«Ο καιόμενος»
ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΛΟΙΖΙΔΗ*
Σκέφτομαι πως, ακόμη κι αν σταθώ στο κέντρο μιας πλατείας, φωνάζοντας για την αλήθεια που ζω, ακόμη κι αν βάλω φωτιά στον εαυτό μου, θα γίνω απλά ένα μονόστηλο στις σελίδες κάποιου εντύπου, ή πέντε λεπτά αναφοράς στις οθόνες της μαζικής μας αποχαύνωσης.
Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ’ το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο όταν του
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις μου είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο Ποιητής μοιράζεται στα δυο.
[πηγή: Τάκης Σινόπουλος, Συλλογή Ι. 1951-1964, Ερμής, Αθήνα 1976, σ. 107]
Πάνω στο πτώμα του ανδρός σαν το φρικτό κοράκι στάθηκε να καμαρώνει ψέλνωντας παράφωνο τραγούδι…..
Κι έτσι, συνεχίζω ν’ αγωνίζομαι ειρηνικά, να διαβάζω, να μαθαίνω, να ενημερώνω και να ενημερώνομαι, να θυμώνω και να χαμογελώ. Να «ζω», σε πείσμα των καιρών, έστω και με τους δικούς τους όρους. Φτιάχνω καράβια με το νου. Τα φορτώνω με λέξεις και ιδέες και τ’ αφήνω να σαλπάρουν. Σ’ ένα ταξίδι μέχρι τα νοητά λιμάνια των άλλων. Όσων μπορούν ακόμη να σπάνε τις αλυσίδες του μυαλού τους. Έχοντας πάντα κατά νου πως «η αντιξοότητα δημιουργεί ανθρώπους και η ευημερία τέρατα….
Παρθενογένεση στην τέχνη δεν υπάρχει…
Το αίσθημα ερεθίζει το μυαλό για τη φαντασία τα υπόλοιπα εμπειρίες.
Αίθουσα καρκινοπαθών.
Και τώρα τί; Μπαίνεις μέσα και λες γεια σας ήρθα;
Ακούγεται ησυχία. Κάνει κρότο η άτιμη!
Έξι κρεβάτια όλα γεμάτα. Γιατί κάνει τόσο ησυχία;
Ταμπέλα μην ενοχλείται. Απενεργοποιείστε τα κινητά σας. Η τύχη είναι ψευδοροφή.
Ο ένας ξάγρυπνος. Μου κλείνει το μάτι. Του κάνω νόημα να περιμένει.
Ελινάκο παίρνε τηλέφωνο και άστο να βαρά κι όταν τελειώσει συνέχιζε να παίρνεις γιατί η μπακατέλα δεν έχει άλλο ringtone.
Εντάξει αδερφέ μου!
Ξεκινά να χτυπά.
Σκάνε στα γέλια. Για ένα τίποτα. Μια αλλόκοτη χαρά.
Γελάσανε ….και γω με την ψυχή μου.
Γιατί την Lady την τονίζανε διαφορετικά!
-Γκαγκά γκα- γκά. Κάθε βράδυ με τον ίδιο ρυθμό.
Όλοι τους φύγανε και ενω πληρώσανε όλα τα τέλη τους στο ΙΚΑ, και είχαν και διπλά από το φανταριλίκι τους, ακόμα περιμένουν να πιάσουν ραντεβού στον αξονικό τομογράφο.
*Η Ευτυχία Λοϊζίδης είναι σκηνοθέτης – ηθοποιός.
Κι έτσι, συνεχίζω ν’ αγωνίζομαι ειρηνικά, να διαβάζω, να μαθαίνω, να ενημερώνω και να ενημερώνομαι, να θυμώνω και να χαμογελώ. Να «ζω», σε πείσμα των καιρών, έστω και με τους δικούς τους όρους. Φτιάχνω καράβια με το νου. Τα φορτώνω με λέξεις και ιδέες και τ’ αφήνω να σαλπάρουν. Σ’ ένα ταξίδι μέχρι τα νοητά λιμάνια των άλλων. Όσων μπορούν ακόμη να σπάνε τις αλυσίδες του μυαλού τους. Έχοντας πάντα κατά νου πως «η αντιξοότητα δημιουργεί ανθρώπους και η ευημερία τέρατα….
Σχόλια Facebook