Μέρος 3ο από 4: Μη ταυτίζουμε το Ισλάμ με την Τουρκία και τον Νέο-οθωμανισμό

Μέρος 3ο 

ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ:

ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ ΚΑΙ

ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

Δρ Νικόλαος Λάος1

Ως προς τους Τούρκους, ο Χιού Κένεντι (Hugh Kennedy), στο βιβλίο του The Prophet and the Age of the Caliphates (Εκδ. Longman, 1986), γράφει ότι «Τούρκοι» είναι το συλλογικό όνομα με το οποίο Άραβες ιστορικοί αναφέρονταν στα μέλη των νομαδικών φυλών οι οποίες περιπλανιούνταν στις στέπες και στις ερήμους μεταξύ των βορειοανατολικών συνόρων του ισλαμικού κόσμου και της κινεζικής μεθορίου. Στο ίδιο βιβλίο του, ο Χιού Κένεντι επισημαίνει ότι οι νομάδες Τούρκοι ήταν κατά κανόνα άπιστοι, παγανιστές (ειδωλολάτρες), αλλά, όσοι από αυτούς έρχονταν σε επαφή με μονίμως εγκατεστημένους πληθυσμούς του αραβοϊσλαμικού κόσμου έδειχναν τάση να ασπασθούν το Ισλάμ.

Ο Φίλιπ Χίτι (Ph. K. Hitti), ειδικότερα, στο βιβλίο του Islam: A Way of Life (Εκδ. University of Minnesota Press, 1971, σελ. 100), περιγράφει τους Σελτζούκους Τούρκους ως ένα «παράδειγμα βαρβάρων απίστων» που περισφίγγουν τον πολιτιστικά εξελιγμένο αραβοϊσλαμικό κόσμο, μετά ασπάζονται τη θρησκεία του, δηλαδή το Ισλάμ, και τελικά γίνονται θερμοί υπέρμαχοι της νέας πίστης τους. Επίσης, οι Τούρκοι απέκτησαν σταδιακά ισχύ μέσα στον αραβοϊσλαμικό κόσμο, διότι πολλοί εμίρηδες έφθασαν να εξαρτώνται από τις υπηρεσίες Τούρκων μισθοφόρων και οι Τούρκοι εκμεταλλεύθηκαν τη σύγκρουση μεταξύ των Σουνιτών και των Σιιτών. Το 1055, ο Τούρκος πολέμαρχος Τουγκρίλ εκδήλωσε δημόσια την πρόθεσή του να κάνει προσκύνημα στη Μέκα καθώς και να επιτεθεί εναντίον των Σιιτών Φατιμήδων της Αιγύπτου, κατορθώνοντας έτσι να καταξιωθεί ως ευσεβής και ηγετικός παράγοντας των Σουνιτών. Τον Δεκέμβριο του 1055, ο Τουγκρίλ, έχοντας συνενώσει υπό την ηγεσία του φυλές Τουρκμένων, εισήλθε στη Βαγδάτη, όπου ο Μπουβαχίδης (Πέρσης) ηγεμόνας Αλ Μαλίκ Αλ‐Ραχίμ αδυνατούσε να εγκαθιδρύσει σταθερή κυβέρνηση και υποχρέωσε τον Σουνίτη χαλίφη Αλ‐Χαΐμ να του απονείμει τον τίτλο του σουλτάνου, εγκαινιάζοντας έτσι την εποχή της κυριαρχίας των Σελτζούκων στη Βαγδάτη.

Ειδικότερα, υπό το καθεστώς του Κεμαλισμού, η νεωτερική Τουρκία υπέταξε τον πυρήνα του Ισλάμ στην εθνικιστική ιδεολογία, και, γι’ αυτό, λ.χ., κατά παράβαση της ισλαμικής ευσέβειας, μετέτρεψε τον καθεδρικό Ορθόδοξο Χριστιανικό ναό του βυζαντινού κόσμου, δηλαδή τον Ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας, σε τζαμί, και απαγόρευσε τη χρήση του όρου Κωνσταντινούπολη, μετονομάζοντας την πόλη σε Ισταμπούλ. Η κατάργηση και μάλιστα η απαγόρευση της χρήσης του ονόματος

Κωνσταντινούπολη είναι ασέβεια προς τον ίδιο τον ιδρυτή του Ισλάμ Μωάμεθ, εφόσον, κατά την ισλαμική παράδοση, ο ίδιος ο Μωάμεθ χρησιμοποιούσε το όνομα Κωνσταντινία (Κωνσταντινούπολη) και, άρα, σύμφωνα με το Ισλάμ, κατέστησε αυτό το όνομα ιερό και για τους Μουσουλμάνους (βλ. και https://www.youtube.com/watch?v=xS3tewIPN8A).

Αύριο: Το 4ο και τελευταίο μέρος της συγκεκριμένης σειράς άρθρων του Δρ. Νικολάου Λάου- “Η αλλοίωση των νεωτερικών αραβοϊσλαμικών κοινωνιών και το ζήτημα της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας”.

Λεζάντα φωτογραφίας πρώτης σελίδας: Χάρτης που δείχνει την εξάπλωση των πρώτων Τούρκων στις στέπες της  Κεντρικής Ασίας. Στα αρχαία Κινεζικά Χρονικά, η παλαιότερη ονομασία των
Τούρκων είναι Χιούν-γου (Hiun-you), ή Χιούνγκ-νου (Hioung-nou), που στα  κινεζικά σημαίνει “κακοί σκλάβοι”.

1 Ο δρ Νικόλαος Λάος είναι φιλόσοφος και σύμβουλος νοοπολιτικής. Μεταξύ άλλων, είναι ο συγγραφέας του βιβλίου Μεθεξιολογία: Φιλοσοφική Θεολογία και Θεολογική Φιλοσοφία για τη Θέωση της Ανθρωπότητας (Αθήνα: Εκδόσεις Δίαυλος, 2017), το οποίο, to 2016, εκδόθηκε στα αγγλικά από την εκδοτική εταιρεία Pickwick Publications του αμερικανικού εκδοτικού ομίλου Wipf and Stock Publishers: http://wipfandstock.com/methexiology.html Για την ελληνική έκδοση, βλ.: http://www.diavlos-books.gr/product/1027/metheksiologia-filosofiki-theologia-kai-theologiki-filosofia-gia-ti-theosi-tis-anthropotitas-