Σενάρια διάσπασης της Ομογένειας και η δύναμή της

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Στην Γνώμη: Ομογενειακός «πυρετός» στην Ελλάδα του καύσωνα, αλλά και στο άρθρο μας https://www.panhellenicpost.com/2017/08/06/αναλυση-η-ομογένεια-μοιάζει-ακέφαλη-έ/ προσπαθήσαμε να σκιαγραφήσουμε την κατάσταση στην ομογένεια της Αμερικής, ειδικότερα, αλλά και γενικότερα, διεθνώς, όπως εμφανίζεται σήμερα. Σημειώναμε δε πως «θα χρειασθεί να επανέλθουμε για να έχουμε μία σφαιρική αποτίμηση της ομογενειακής επικαιρότητας στην Ελλάδα»…

Αυτό πράττουμε σήμερα, καθώς οι πληροφορίες που διαρρέουν από χείλη με ομογενειακές αναφορές,  και από «αρμόδια» γραφεία του μητροπολιτικού κέντρου,  είναι πολλές αν και όχι διασταυρωμένες.  Το γεγονός αυτό μπορεί να ερμηνευτεί και ως προσπάθεια αποπροσανατολισμού, γι αυτό αξίζει να αναλυθεί και να διερευνηθεί, όσο τουλάχιστον αυτό είναι μπορετό αυτή την ώρα της θερινής ραστώνης.

Πρόσωπα που έχουν στην Αθήνα πρόσβαση σε πληροφορίες που αφορούν την ομογένεια, μας μετέφεραν το εξής σενάριο: Πρόεδρος ομογενειακής Ομοσπονδίας των ΗΠΑ, που βρέθηκε τις μέρες αυτές στην Αθήνα, έγινε δέκτης επίθεσης φιλίας εκ μέρους κυβερνητικού παράγοντα (με θώκο) προκειμένου να πεισθεί να οργανώσει μία νέα τριτοβάθμια ομοσπονδία με σκοπό να ενώσει τους ανά την οικουμένη ομογενείς. Λέγεται, μάλιστα, ότι στη διάθεσή του τέθηκε τόσο υλική όσο  και διπλωματική βοήθεια, για την ευόδωση του εγχειρήματος.

Στο πρόσωπο αυτό, πολιτικά προσκείμενο σε διαφορετικό από το κυβερνών κόμμα, ασκήθηκε, μάλιστα, κατά τις ίδιες πληροφορίες, προσπάθεια προσηλυτισμού σε έναν από τους δύο κυβερνητικούς εταίρους.

Όσο κι αν από τη φύση του θέματος είναι αδύνατη η διασταύρωση του συγκεκριμένου σεναρίου (γι αυτό και δεν γράφουμε ονόματα) η μέθοδος του «διαίρειν και βασίλευε» έχει δοκιμαστεί από την νυν κυβέρνηση σε κάποιες δε περιπτώσεις, με απευθείας παρεμβάσεις στα οργανωτικά και διοικητικά της ομογένειας, γεγονός που προσδίδει μία αληθοφάνεια στις διαρροές. Ωστόσο, αυτή δεν είναι αρκετή για να υιοθετήσει κανείς τις πληροφορίες, έστω και εάν τα πρόσωπα που διαρρέονται έτυχε (;) και περάσαν το καλοκαίρι αυτό από την Αθήνα.

Ειδικά, ομογενειακές πηγές από τις ΗΠΑ τόνιζαν ότι, εάν ευσταθεί το σενάριο αυτό, η αποτυχία του είναι δεδομένη και θα οδηγήσει σε διασπαστικές κινήσεις, για δύο λόγους:

1. Ο πρώτος λόγος αφορά στο πρόσωπο που φέρεται να είναι ο «εκλεκτός» της κυβέρνησης για να αναλάβει το ρόλο της συγκρότησης νέας ομοσπονδίας «για να ενώσει όλες τις οργανώσεις».
2. Ο δεύτερος λόγος αφορά στο πεπερασμένο του εγχειρήματος.

Ειδικότερα, ως προς τον πρώτο λόγο, οι ομογενειακοί κύκλοι εκτιμούσαν ότι ως εκ της μέχρι σήμερα παρουσίας του προσώπου αυτού στα ομογενειακά κοινά,  δεν εμπνέει εμπιστοσύνη στην ομογένεια για να αναλάβει την πραγματοποίηση ενός τέτοιου «διοικητικού άλματος».

Ως προς τον δεύτερο λόγο, οι ίδιοι πάντα ομογενειακοί κύκλοι, με εμπειρία στα κοινά, έλεγαν ότι το μοντέλο των ομοσπονδιών είναι πλέον ξεπερασμένο. «Ομοσπονδίες που ακολουθούνται από μία χούφτα άλλες ομοσπονδίες ή Συλλόγους, δεν είναι δυνατόν να διεκδικήσουν ευρύτερο ρόλο στην ομογένεια», τόνιζαν.

Τούτο, διότι είναι πλέον ορατή η δυσκολία των ομοσπονδιών να κινητοποιήσουν την ομογένεια σε ευρεία κλίμακα. Στην πραγματικότητα, κινούν μία μικρή μόνον ομάδα οργανωμένων ομογενών και αφήνουν αδιάφορη την συντριπτική της πλειοψηφία. Μόνο τα φυσικά πρόσωπα, με δικαίωμα και σύστημα, μάλιστα, καθολικής ψηφοφορίας για την ανάδειξη διοικήσεων μπορούν πλέον να εμπνεύσουν την ομογένεια, να της προσδώσουν δυναμική και  αγωνιστικό παλμό.  Εκλογές μεταξύ 160 συνέδρων –όπου στις Γενικές Συνελεύσεις θα προσέρχονται οι 100- για την ανάδειξη διοικητικών συμβουλίων είναι πλέον μέθοδος ξεπερασμένη. Σήμερα, εάν ένα Σωματείο έχει π.χ. χίλια μέλη, θα πρέπει με άμεσες εκλογές (κάλπες ή επιστολική ψήφο) να ψηφίζουν και τα χίλια μέλη ώστε το ΔΣ που θα προκύψει να είναι πλειοψηφικό  και, επομένως, και δυναμικό.

Μάλιστα στην κινητοποίηση φυσικών προσώπων θα πρέπει να εστιασθεί και η προσοχή των Αθηνών για την αναδημιουργία ισχυρού ελληνικού λόμπι στις ΗΠΑ.  Μόνον τα φυσικά πρόσωπα έχουν τον αγνό «εθνικό ζήλο, που τους φέρει θερμούς συμπαραστάτες και ασίγαστους συνήγορους των ελληνικών εθνικών αιτημάτων κοντά στις κυβερνητικές υπηρεσίες της Αμερικής, στον Αμερικανό πολιτικό, το δημοσιογράφο, τον πελάτη του μαγαζιού του, το φίλο, το γείτονά του».

Αυτή η μεγάλη αλήθεια, τυπωμένη από την πένα του σημαντικότερου μέχρι σήμερα ομογενή δημοσιογράφου και εκδότη, του Μπάμπη Μαρκέτου, σηματοδοτεί ήδη από το 1955 (Νέα Εστία) την μεγάλη πραγματικότητα, που σήμερα είναι περισσότερο παρά ποτέ κραυγαλέα. Δεν είναι τα μεγάλα γραφεία που συνιστούν ισχυρό λόμπι. Είναι οι απλοί ομογενείς, που καταλλήλως καθοδηγούμενοι, μπορούν να κατακλύσουν το Λευκό Οίκο ή το Δημαρχείο με χιλιάδες τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας ή υποστήριξης- και να ενημερώσουν δια ζώσης εκατοντάδες χιλιάδες Αμερικανούς πολίτες. Και αυτό είναι ένα μόνον μικρό δείγμα της ισχύος τους.