ΑΝΑΛΥΣΗ: Μπροστά στη διαπραγμάτευση με τα Σκόπια

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ
Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας εμφανίστηκε, σε δηλώσεις του, πεπεισμένος ότι «έχει έρθει πλέον η ώρα να πάρουμε τις αναγκαίες αποφάσεις (για την επίλυση του ονοματολογικού με τα Σκόπια) ώστε να δικαιώσουμε τον ρόλο της Ελλάδας ως ηγετικής δύναμης στα Βαλκάνια αλλά και ως πυλώνα σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή». Μάλλον κανείς δεν θα μπορούσε να διαφωνήσει ως προς τον ευκτικό ρόλο της Ελλάδος. Ακόμη και εάν διατηρεί κανείς κάποιες επιφυλάξεις για το «σημαντικό παράθυρο ευκαιρίας» μέσα στο 2018.

Σύμφωνοι, η Ελλάδα να είναι «μια σύγχρονη δημοκρατική χώρα, που επενδύει στην ανάπτυξη, την ειρήνη και την οικοδόμηση εμπιστοσύνης. Μια χώρα που προοδεύει και λύνει προβλήματα». Ποιος θα μπορούσε να έχει αντιρρήσεις; Κανείς!

Όμως. ‘Όμως υπάρχει ένα καταλυτικό ερώτημα: Πώς; Με ποιόν τρόπο θα γίνουν όλα αυτά; «Εκχωρώντας», «ξεπουλώντας», «υποχωρώντας»; Ασφαλώς όχι. Ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, και ο Αλέξης Τσίπρας,  έχουν εξαπολύσει μύδρους στο παρελθόν για όσους υποτίθεται ότι «ξεπουλκούσαν τη δημόσια περιουσία» για να προσελκύουν επενδύσεις, για όσους  θεωρούσε ότι «εκχωρούσαν κυριαρχικά δικαιώματα» για να συντηρούν Ειρήνη, για όσους τάχατες «υποχωρούσαν σε εθνικά θέματα», για να οικοδομούν εμπιστοσύνη.

Επομένως, δικαιούται κανείς να αναμένει και στο θέμα της ονοματολογίας των Σκοπίων ότι η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υποχωρήσει από τις πάγιες ελληνικές θέσεις, που είναι η προάσπιση της Ιστορίας, η διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας και η εξασφάλιση του μέλλοντος του Έθνους.

Ωστόσο, απορεί κανείς πως θα τα επιτύχει αυτά, η Κυβέρνηση,  διαπραγματευόμενη με το Κράτος των Σκοπίων,  το οποίο από της δημοψηφισματικής συστάσεώς του ως ανεξάρτητο Κράτος,  στις 7 Σεπτεμβρίου 1991, με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας» διακήρυξε τις α λυτρωτικές του βλέψεις κατά της Μακεδονίας και της Ελλάδος, τι οποίες και ουδέποτε –ούτε και σήμερα- απέσυρε. Το αντίθετο.

Διότι μπορεί να εμφανίζεται ο πρωθυπουργός των Σκοπίων, Ζόραν Ζάεφ,  «έτοιμος να συζητήσει την αλλαγή της συνταγματικής ονομασίας των Σκοπίων» επιδιώκοντας να καταλήξει σε μία συμφωνία με την Ελλάδα, αλλά σημασία έχει γιατί το κάνει αυτό. Για έναν και μόνο λόγο: Να ξεκινήσουν άμεσα οι διαδικασίες για την ένταξη της χώρας του σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε.

Επομένως, φτάσαμε στον «άσο» που η Ελλάδα “βαστά” στο συγκεκριμένο ζήτημα. Και ως προς αυτό, έχει δίκιο ο κ. Τσίπρας να λέει έχει έρθει πλέον η ώρα να πάρουμε αποφάσεις. Κάθε χώρα στη θέση της Ελλάδος, θα προσπαθούσε την ώρα αυτή, να αξιοποιήσει τον «άσο» που ιστορικά διαθέτει, προκειμένου να επιτύχει σεβασμό των γειτόνων της στην Ιστορική αλήθεια. Αυτή, άλλωστε,  θα ήταν και «η δικαίωση του ρόλου της χώρας ως ηγετικής δύναμης στα Βαλκάνια».

Είναι, όμως, έτοιμη η άλλη πλευρά, να δεχθεί την ιστορική αλήθεια; Είναι έτοιμη να απαλείψει ένα όνομα που δεν της ανήκει και που μόνον η καθεστωτική αντίληψη και τα ιδεολογικά κίνητρα και συμφέροντα του Τίτο της το επέβαλαν; Διότι αυτή είναι η ουσία. Το γράψαμε και πρόσφατα με τα λόγια του Νίκου Μάρτη:  το πρόβλημα «είναι η ταυτότητα της Μακεδονίας ως ελληνικής και η ταυτότητα των Μακεδόνων ως Ελλήνων, και φυσικά η γλώσσα η ελληνική και η ιστορία και πολιτιστική κληρονομιά της Μακεδονίας».

Θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθεί ότι από το 1993 μέχρι σήμερα, 23 ολόκληρα χρόνια, οι Σκοπιανοί έχουν βάλει «νερό στο κρασί τους» και πλέον είναι έτοιμοι να δεχθούν το αυτονόητο. Ότι, δηλαδή, η παραχάραξη της Ιστορίας, ο σφετερισμός συμβόλων και η μυθοπλασία δεν συνιστούν γερά υλικά δημιουργίας ενός νέου έθνους. Είναι όμως;

Η ιστορία αυτών των ετών άλλα λέει:

7 Απριλίου 1993 επίσημα πια, η Ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται την συμβιβαστική πρόταση με την οποία τα Ηνωμένα Έθνη θα αναγνωρίσουν το νοτιότερο τμήμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας ως νέο κράτος με την ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Υποτίθεται η αναγνώριση έγινε για να δοθεί χρόνος στα δύο Κράτη, με τη μεσολάβηση και του ΟΗΕ που όρισε ειδικό διαμεσολαβητή, να βρεθεί η «επίλυση του ονοματολογικού».

Τι συνέβη;

1. Τα Σκόπια καθιέρωσαν «μέσα και έξω» την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
2. Ως “Δημοκρατία της Μακεδονίας”  έτυχαν αναγνώρισης από διάφορα Κράτη.
3. Ως “Δημοκρατία της Μακεδονίας” επιχείρησαν ή κάποτε και πέτυχαν να λάβουν μέρος σε διεθνείς αθλητικές οργανώσεις.
4. Έφτιαξαν Σημαία με το αστέρι της Βεργίνας, την οποία υποχρεώθηκαν να αλλάξουν με απομίμησή του.
5. Άρχισαν να στήνουν αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, προφασιζόμενοι ότι δήθεν είναι απόγονοί του.

(Η «παραχώρηση που κάνει ο Πρωθυπουργός της πΓΔΜ Ζόραν Ζάεβ: «Παραιτούμαι από το να θεωρώ τη χώρα μου τον μοναδικό κληρονόμο του Μ. Αλεξάνδρου» για να τονίσει με νόημα:  «…που έφθασε στην Ινδία , στην Περσία…»). Δηλαδή, γίναμε πολλοί «συγκληρονόμοι» του Μεγάλου Αλεξάνδρου!..

     6. Στα σχολικά βιβλία, παραχάραξαν την Ιστορία. Χρησιμοποίησαν σλαβικά τοπωνύμια στην ελληνική Μακεδονία.

7. Κυκλοφόρησαν χάρτες που δείχνουν τα Σκόπια μέχρι τη …Θεσσαλονίκη.

Και αυτά είναι ελάχιστα, μόνον δείγματα των όσων όλα αυτά τα χρόνια  πράττουν, αναδεικνύοντας τις πραγματικές τους προθέσεις σε βάρος της Μακεδονίας και της Ελλάδος.

Τις βλέψεις των Σκοπίων για την Μακεδονία, πρώτος Έλληνας πολιτικός που τις αποκάλυψε ήταν ο Νικόλαος Μάρτης. Αυτό έγινε όταν το 1976 συνομιλώντας με τον Αμερικανό Αντιπρόεδρο της Διεθνούς Τράπεζας, διαπίστωσε ότι με τη λέξη «Μακεδονία», εννοούσε, την τότε, γιουγκοσλαβική ομοσπονδιακή δημοκρατία των Σκοπίων. Πηγή: http://el.metapedia.org)

Η διαπίστωση του  αυτή τον οδήγησε στην συγγραφή του βιβλίου «η πλαστογράφηση της ιστορίας της Μακεδονίας», που εκδόθηκε το 1983, και τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών το 1985, βραβεύτηκε από διάφορους κρατικούς και πολιτιστικούς φορείς, ενώ δέχτηκε συγχαρητήρια από πολιτικούς όπως ο Γερμανός καγκελάριος Helmut Schmidt και ο Γάλλος πρόεδρος, Giscard d’ Estaing. Το βιβλίο έχει μεταφραστεί στις αγγλική, γαλλική, γερμανική, Ιταλική, ρωσική, πολωνική και ισπανική, γλώσσες.

Ακολούθησαν και άλλα βιβλία του, όπως «Ο Ρόλος του Μακεδονικού στο Χριστιανισμό, στην Ιστορία, στον Πολιτισμό» το 1990 – «The Macedonians and their contribution to western civilization» το 1990 – «Αναφορά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τη Μακεδονία» το 2000 – «FYROM Το αντιδημοκρατικό κατάλοιπο στην Ευρώπη και το προβληματικό Σύμφωνο Σύνδεσης της με την Ε.Ε.» το 2003 – «η Ε.Ε. και το «Ψευτο-Μακεδονικό» έθνος των Σκοπίων» το 2006.

Αναφερθήκαμε εντελώς συνοπτικά στο συγγραφικό έργο του Νικολάου Μάρτη για να εδραιώσουμε την εκτίμησή μας ότι πέραν των ολίγων διφορούμενων λόγων του σημερινού Πρωθυπουργού των Σκοπίων, τίποτε, όλα αυτά τα 23 χρόνια από την απόφαση του ΟΗΕ μέχρι σήμερα, δεν έχει υπάρξει, από πλευράς της πΓΔΜ, που να σηματοδοτεί μια πραγματική αλλαγή στις θέσεις, τις απόψεις και τις επιδιώξεις τους. Καμμία.

Από πού, λοιπόν, προκύπτει η αίσθηση που έχει ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ότι «έχει έρθει πλέον η ώρα να πάρουμε τις αναγκαίες αποφάσεις»; Και ποιες θα είναι αυτές; Να παραχωρήσουμε το όνομα «Μακεδονία» στα Σκόπια;

Το ζήσαμε το έργο με την FYROM. Ουδείς την αναφέρει έτσι. Όλοι την αποκαλούν «Μακεδονία». Το ίδιο θα γίνει –και πλέον οριστικά- είτε με άνω, είτε με κάτω είτε με όποιον γεωγραφικό ή άλλο προσδιορισμό. Θα μείνει σκέτο το Μακεδονία!

Θα πει κάποιος: Μα καλά, αφού και σήμερα τα άλλα Κράτη αναγνωρίζουν τα Σκόπια ως «Μακεδονία» γιατί να διατηρήσουμε την υπάρχουσα κατάσταση διεκδίκησης; Ο Κόσμος όλος να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως Μακεδονία, εάν η Ελλάδα δεν τους αναγνωρίσει, θα έχουν το πρόβλημα. Μόνον η Ελλάδα μπορεί να δώσει είτε νομιμοποίηση στην πλαστογράφηση της ιστορίας που επιχειρούν οι Σκοπιανοί, είτε να επιβάλει την Ιστορική αλήθεια. Κανένας άλλος.

Ας διαπραγματευθούμε., λοιπόν, μαζί τους, μια και το επιζητούν.  Αλλά όχι όπως διαπραγματευθήκαμε με τους Ευρωπαίους! Διότι μπορεί μεν το 2018 να βγαίνουμε από το τρίτο μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ΟΧΙ και από την εποπτεία… Αυτή συνεχίζεται, με επαπειλούμενο δυνητικά και νέο μνημόνιο, παρά τις μέχρι σήμερα βαριές θυσίες των Ελλήνων πολιτών.

«Ήρθε γι’ αυτούς, -για μας ακόμ’ αργεί ο ωραίος Μεσίας»! (Η αγωνία του Ιούδα, Κ. Βάρναλης).

ΡΗΡ