε απ΄τα χαράματα;

-Και ναι και όχι…

-Καλέ μου άνθρωπε, τι σου φταίω πρωί-πρωί;

-Φταις, πως δεν φταις…

-Α, φταίω κιόλας! Και γιατί φταίω παρακαλώ; Και πριν απ΄ όλα, με ξέρεις; Γιατί εγώ δεν έχω καταλάβει ακόμη με ποιόν μιλάω…

-Την  Panhellenic Post δεν έχεις;

-Την έχω..

-Ε, βλέπεις, λοιπόν, που ξέρω ποιόν παίρνω;

-Εσύ ξέρεις, εγώ δεν ξέρω αλλά πες τελοσπάντων τι θέλεις γιατί θέλω να συνεχίσω τον ύπνο μου, άνθρωπέ μου!

-Λοιπόν, εμείς σε διαβάζουμε κάθε μέρα…

-Καλοσύνη σας…

-…άκουσε, και έχουμε ένα παράπονο.  Διαβάσαμε την παρουσίαση που έκανες στον Δημοσθένη και δεν είδαμε πουθενά με τόσο σπουδαίο έργο να τον έχουν τιμήσει στην Ελλάδα… Δεν θα ‘πρεπε; Τι κάνει το υπουργείο; Περιμένει μια ομογενειακή εφημερίδα να το κάνει;

-Νόμισα φίλε πως είπες πως ξέρεις που τηλεφωνείς. Δεν ξέρεις. Κάνεις λάθος. Εδώ δεν είναι υπουργείο! Ούτε εγώ είμαι υπουργός! Λοιπόν, βρες το τηλέφωνο του Υπουργείου Παιδείας ή των Εξωτερικών ή και των δύο και κάνε τα παράπονά σου… Πάρε και τον Πάπα, αν θέλεις…

-Μα δεν παραπονούμαι, διαμαρτύρομαι!

-…Που δεν έχουν βραβεύσει στην Αθήνα τον Τριανταφύλλου; Ξάδερφός σου είναι;

-Ας τα σάπια, φίλε! Δεν με νοιάζει για τον Δημοσθένη. Με νοιάζει που καθώς η Αθήνα μόνο να κόβει μισθούς ξέρει απτούς δασκάλους μας, στο τέλος κανένας δάσκαλος δεν θα θέλει να έρθει στην Αμερική και τα παιδιά μας δεν θα μάθουν ελληνικά!..

-Και σένα τι σε κόφτει; Έχεις παιδιά;

-Έχω εγγόνια! Και τα εγγόνια μου θέλω να γίνουν και Έλληνες!

-Γιατί, τι σου φταίξανε;

-Με δουλεύεις, αλλά καταλαβαίνω, είναι που σου χάλασα τον ύπνο…

-Όχι άγνωστε φίλε μου. Δεν είναι αυτό. Είναι που σαν τον Δημοσθένη υπάρχουν πολλοί άξιοι άνθρωποι στην ξενιτιά. Και στα σχολειά και στα πανεπιστήμια και στις τέχνες και  στα νοσοκομεία και παντού.  Έχεις ακούσει να βραβεύει κανέναν από αυτούς η πατρίδα; Εμείς εδώ μόνο ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες ή το πολύ κάποιον Ολυμπιονίκη τιμούμε!  Έπειτα, ρώτησες τον κάθε Δημοσθένη αν θέλει να τον τιμήσει το υπουργείο; Ας του δώσει το μισθό, τη σύνταξη και φτάνουν αυτά!

-Λες;

-Λέω.  Άκου φίλε μου. Τιμήσαμε τις προάλλες την Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας. Άκουσες να γίνει κάτι στα σχολεία μας, στην Ελλάδα; Μόνο στην Ιταλία και μέσω Ιταλίας και σε δυο-τρία Λύκεια στην Αττική! Α, ναι, και σεις εκεί, στην Νέα Υόρκη, κάτι κάνατε. Άκουσες το υπουργείο να πει μια κουβέντα; Τσιμουδιά! Είχαν να ασχοληθούν με σοβαρότερα θέματα! Άκουσες μήπως την Ακαδημία Αθηνών να πει κάτι για την ελληνική Γλώσσα; Εγώ όχι. Άκουσες μήπως την κυβέρνηση να εξυμνεί το έργο των δασκάλων, γιατί χωρίς δασκάλους, τι γλώσσα θα έχουμε για να την γιορτάζουμε κι από πάνω; Όχι, Αυτοί είχανε τη Novartis.

Γι αυτό σου λέω… Ζήτα συγγνώμη από τον Δημοσθένη, και κάθε Δημοσθένη, και να εύχεσαι οι δάσκαλοί μας να συνεχίσουν να είναι άνθρωποι, ήρωες και ευσυνείδητοι λειτουργοί.  Αυτό είναι το μεγαλύτερο βραβείο που τους συντροφεύει και η μόνη εξασφάλιση ότι τα παιδιά μας θα παραμένουν Έλληνες, σε πείσμα όσων θέλουν να μιζερέψουν το Έθνος. Καληνύχτα.