ΓΝΩΜΗ: Τα Άλλοθι, το Χρέος και τα Προσόντα

ΓΝΩΜΗ: ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

“Άλλοθι για άλλη καθυστέρηση στο θέμα του χρέους δεν υπάρχει”, δήλωσε (που αλλού;) στο Αθηναϊκό Πρακτορείο ΑΠΕ- ΜΠΕ ο Υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος. Μα ούτε άλλο άλλοθι για νέα επαχθή μέτρα υπάρχει. Αυτό των αντιμέτρων, «εξέπνευσε» πριν καν υπογραφούν… Όχι μόνο διότι πρέπει να πιάσουμε 3,5% και πάνω (και εάν εφαρμοστούν όλα τα αντίμετρα 5,5%) αλλά και διότι το «δύνασθε» και τους όρους θα τους θέσουν οι «θεσμοί», μετά το 2019! Ενώ εάν δεν πετύχουμε τους στόχους, το 2018 θα έχουμε ταυτόχρονα και μείωση των συντάξεων και μείωση του αφορολόγητου!

Νωπός είναι, άλλωστε, ο τρόπος με τον οποίο η Κυβέρνηση υποχρεώθηκε να αποσύρει τον ισχυρισμό της ότι το βοηθητικό χριστουγεννιάτικο επίδομα του 2016 προς ορισμένους συνταξιούχους αποτελούσε δήθεν την προεκλογικά υπεσχημένη 13η σύνταξη. Με επιστολή «εξήγησαν» στους «θεσμούς» ότι επρόκειτο για «εφάπαξ» βοήθημα και δεν επρόκειτο να το επαναλάβουν… Όχι, τουλάχιστον, δίχως να ζητήσουν την προ-εγκρισή τους…

Επομένως, αμφότερα τα μέρη έχουν ξεμείνει από άλλοθι πλέον! Ο βασιλιάς είναι γυμνός! Και, στην προκειμένη περίπτωση, βασιλιάς είναι η Οικονομία μας.

Ας υποθέσουμε ότι ο Σόιμπλε κάνει πίσω και ανακαλώντας τη σταθερή του άρνηση να προβούν οι Ευρωπαίοι σε ονομαστική μείωση του χρέους, υπερβαίνει και την πιο τολμηρή φαντασία και  πείθει τους εταίρους να μας χαρίσουν το 100% του χρέους και όλες τις τοκο-παραφυάδες του. Το ερώτημα είναι: Λύσαμε το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδος; Μπορούμε, από κει και πέρα να ζήσουμε «με ίδια μέσα;”

Η μονολεκτική απάντηση είναι ΟΧΙ. Η γλαφυρότερη, είναι πως από την άλλη κιόλας μέρα, πρωί-πρωϊ, θα τρέχαμε στους εταίρους ή στις αγορές ζητώντας να συνάψουμε νέα δάνεια, να επωμιστούμε, δηλαδή, νέο χρέος το οποίο επειδή πάλι δεν θα μπορούσαμε μελλοντικά να «εξυπηρετήσουμε» με τους σημερινούς δείκτες της Οικονομίας μας, αυτό θα θέριευε ξανά και θα μας έπνιγε πάλι…

Αντίθετα, τι θα συμβεί εάν μας χαρίσουν λίγο από το χρέος ή επιμηκύνουν τους χρόνους, ή επέμβουν στα επιτόκια κλπ. κλπ.; Εκτός από την γραβάτα που θα φορέσει ο Πρωθυπουργός, θα αποκτήσει η χώρα καλύτερες προοπτικές όταν βγει στις αγορές για να …δανειστεί!

Το ζήτημα όλο, δηλαδή, είναι ότι η υποστηρικτική δανειοδότηση από τους εταίρους ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ το 2018. Αυτός είναι ο πυρήνας του όλου θέματος. Κι αφού τελειώνει από τους εταίρους, από κάπου αλλού πρέπει να δανειστούμε μιας και τις περισσότερες μεταρρυθμίσεις, τις αναδιαρθρώσεις, τους μετασχηματισμούς και τις δομικές αλλαγές που έχει ανάγκη η Οικονομία για να εκκινήσει από την αρχή, και να ξεκινήσει η ανάκαμψη, είτε δεν τις αγγίξαμε ποτέ, είτε τις αφήσαμε στα μισά, είτε τις θυσιάσαμε στο βωμό του λαϊκισμού.

Κι αυτό από ολοφάνερη αδυναμία της Κυβέρνησης να υλοποιήσει άμεσα τις δεσμεύεις, τις υποσχέσεις και τις υποχρεώσεις της. Γιατί πατάει σε δύο βάρκες: Ζητάει επενδύσεις και την ίδια ώρα επιτίθεται στους επενδυτές φορολογικώς, ιδεολογικώς και ταξικώς! Αποβλέπει για ανάπτυξη στην Καινοτομία την ώρα που διώχνει τους νέους επιστήμονες στο εξωτερικό σε αναζήτηση του επιούσιου. Θέλει να εφαρμόσει δεξιόστροφη πολιτική την ώρα που ρητορεύει αριστερόστροφα!

Έτσι τα εναποθέσαμε όλα πάνω στη «ρύθμιση» του χρέους. Ένα πρώτο και αρκετά γενναίο κούρεμα του Δημόσιου χρέους έγινε το 2012. Από τότε ανελήφθη από τους εταίρους η υποχρέωση να επανεξετασθεί το όλο ζήτημα του χρέους όταν ήθελε ολοκληρωθεί η αξιολόγηση….

Έστω, λοιπόν ότι μας ρυθμίζουν το χρέος. Θα προχωρήσει, επιτέλους, η επένδυση του παλαιού αεροδρομίου; Θα ξεμπλοκάρει η επένδυση στις Σκουριές; Θα προσελκυσθούν νέες επενδύσεις γιατί κι αυτή της ΙΚΕΑ, μας φεύγει; Τι θα γίνει με ΑΟΖ; Θα εκσυγχρονίσουμε το Δημόσιο;  Θα καταργήσουμε το πελατειακό κράτος;

Αυτά τα ερωτήματα θέλουν απάντηση. Μέχρις ότου τη βρούμε, με ή χωρίς μεγάλο χρέος, με  ή δίχως κόσμο στους δρόμους (απόκαμε κι αυτός, τι να κάνει;) η κατάσταση θα πηγαίνει στο καθόλου καλύτερο. Θα τσαλαβουτάμε στα λασπόνερα της απελπισίας και θα τριγυρνάμε στα μονοπάτια της απόγνωσης. Έστω και εάν οι φωνές μας δεν φτάνουν μέχρι το περιτριγυρισμένο από αστυνομικές “κλούβες” Μαξίμου.

Το πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων είναι το κλειδί.  ‘Η Ελλάδα έχει βάσιμες προοπτικές για οικονομική ανάπτυξη. Ναι. Πώς, όμως, θα τις επιτύχει; Με το να τις χαριστεί το χρέος και να δημιουργήσει ένα νέο; Αυτή είναι η λύση; Αυτή είναι η ελπίδα που εμπορεύθηκε ψηφοθηρικά ο ΣΥΡΙΖΑ;

Παρά ταύτα, μακάρι να μην πέσει πάλι “πάνω σε τοίχο” η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, όπως έγινε το 2015 (κατ΄ομολογίαν του ίδιου του πρωθυπουργού) γεγονός που μας κόστισε πολύ ακριβά. Και θα γίνει κάποτε η αποτίμηση και του κόστους εκείνου, που έφερε το 3ο και το 4ο Μνημόνιο!

Αλλά εάν ένας πολιτικός άνδρας που διεκδικεί την εξουσία έχει αυταπάτες, εάν δεν αντιλαμβάνεται ότι την Ευρώπη, τη γειτονιά ή και το σπίτι σου, δεν τα αλλάζεις χωρίς “συμμαχίες”, αλλά επειδή είσαι “μάγκας” και “θα βάζεις τις αγορές να χορεύουν”, εάν οδηγείς τη χώρα σου πάνω σε “βράχια” και σε “τοίχους”, τότε το θεμελιώδες ερώτημα είναι  εάν έχεις τα ουσιαστικά προσόντα για να γίνεις πρωθυπουργός!