ΓΝΩΜΗ: Θέλουν τώρα και τα ρέστα οι Τούρκοι!

ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Σε δήλωσή του, ο εκπρόσωπος του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, Χαμί Ακσόι, επιτίθεται στον ΥΠΕΚ Νίκο Κοτζιά και τον κατηγορεί ότι έχει υιοθετήσει μία μη ειρηνική στάση, την οποία χαρακτηρίζει ανεύθυνη. «Ξεπερνά, τα όρια» είπε. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί –επιτέλους!- ο κ. Κοτζιάς προειδοποίησε την Άγκυρα ότι δεν θα υπάρξει ξανά τέτοια ειρηνική συμπεριφορά από την ελληνική πλευρά. Ε. κάποιος έπρεπε, κάποτε, να το πει! Ίσως ο Εθνικής Αμύνης; Ίσως ο Πρωθυπουργός; Κάποιος. Το είπε ο Νίκος Κοτζιάς. Τώρα οι Τούρκοι τι θέλουν; Και τα ρέστα;

Αλήθεια, σκέφτεται κανείς τι θα συνέβαινε ακαριαίως, μάλιστα, αν το ελληνικό σκάφος είχε εμβολίσει το τουρκικό;  Μοιάζει ρητορικό το ερώτημα, αλλά δεν είναι. Είναι ερώτημα ουσίας.

Εκείνοι επιτέθηκαν, εμείς κάναμε ελιγμό αποφυγής και δεν πρέπει -δεν μας …επιτρέπουν!-  ούτε καν λεκτικά  να αντιδράσουμε!  Από πού αντλούν τέτοιες ανεξάντλητες δεξαμενές θράσους;  Ο λαός μας δίνει τη δική του απάντηση: «Δώσε θάρρος το χωριάτη να σ΄ ανέβει στο κρεβάτι»! Και ‘μεις είναι αλήθεια πως πριν τις τελευταίες, επί του θέματος, δηλώσεις του υπουργού των Εξωτερικών, είχαμε (και ο ίδιος ο κ. Κοτζιάς)  δώσει πολλά θάρρη και σε διαφόρους …χωριάτες γείτονες!

Πρώτα-πρώτα στους Σκοπιανούς. Τους αφήσαμε να πιστεύουν ότι είμαστε διατεθειμένοι «να τα βρούμε».  Αντί να τους ξεκόψουμε μια και καλή πως  “Ιστορία, πατρίδα, θρησκεία”  δεν εκχωρούμε σε κανέναν!  Αν σταθερά τους λέγαμε: Αλλάξτε όνομα, Σύνταγμα  κλπ.  ώστε να σταθείτε με τις δικές σας ιστορικές καταβολάδες, με τις δικές σας δυνάμεις και με τις δικές σας φιλοδοξίες, μέσα στην ΕΕ, εντός του ΝΑΤΟ και όποιου άλλου διεθνούς οργανισμού επιθυμείτε, και όχι με δικά μας ιστορικά δεκανίκια».

Όταν, όμως,  αφήνεις τον άλλο να πιστεύει πως μπορεί να κερδίσει από την μεγαθυμία σου  κάτι  από εκείνα που δεν του ανήκουν, εκείνος επιζητά κατά κανόνα το περισσότερο! ‘Άλλωστε, σκέπτεται, τι έχω να χάσω;  Ό,τι «αρπάξω» κέρδος θα το ‘χω…  Και σήμερα ο κ. Ζάεφ παριστάνει τον «πρόθυμο» παραχωρώντας μέρος των όσων καπηλεύτηκε το Κράτος του όλα αυτά τα χρόνια, για να λάβει το μάξιμουμ: Το όνομα Μακεδονία! Και βάζει και όρους! Και μεις  συζητάμε μαζί του…

Δεν είναι μόνον τούτη η Κυβέρνηση που φέρεται έτσι, ας πούμε «ελαστικά». Και άλλες κυβερνήσεις στο παρελθόν το ίδιο «αλληθώριζαν» πολιτικά,  προσποιούμενοι πως δεν καταλάβαιναν τι σήμαινε π.χ. η μετονομασία της γιουγκοσλαβικής Περιφέρειας σε «Μακεδονία»…  Έγραφες τότε –δημοσιογραφικά- για «Μακεδονικό» και περίπου οι τότε κυβερνήσεις  σε λόγιαζαν για εθνικό μειοδότη! Ακολουθούσαν και τότε την λαθεμένη τακτική που  και σήμερα ακολουθούμε στα εθνικά μας θέματα.

Δείτε:  Ζητάμε την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα. Και τα ζητάμε πίσω από αυτούς που μας τα άρπαξαν, σχεδόν παρακαλετά!  Ό,τι λέμε, το λέμε σιγά και μεταξύ μας, μπας και μας ακούσουν και πάρα έξω και νομίσουν ότι πραγματικά θέλουμε να πάρουμε πίσω  τον κλεμμένο μας πολιτισμό!!!  Έτσι και οι Εγγλέζοι, έφθασαν να πιστεύουν ότι πράγματι είναι δικά τους τα «Ελγίνεια» και σήμερα τα …προστατεύουν από μας!!!

Δεν άφηναν οι τότε κυβερνήτες να γράφεις για την απροκάλυπτη ενέργεια του Τίτο που σκόπευε απευθείας στο Αιγαίο, και έφθασαν να πιστέψουν οι Σκοπιανοί  ότι πράγματι υπήρχε «Μακεδονία του Αιγαίου» και, μάλιστα, οι τότε «διεθνιστές»  Κομμουνιστές έστηναν «αντάρτικο» για την «ελευθερώσουν»!!!

Δεν είπαμε σε κανέναν –όταν έπρεπε και με τον τόνο όπου έπρεπε- ότι τα νησιά του Αιγαίου είναι ελληνικά και όποιος τα επιβουλεύεται «Μολών λαβέ» και οι Τούρκοι μας πήραν (ναι, με διεθνείς συμβάσεις, όπως συνηθίσαμε να τις αποκαλούμε τις παραχωρήσεις) την Τένεδο και την Ίμβρο.  Και καθώς τρώγοντας ανοίγει η όρεξη, σήμερα θέλουν τα  Ίμια και αύριο  τα μισά νησιά του Αιγαίου και βάλε…

Πολλά είναι, δυστυχώς, τα παραδείγματα που μπορούμε να επικαλεστούμε, θυσία στην ακατανόητη διάθεση  να φαινόμαστε «τα καλά παιδιά» στον διεθνή περίγυρο.  Διάθεση που έφθασε μέχρι τον Λευκό Οίκο της Αμερικής,  όπου όταν –παλαιότερα-  ρωτούσε ο Πρόεδρος της Αμερικής «θέλω να βοηθήσω  για το Μακεδονικό», εμείς, δηλαδή ο τότε πρωθυπουργός μας, του απαντούσε «δεν υπάρχει πρόβλημα…» (Από τα Πρακτικά του Λευκού Οίκου).

Δεν χρειάζονται ονόματα. Άλλωστε, με τον ίδιο περίπου τρόπο συμπεριφερόντουσαν σχεδόν όλες  οι κυβερνήσεις. Και μόνον όταν η  συμπολίτευση γινότανε αντιπολίτευση κραύγαζε εκ του ασφαλούς «βυθίσατε το Χόρα».  Και όταν ο λαός  πίστευε την αντιπολίτευση  και την έκανε  κυβέρνηση, αυτή  πάθαινε μετάλλαξη. «Αυταπάτη» το λέμε σήμερα…

Ο εθνικός μας ποιητής το έλεγε κάπως διαφορετικά: «Δυστυχισμένε μου λαέ/ καλέ και ηγαπημένε/ πάντοτε ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε»…