ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Ελλάς, χώρα του στιγμιαίου αδικήματος!

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Καλέ, τι έγινε με την πετρελαιοκηλίδα; Τη συνηθίσαμε κι αυτή; Κανείς δεν μιλάει πιά, για ρύπανση! Ουδείς θυμάται το νυχτερινό ναυάγιο! Πολλοί, μάλιστα, κολυμπάνε μέσα στο πετρέλαιο, σαν τους πετρελαιάδες που κολυμπούν στα πετροδολάρια! Ουδείς παραιτήθηκε μα και ουδείς σκοτίζεται! Ελλάς: Η χώρα του στιγμιαίου αδικήματος!

Τίποτε δεν διαρκεί εδώ περισσότερο από ένα δεύτερο! Όσο ν΄ ανοιγοκλείσει το βλέφαρο! Γι’ αυτό κανείς δεν παραιτείται. Ποτέ.  Σου λέει: αύριο είναι άλλη μέρα, θα το ‘χουν ξεχάσει!..

Έτσι ψηφίζουμε και ξαναψηφίζουμε τους ίδιους και τους ίδιους! Μέχρι να έρθουν οι επόμενες εκλογές, ξεχνάμε τι μας έκαναν στις προηγούμενες! Όσο το δολάριο ήταν 0,96 του Ευρώ, μια χαρά ήτανε! Πήγε στο 1,08 και δυσανασχετήσαμε! Τη μια φορά. Γιατί την άλλη, το είχαμε ξεχάσει: Τόσο, φαίνεται, θα ήταν πάντα!

Γιατί, λοιπόν, να παραιτηθεί ο Κουρουμπλής; Έγινε κάτι; Φταίει αυτός εάν βούλιαξε το βαπόρι;  Αλήθεια, τι έγινε και μαύρισε η θάλασσα; Ή μήπως μαύρισε το μάτι μας και τη βλέπουμε κι αυτήν από γαλάζια μαύρη; Ναυάγιο, ποιο ναυάγιο καλέ! Ένα ναυάγιο ήμασταν πάντοτε! Τώρα ναυαγήσαμε; Σκεφθείτε να μην είχαμε τον Κουρουμπλή υπουργό που όλα τα κανε σωστά!..

Σκεφθείτε να μην είχαμε έναν Καμμένο! Ποιός θα προάσπιζε την τιμή στο …χρηματιστήριο του Λονδίνου;  Καμμένος! Σιγά, καλέ. Καμένοι ήμασταν πάντοτε! Καμένοι και μαδημένοι! Από τη φωτιά κι από την εφορία! Μπά, τον ένα μήνα βρίζαμε, πληρώναμε και τον άλλο το είχαμε ξεχάσει!

Αφού, μέχρι και την «επανάσταση» που ξεκίνησαν κάποιοι “αγανακτησμένοι” στο Σύνταγμα, την ξέχασαν κι αυτήν! ΄Εγιναν κυβέρνηση!.. Επομένως, απώλεσαν τη μνήμη τους…

Εγώ, πάντως, το μόνο καμένο που είδα προχθές, ήταν το δάσος στο Σοφικό. Πάει, ξεχάστηκε κι αυτό. Τη μια λαμπάδιασε την άλλη ξεχάσαμε ότι κάηκε… Αφού το βλέπαμε μπροστά μας κι αναρωτιόμασταν: Καλέ, τι έγινε και μαύρισαν τα δένδρα;

Πάει τελείωσε. Έχουμε μνήμη χρυσόψαρου, εμείς οι Έλληνες! Τρία δεύτερα! Χθες ο Καμμένος ξέχασε τι έλεγε προχθές όταν προκαλούσε την αντιπολίτευση «αν έχετε τα κότσια ζητείστε εξεταστική»!  Όταν τη ζήτησαν, σφύριζε αδιάφορα στον αέρα… Κρύφτηκε πίσω από τους 150 συν τον εαυτό του!!!

Αμ, ο άλλος, ναι ντε, ο Βούτσης! Εμείς νομίζαμε ότι έγινε Πρόεδρος της Βουλής των 300σίων! Αυτός το ξέχασε ο έρημος, κι απέμεινε Πρόεδρος των 153! «Όταν θέλω θα σας δίνω το λόγο»! Στην αντιπολίτευση, φυσικά, απηύθυνε την «αιμοβόρο» ατάκα του. Γιατί στην συμπολίτευση τον παίρνουν το λόγο κάθε φορά που θα τον ζητήσουν. Ενίοτε και χωρίς να τον ζητήσουν!!! Τους προσκαλεί ο «Πρόεδρος»! «Θέλετε να απαντήσετε κύριε υπουργέ;» Σιγά που δε θάθελε…  Δεν τον άκουσα, όμως, ποτέ να πει «θέλετε να απαντήσετε κύριε Μητσοτάκη;»…

Κι αυτό, όμως, ξεχνιέται μέχρι να τελειώσει η συνεδρίαση. Γι αυτό μπορούν και συνυπάρχουν στο καφενείο του Κοινοβουλίου οι τριακόσιοι! Στα άλλα καφενεία, ο κόσμος στενάζει! Στενάζουν και οι καφετζήδες καθώς βλέπουν τους θαμώνες να λιγοστεύουν μέρα τη μέρα…

Έτσι είμαστε εμείς. Το λέει και το τραγούδι «στις εννιά του μακαρίτη άλλον έβαλε στο σπίτι!» Το περίεργο, τελικά, είναι πως …άντεξε εννιά ολόκληρες μέρες!

Πάει και τέλειωσε.  Το μόνο πράγμα που αντέχει στην Ελλάδα, είναι ο ήλιος της! Αυτός, φθινόπωρο είναι, χειμώνας πλακώνει, άνοιξη μπαίνει, καλοκαίρι έρχεται, εκεί, στέκει στα ψηλά, μας χαζεύει και επιμένει να μας κοιτάζει ξεχασμένος μέσα στην απορία του:  τρεις χιλιάδες χρόνια κι ακόμα αντέχουν τους εαυτούς τους αυτοί οι Έλληνες!..