ΓΝΩΜΗ: Γιατί χρειαζόμαστε επιστολές και άρθρα για το αυτονόητο

ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η επιστολή του αναγνώστη μας από το Νόρθ Καρολάιν, Νίκου Αποστολόπουλου, θίγει ένα θέμα, στο οποίο και εμείς παλαιότερα είχαμε αναφερθεί, μέσα από τις αρθρογραφικές στήλες της panhellenic post. Το ζήτημα της εκπροσώπησης του Απόδημου Ελληνισμού στην Ελλάδα.

Το φαινόμενο διάφορα πρόσωπα (κάποτε με ένα μικρό ή και χωρίς κανένα ομογενειακό υπόβαθρο) να εμφανίζονται από το πουθενά ως εκπρόσωποι, δήθεν, της ομογένειας, και, μάλιστα, ορισμένοι από αυτούς, να διοργανώνουν παράτες, διαλέξεις, συνέδρια, και γιορτές, ακόμα και …παγκόσμιες,  στο όνομά της, δεν είναι πρόσφατο. Πρόσφατα, όμως, είναι τα σημάδια ανησυχίας που προκαλούνται στους Απόδημους, από την τακτική αυτή, διότι και πολλαπλασιάζονται τα κρούσματα.

Αυτό μας επεσήμανε, εκφράζοντας την απορία του, και άλλος ομογενειακός παράγοντας, σε τηλεφώνημα που μας έκανε από τη Νέα Υόρκη…

Βέβαια,  είναι γνωστή η ρύση του Τσαρούχη: στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις. Από τότε, όμως, που ελέχθη έχουν περάσει τρεις δεκαετίες και, υποτίθεται, ότι τα πράγματα, τουλάχιστον ως προς τα οργανωτικά και την αυτογνωσία μας,  έχουν καλυτερεύσει. Έχουν, όμως;

Δεν θα αναφερθούμε σε πρόσωπα. Δεν είναι αυτά το θέμα μας τώρα. Εκείνο που εξετάζουμε εδώ, είναι το φαινόμενο καθεαυτό και η αντιμετώπισή του από το επίσημο Κράτος.

Απορούν οι ομογενείς,  ποιος δίνει το δικαίωμα στον οποιονδήποτε που θεσμικά δεν εκπροσωπεί την ομογένεια,  να μιλά εξ ονόματός της, να διοργανώνει εκδηλώσεις και να προγραμματίζει έργα στήνοντας ανδριάντες και αναγείροντας ιδρύματα, δήθεν στ΄όνομά της.

Η πρώτη σκέψη μας ήταν πως για το φαινόμενο αυτό η ευθύνη του ελληνικού Κράτους είναι κραυγαλέα.  Σκεπτόμασταν πως  οι ομογενείς ανά τον κόσμο που ασχολούνται με τα κοινά των Αποδήμων, και, μάλιστα, οι επικεφαλείς Οργανώσεων, Συλλόγων Ομοσπονδιών, Εθνικοτοπικών και Κοινοτήτων είναι (ή θα έπρεπε τουλάχιστον να είναι) γνωστοί στο Κράτος είτε μέσω των Προξενικών του Αρχών, είτε μέσω της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού.

Στο σκεπτικό αυτό, εύκολα οι κρατικές δομές μπορούν να γνωρίζουν εάν ένα συγκεκριμένο πρόσωπο έχει τα εχέγγυα να εμφανίζεται ως εκπρόσωπος της ομογένειας ή όχι. Και εάν δεν το γνωρίζουν, ρωτούν την ΓΓΑΕ και το μαθαίνουν. Έτσι σκεπτόμασταν.

Ευτυχώς, προς μεγάλη μας χαρά, δεν το κρύβουμε, πληροφορηθήκαμε από τα υπεύθυνα χείλη του επικεφαλής της ΓΓΑΕ Μιχάλη Κόκκινου ότι όχι μόνον ερευνάται το ποιος ζητάει «αιγίδα» ή και “οικονομική ενίσχυση” για την διοργάνωση παρόμοιων εκδηλώσεων, αλλά υπάρχει και ειδική εγκύκλιος της Γραμματείας, με στοχευμένο ερωτηματολόγιο ώστε ακριβώς να αποφεύγονται άτομα και να απορρίπτονται αιτήματα που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις. Όπως συνέβη και στην προκειμένη περίπτωση.

Δυστυχώς, όμως, η εγκύκλιος έχει «εσωτερική» χρήση μόνον στην ΓΓΑΕ (δεν μπορεί να την επιβάλει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα) και έτσι πολλές φορές δημόσιοι οργανισμοί κλπ.  «πέφτουν στη λούμπα». Όπως συνέβη με την εκδήλωση στην Ολυμπία σήμερα, στο Ζάππειο πέρυσι κλπ.

Μέχρι και το Ηρώδειο είχε παραχωρηθεί πριν λίγα χρόνια για μια εκδήλωση ομογενειακού υποτίθεται ενδιαφέροντος … Επειδή έτσι δήλωσε ο ενδιαφερόμενος, όπως και ο σημερινός και δεν κρίνουμε εδώ τις προθέσεις τους, που θα μπορούσαν να είναι μέχρι και αγαθές.

Όπως συμβαίνει και όταν διαχρονικά, κάποτε, άσχετοι ουσιαστικά με την ομογένεια άνθρωποι ανεβαίνουν τα σκαλιά της Προεδρίας της Δημοκρατίας στο όνομα της Ομογένειας. ‘Η όταν εμφανίζονται σε Επιτροπές της Βουλής πρόσωπα που μόνον τον εαυτό τους εκπροσωπούν…

Βέβαια, στο σημείο αυτό, θα πρέπει κανείς -για το δίκαιο- να επισημάνει ότι σχετική ευθύνη έχει και η οργανωτική “χαλαρότητα” (κάποιοι μιλούν ακόμη και για αποδιοργάνωση) που τα τελευταία χρόνια επικρατεί στην Ομογένεια.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, δεν συνιστά, επομένως, πρωτοτυπία το γεγονός ότι ιερές μητροπόλεις, επιφανείς αθλητικές επιτροπές και διοικητικές Περιφέρειες της Ελλάδος καθώς και Δήμοι ακόμη, εμφανίζονται κάποτε να παρέχουν «αιγίδα» σε πρόσωπα αμφιβόλου ομογενειακού υπόβαθρου και, πάντως, μηδενικής διοικητικής δράσης σε ομογενειακές οργανώσεις και, επομένως, μη θεσμικών εκπροσώπων τους.

Ούτε συνιστά παραδοξολογία το γεγονός ότι επιφανείς καλλιτέχνες και άνθρωποι του πνεύματος  προθυμοποιούνται αφιλοκερδώς να συμβάλουν σε παρόμοιες εκδηλώσεις μη γνωρίζοντας, φυσικά (ούτε και έχουν, άλλωστε, τη σχετική υποχρέωση) ποιός εκπροσωπεί τι…

Για να αφήσουμε απέξω το γενικότερο οικονομικό ζήτημα…

Και εδώ, ένα «Υπουργείο Απόδημου Ελληνισμού», που θα συντόνιζε και θα κατεύθυνε, που θα είχε την ευθύνη, με δυο λόγια, θα επέλυνε και αυτό το ζήτημα. Που δεν είναι το σοβαρότερο από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ομογένεια,  είναι, όμως, ενδεικτικό της τσαπατσουλιάς και της προχειρότητας με την οποία την αντιμετωπίζει το ελληνικό Κράτος.

Τότε, δεν θα χρειαζόμασταν επιστολές, τηλεφωνήματα και άρθρα για το αυτονόητο.