ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: …Είπε, και εγένετο σκότος!

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Είπε και εγένετο …σκότος! Σκότος βαθύ και αδιαπέραστο

Έξω και μέσα στο Μέγαρο δίχως η ΔΕΗ γι αυτό να φταίει,

Παρά μονάχα το ταλέντο το μοναδικό,   το αξεπέραστο,

Που πολλοί λαϊκισμό αποκαλούν και σαν βρέφος  παραπαίει.

Είπε και οι ακούσαντες απόρησαν όχι για όσα λάλησε,

Αλλά για όλα εκείνα που περίμεναν  και που  σκεπάσαν

Τα λόγια τα μεγάλα τα ωραία, τα ψεύτικα οπού χαλάλισε

Για να κρύψει όλα όσα αναποτρέπτως φθάσαν.

Όσα να πει όσα λαλήσει, την τρίτη αν δεν κλείσει αξιολόγηση,

Τη λύση δεν θα βρει στα εθνικά, ένταση πυροδοτώντας,

Μήτε βολές αδέσποτες κάνοντας  δρομολόγηση

Σε αριστερού παροξυσμού παρωχημένο  δρόμο ακροβατώντας !

Φτηνά τεχνάσματα από τεχνήτες που την τέχνη δεν κατέχουνε

Κι όπου το άδικο δίκιο το βαφτίζουν με μια  παιδιάστικη αφέλεια,

Που  νομίζουν όλα πως τα επιτρέπει και πως όλα τα αντέχουνε,

την αυταπάτη περιφέροντας από κλαδάκι σε κλαδάκι,  τέλεια!

Κι ως το ψέμα υποχώρησε από τον χρόνο τον πανδαμάτορα,

Και φάνηκαν γυμνοί στ αγκάθια να βαδίζουν και στους λόγγους

Τόσο εκείνοι  απ’ την αλήθεια ξεμακραίνανε, με αναβάτορα

Την κολακεία του λαού που σαγηνεύεται απ τους ωραίους λόγους !

Κάπως έτσι χάσαμε την Κορυτσά, τη Σμύρνη και  τ’  Αργυρόκαστρο

Κάπως έτσι  φθάσαμε σε δίκες ν΄απορούνε πως έγιναν προδότες

Όσοι την επιτυχία της πατρίδας είχαν μονάχα στόχαστρο,

τα εύκολα λόγια στα έργα, δόλιοι και βάναυσοι είναι δότες.

Κι όσο μεγαλώνει σε ποσοστιαίες  μονάδες η απόσταση

Όσο το βουητό όλο και αυξαίνει όλο κι ανεβαίνει,

Τόσο τ’ άδικο  στο δίκιο θ’ αφαιρεί κάθε υπόσταση

Κι η αλήθεια από το ψέμα θα πάντα να μακραίνει!

Κι έτσι που στου κακού τη στράτα πορευτήκαμε,

Έτσι που φθάσαμε δώ πνιγμένοι στο δικό μας μίσος,

Έτσι που πόθους και ονείρατα γενιών γκρεμίσαμε,

Καιρός για ανάταση, καιρός για ανάσταση, έφθασε ίσως.