ΓΝΩΜΗ: Αυτό που μας λείπει είναι η ψυχραιμία

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Μπορεί το ελληνοπρεπέστατο όνομα «Παπαδόπουλος» να έβαλε σε επικοινωνιακούς μπελάδες κάποιους συνονόματους τού (εθελοντή;) συμβούλου του Αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, Τζορτζ Παπαδόπουλου, ο οποίος, ως γνωστόν, κατηγορείται για αδικήματα που σχετίζονται με τη ρωσική ανάμειξη στις αμερικανικές εκλογές, αλλά μέχρις εκεί.

Κατά τα λοιπά, ψυχραιμία!

Διότι πολύ φοβόμαστε ότι έχουμε αρχίσει να την χάνουμε και στις δύο άκρες του Ατλαντικού… Περισσότερο δε στην αντίπερα όχθη.

Είναι εντυπωσιακό το πόσο σύντομα είδαν το φως της δημοσιότητας άρθρα –και όχι μόνο στον ομογενειακό Τύπο- που μιλούν για τις αρνητικές επιπτώσεις που θα έχει στην καλή φήμη της ομογένειας, ίσως και στις σχέσεις της Αμερικής με την Ελλάδα η διαφαινόμενη εμπλοκή του κ. Παπαδόπουλου στο όλο ζήτημα και, ιδιαίτερα, με το θέμα της ψευδούς κατάθεσης που φέρεται να έδωσε ο κ. «σύμβουλος» στο FBI.

Το ίδιο εντυπωσιακά ήταν, όμως τα δημοσιεύματα, από τις ίδιες, μάλιστα, πηγές ενημέρωσης, των «στενών δεσμών» του George Papadopoulos  με  την Ομογένεια και την Ελλάδα…

Όπως έλεγε σημαντικός ομογενής που παρεπιδημεί στη γενέτειρα τα τελευταία χρόνια «…ποιος, αλήθεια, γνώριζε τον κ. Παπαδόπουλο πριν την προεκλογική εκστρατεία του κ. Τραμπ; Ποιες ήταν οι σχέσεις του με την ομογένεια; Ποιες είναι οι περγαμηνές του στην πολιτική της Αμερικής;  Ποιες ήταν οι επαφές του με την Ελλάδα; Ανύπαρκτες. Δηλαδή, μηδέν… Όσα μηδενικά και να προσθέσεις, μηδέν θα είναι το αποτέλεσμα”…

Κι όμως, άρκεσε το όνομά του -όπως και η ελληνική καταγωγή  κάποιων άλλων συνεργατών του κ. Τραμπ – για να στηθούν αστραπιαία σενάρια, από σχετικούς και άσχετους, πως τάχα επιλύεται το Κυπριακό, ίσως επειδή είχε κάνει αναλυτής στο Ελληνοαμερικανικό Ινστιτούτο ΑΗΙ (!) όπου ασχολήθηκε, ως λέγεται, με θέματα σχέσεων ΗΠΑ-Ελλάδας- Κύπρου…

Βέβαια, αν στην Ελλάδα είχαμε επίσης περισσότερη σοβαρότητα και εάν γνωρίζανε οι κρατούντες την ομογένεια και την πλησίαζαν με σωστούς και όχι τυχάρπαστους  συμβούλους, θα έλειπαν τα αχρείαστα και ελάχιστα επιβοηθητικά σχόλια, όπως εκείνο το twitter του Πάνου Καμμένου (11:44 μ.μ. – 8 Νοε 2016) που έλεγε: «σημαντική η θέση πλέον του Ελληνοαμερικανού Γιώργου Παπαδόπουλου για την Ελλάδα»…Περίπου τα ίδια  κάναμε και με τον Ράινχολντ «Ράινς» Πρίμπους.

Αλλά το καίριο ερώτημα παραμένει:  Ποιες οι σχέσεις τους με την ομογένεια και ποιες οι διασυνδέσεις τους με την Ελλάδα; Ποιο το πολιτικό τους εκτόπισμα στη Γερουσία; «Μα για το θεό», έλεγε στην ΡΗΡ ο ίδιος ελληνοαμερικανός πολιτικός ηγέτης. «Γιατί θα κακοπάθει το όνομα της ομογένειας; Ήτανε τάχα ο κ. Παπαδόπουλος  κάποια γνωστή ομογενειακή προσωπικότητα, κάποιος γνωστός ομογενής πολιτικός, με επιρροή και κύρος; Ένας φιλόδοξος και παράτολμος νέος ήτανε, που είχε ελληνική καταγωγή από πατέρα και τίποτε παραπάνω».

Η αλήθεια είναι, όμως, ότι κατά καιρούς, έχουν υπάρξει σημαντικοί ομογενείς πολιτικοί στην Ομοσπονδιακή και σε Πολιτειακές Γερουσίες, στα Ομοσπονδιακά και σε Πολιτειακά Κοινοβούλια και Κυβερνεία. Κάποιοι άλλοι, ακόμα και  με ανοικτή πρόσβαση σε Ενοίκους του Λευκού Οίκου.  Αυτοί ναι,  είχαν και έχουν διασυνδέσεις με την Ελλάδα, είχαν και έχουν πολιτική δύναμη και επιρροή στην Αμερική. Όπως ένας Σαρμπάνης, ένας Μπραδήμας, ένας Κρις Σπύρου κ.α. Βοήθησαν την γενέτειρα σε δύδκολες περιστάσεις, πάντοτε, όμως, μέσα στα σωστά πλαίσια των συμφερόντων της χώρας.

Αλλά, τούτοι οι νεοφανείς συνεργάτες του Τραμπ, που προεκλογικά κανείς δεν τους ήξερε και κανείς δεν έπαιρνε στα σοβαρά, ούτε και μέσα στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, πως ξαφνικά βρέθηκαν να είναι επιβάτες στη διαδρομή από τα πανεπιστήμια στον προεκλογικό στίβο, και μετά εγκαταστημένοι στο Λευκό Οίκο;

Από την άλλη μεριά, όταν η Ελλάδα και η ομογένεια δεν κακόπαθαν, ούτε βλάφτηκε  η φήμη τους από την περιπέτεια π.χ. του Σπύρου Άγκνιου, θα κακοπάθει  τώρα από το φέρσιμο του όποιου  Παπαδόπουλου;

Κι αν οι κυβερνήτες της Ελλάδος του έδωσαν κάποια σημασία –σημάδι και αυτό της απειρίας τους- δεν είναι αυτός επαρκής  λόγος για  να τρελαινόμαστε…

Η ψυχραιμία λείπει. Αυτό είναι όλο.

Τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους. Και εάν ο Πρόεδρος Τραμπ οδηγηθεί (ενδεχομένως) σε παραίτηση, ο τελευταίος που θα φταίει θα είναι ο  Παπαδόπουλος και ο κάθε Παπαδόπουλος. Βασικός υπεύθυνος θα είναι ο κακός εαυτός του Προέδρου των ΗΠΑ, η αμετροέπειά του και η αβασάνιστη επιλογή των συνεργατών του, εθελοντών ή μη εθελοντών.

Και, όπως είπε ο επιφανής ελληνοαμερικανός πολιτικός: “Ο κ. Παπαδόπουλος θα είναι ο εφιάλτης του Τράμπ”.  Όταν τον ρωτήσαμε, εφιάλτης των Θερμοπυλών ή του ύπνου; απάντησε: “Και των δύο!”

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΡΗΡ: η “Γνώμη” έχει υποστεί ορισμένες επιμέρους διορθώσεις από την πρώτη δημοσίευση, χωρίς, όμως, να αλλάξουν στο ελάχιστο το νόημα και η ουσία του κειμένου.