Μια νεομετανάστρια στην Αυστραλία, για την πρώτη της επίσκεψη στην Ελλάδα

Μελβούρνη.- Η αλήθεια είναι ότι αν δεν ανήκει κάποιος στους ανθρώπους εκείνους που -για οποιονδήποτε λόγο- πήραν μια ημέρα τη μεγάλη απόφαση να εγκαταλείψουν την πατρίδα στην οποία γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, δύσκολα αντιλαμβάνεται αυτό που με τεράστια επιτυχία ερμήνευσε ο Στέλιος Καζαντζίδης στο παραδοσιακό ποντιακό τραγούδι, «Πατρίδα μ’ αραεύω σε». Τον καημό της ξενιτιάς.

«Επιστρέφοντας μετά από δύο χρόνια περίπου πίσω στην πατρίδα, όλα ήταν τόσο οικεία γύρω μου. Ένιωσα μια ζεστασιά να με περικλείει, όπως η αγκαλιά της μητέρας που αγκαλιάζει το παιδί της» λέει στον «Νέο Κόσμο» η νεομετανάστρια Σοφία Δημητρακοπούλου, η οποία πήρε, για οικογενειακούς λόγους, την μεγάλη απόφαση να μεταναστεύσει στην Αυστραλία.

Όσοι από εμάς έφυγαν ξέρουν.

Είναι δύσκολο να ξενιτεύεται κανείς. Πολύ δύσκολο.

Είναι δύσκολο να ξεκινάει ένας άνθρωπος μια νέα ζωή σε ένα μέρος όπου δεν έχει κανένα παρελθόν. Κι ας του λένε κι ας ξέρει και ο ίδιος κι ας βλέπει, ότι εκεί τουλάχιστον ίσως να έχει ένα καλύτερο μέλλον.

Είναι δύσκολο. Όποια κι αν είναι η νέα πατρίδα. Όποιος και αν είναι αυτός ο άνθρωπος.

Η Σοφία ανάμεσα σε δυο αγαπημένους φίλους της στην Ελλάδα

«Επέστρεψα σπίτι μου και ένιωσα όμορφα. Πολύ όμορφα. Ξαναβρέθηκα στο μέρος που γεννήθηκα και μεγάλωσα, στο μέρος όπου όλα είναι γνώριμα και οικεία. Εκεί που με περίμεναν οι δικοί μου άνθρωποι, αυτοί που αγαπώ και με αγαπούν» λέει η Σοφία, η οποία πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού στην πατρίδα της, στην Πελοπόννησο και την αγαπημένη όλων, την μαγική Αθήνα.

«Αντικρύζοντας τα πρόσωπα των δικών μου, έβλεπα την αγάπη τους για μένα, τη λαχτάρα τους να με αγκαλιάσουν και να με νιώσουν κοντά τους. Συναντώντας τυχαία φίλους και γνωστούς στο δρόμο και στα πανηγύρια του χωριού τον Αύγουστο, ειλικρινά με συγκινούσε το πώς αντιδρούσαν όταν με έβλεπαν ξαφνικά μπροστά τους όσοι δεν ήξεραν ότι είχα έρθει».

Η Σοφία παραδέχεται ότι θεωρεί τον εαυτό της τυχερό που έχει τόσους πολλούς αγαπημένους ανθρώπους κοντά της και ότι όλος αυτός ο ενθουσιασμός την έκανε να σκεφτεί ότι, ίσως, η απόσταση να μην χωρίζει τους ανθρώπους. Ίσως τελικά, αυτή η απόσταση κάποιες φορές να τους ενώνει.

«Τώρα σκέφτομαι διαφορετικά από ό,τι πριν φύγω για την Αυστραλία και νιώθω πιο Ελληνίδα από ποτέ.

«Αναρωτιέμαι αν, τελικά, το να είσαι μακριά σε κάνει να εκτιμάς τον τόπο σου και τους ανθρώπους του περισσότερο, και ότι ενδεχομένως και η απουσία ενός ανθρώπου να κάνει και τους άλλους να τον εκτιμούν περισσότερο» λέει η Σοφία η οποία παραδέχεται πως κατά την διάρκεια της παραμονής της στην Ελλάδα υπέπεσε κι εκείνη στο έγκλημα των περισσότερων μεταναστών.

Για τη σύγκριση μεταξύ Ελλάδας και Αυστραλίας, λέει: «Σίγουρα, η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη. Η σκέψη δεν δαμάζεται και οφείλω να ομολογήσω ότι βρήκα αρκετές διαφορές όσον αφορά τις δύο χώρες, όπως, για παράδειγμα την έλλειψη της παιδείας μας στην οδήγηση, την έλλειψη πειθαρχίας και τάξης, πράγματα τα οποία δεν αντιλαμβανόμουν έως ένα βαθμό πρωτύτερα, αλλά αυτό που με ενθουσίασε περισσότερο ήταν η στροφή των νέων ανθρώπων σε σχέση με την επαγγελματική τους κατάρτιση και η συνειδητή επιλογή να εγκαταλείψουν την πρωτεύουσα, να επιστρέψουν στον τόπο τους και να ασχοληθούν με αγροτικές εργασίες, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές απαιτήσεις και δυσκολίες που επέφερε η κρίση.

»Μένουν στον τόπο τους και απ’ ό,τι φαίνεται για πολλούς η επιστροφή στην δική τους Ιθάκη ήταν θετική και ελπιδοφόρα για το μέλλον.

»Είναι νέα παιδιά που επιμένουν και προσπαθούν και οφείλω να ομολογήσω ότι το πάθος τους αυτό και η αποφασιστικότητά τους με έκανε και μένα να ξανασκεφτώ αν θα μπορούσα κάποια στιγμή να επιστρέψω στην πατρίδα. Σίγουρα θα το ήθελα.

»Ομολογώ ότι συγκινήθηκα γιατί είδα την ελληνική σπίθα στα μάτια τους να είναι ακόμα ζωντανή, είδα ότι παρά τις δυσκολίες, οι άνθρωποι αυτοί εξακολουθούν να δημιουργούν, να προσπαθούν και να ονειρεύονται. Αυτό δείχνει το μεγαλείο της ψυχής των Ελλήνων».

ΣΤΑ ΞΕΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΞΕΝΟΣ

Παρ’ ότι για πολλούς –κυρίως, παλιούς- μετανάστες ο στίχος αυτός του ποντιακού τραγουδιού περικλείει τον καημό της ξενιτιάς, οι νεομετανάστες δεν φαίνεται να το έχουν νιώσει ακόμα.

Ενδεχομένως, να βοηθάει σε αυτό και η τεχνολογία, η ψευδαίσθηση της αμεσότητας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και, φυσικά, ο χρόνος και οι αποστάσεις που εκμηδενίζονται.

«Δεν ένιωσα ξένη, όχι. Το αντίθετο θα έλεγα. Η επιστροφή μου στην Ελλάδα με έκανε να νιώσω περισσότερο Ελληνίδα, κι ας με φωνάζουν ήδη οι φίλοι μου, χαριτολογώντας, Αυστραλέζα.

«Κάνοντας τον απολογισμό μου σήμερα, ομολογώ ότι με λυπεί που έφυγα και εγώ σαν ένα μεταναστευτικό χελιδόνι, αφήνοντας πίσω τη φωλιά μου, την πατρίδα μου και θα αναγκάζομαι στο εξής να την επισκέπτομαι ως τουρίστρια.

«Αυτό είναι σίγουρα ένα συναίσθημα ανάμεικτο, σχεδόν χαρμολύπης θα έλεγα, αλλά εγώ κουβαλάω την Ελλάδα μέσα μου και πιστεύω πως πάντα, όπου κι αν είμαι, ό,τι κι αν κάνω, η φλόγα που έχω για την πατρίδα θα δυναμώνει ακόμα περισσότερο» καταλήγει η Σοφία.

Πηγή:neoskosmos.com