Σκέψεις γύρω από τη συνάντηση των ομογενειακών παραγόντων των ΗΠΑ

ΓΝΩΜΗ

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η πραγματοποιηθείσα συνάντηση ομογενειακών παραγόντων  στην Νέα Υόρκη, το περασμένο Σάββατο (9 Σεπτεμβρίου) δείχνει ότι «κάτι έχει αρχίσει να κινείται» προς τη σωστή κατεύθυνση, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την ομογένεια των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

Είναι ιδιαίτερα θετικό το ότι επεκράτησε συναντίληψη και πνεύμα συνεννόησης μεταξύ των προσελθόντων στην συγκέντρωση,  σε ό,τι αφορά τον επιδιωκόμενο σκοπό. Και είναι σημαντικό ότι προχώρησαν σε συγκεκριμένες αποφάσεις, όπως π.χ. η επεξεργασία του Καταστατικού.

Είναι, ίσως, η πρώτη φορά που πραγματοποιείται, τα τελευταία χρόνια, μια τέτοια συνάντηση, που στόχο έχει αφενός μεν την ενότητα της Ομογένειας και, αφετέρου την χειραφέτησή της σε ό,τι έχει να κάνει στις σχέσεις της με τη γενέτειρα.

Για να εξηγούμαστε: Χειραφέτηση δεν σημαίνει απεμπόληση των δικαιωμάτων των Αποδήμων Ελλήνων ούτε διάρρηξη των δεσμών των Ελλήνων του εξωτερικού με την μητέρα πατρίδα. Σημαίνει, απλά, αυτεξούσια πορεία προς το κοινό πεπρωμένο.  Με όλες τις υποχρεώσεις αμφότερων των όρων του κλάσματος, Ελληνισμός.

Η ενότητα της Ομογένειας, που αρκετές φορές στο παρελθόν κακόπαθε από διαφορετικές αιτίες, με χειρότερη φάση εκείνη των απόνερων του Εθνικού Διχασμού (1914-1917) που έφτασαν μέχρι και την άλλη άκρη του Ατλαντικού Ωκεανού, διαφυλάχτηκε ως κόρη οφθαλμού την δύσκολη επταετία της χούντας  (1967-1974). Για να δοκιμαστεί εκ νέου επί αρχιεπισκοπίας Σπυρίδωνος (1996-1999).

Σήμερα, η ομογένεια εν γένει, της Αμερικής ειδικότερα, εμφανίζεται πάντα δυναμική και προοδεύουσα, δίχως τραυματικές διχογνωμίες, αλλά, δυστυχώς, και πολυδιασπασμένη, σε ότι αφορά το συντονισμό της. Αυτό φάνηκε καθαρά σε δύο περιπτώσεις όπου η χρεία γέννησε την ανάγκη έμπρακτης συμπαράστασης προς τη γενέτειρα.  Στις φωτιές της Ηλείας (2007) και στην πρόσφατη οικονομική κρίση (2010-2017).

Και στις δύο περιπτώσεις η Ομογένεια συμπαραστάθηκε, βοήθησε, αλλά αποσπασματικά. Όχι ως ενιαίο σύνολο, τουλάχιστον ανά Κράτος. Κάθε πρόεδρος, κάθε οργάνωση ακόμη και κάθε Εκκλησία ανά Πολιτεία των ΗΠΑ, κινήθηκε και κινείται αυτοτελώς. Έτσι, ενώ ατομικά το βοήθημα ήταν κατά περιπτώσεις έως και σημαντικό, σε συνολική αποτίμηση υπήρξε φτωχό… Ήταν έως και αποκαρδιωτικό σε παγκόσμιο επίπεδο.

Αυτός, όμως, ο λόγος, ο συντονισμός, δεν είναι, μαζί και με τον εθνικό, οι μοναδικοί για τους οποίους η ομογένεια πρέπει, κατά την άποψη του γράφοντος, να αποκτήσει -όπου και όσο είναι εφικτό- ενιαία φωνή και εκπροσώπηση. Ένας άλλος λόγος, όχι μικρότερης σημασίας, είναι η αποτελεσματικότητα που θα φέρει ως προς την προάσπιση των δικαιωμάτων της και των καλώς εννοούμενων συμφερόντων της στην πατρίδα.

Θα δοθεί ο χρόνος να εκτεθούν όλα αυτά λεπτομερέστερα και επαρκέστερα στο εγγύς μέλλον. Εδώ θέλουμε απλώς να τονίσουμε ότι η καλή αρχή πρέπει και ελπίζουμε να έχει και την καλή της συνέχεια. Με αμφίπλευρη κατανόηση. Με ενιαία καλή θέληση. Με εμμονή στον σκοπό.

Ο δρόμος είναι μακρύς.  Ίσως κρύβει δυσκολίες, ακόμη και παγίδες.

Αλλά, όπως λέει ο ποιητής:

«Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.».