Στοχασμοί: Η Ώρα

Η Ώρα.
-Είναι δύσκολο, είπε η αμφιβολία.
-Δεν το βλέπω εφικτό, είπε η αμφισβήτηση.
-Κάτσε να το μελετήσουμε, είπε η βόλεψη.
-Που θες να πας; ούρλιαξε ο φόβος.
-Θα μείνεις μόνος, είπε παγερά η απόρριψη.
-Τι πας να κάνεις; γούρλωσε ο τρόμος.
-Κάτσε στα αυγά σου, προέτρεψε η σιγουριά.
-Χα, για άκου τον, είπε η απαξίωση.
-Άκουσέ τους τι σου λένε! πρόσταξε η λογική.
Μα ήρθαν οι ώρες, εκείνες οι σταλαγματιές του χρόνου που κυλάνε ανεπίστρεπτα από πάνω μας, σαν το μονόδρομο που έχει πάρει ένα δάκρυ προς τα κάτω, και κόλλησαν γλυκοψιθυρίζοντας μέσα στου μυαλού μου το χαμό:
-Μπορείς να αναβάλλεις, αλλά αύριο ίσως να μην είσαι πια εδώ.
-Μπορείς να μην μιλήσεις, αλλά αύριο κανείς δεν θα υπάρχει για να σε ακούσει.
-Μπορείς, να μην δώσεις, αλλά αύριο κανείς δεν θα χρειάζεται για να πάρει.
-Μπορείς να μην τολμήσεις, αλλά αύριο θα έχει αλλάξει ο δρόμος.
-Μπορείς να κάτσεις, αλλά αύριο ίσως να μην μπορείς να ξανασηκωθείς.
-Μπορείς να το σκεφτείς όσο θέλεις, αλλά αύριο θα έχουν αλλάξει οι συνθήκες.
-Μπορείς να μείνεις φοβισμένος για όσο σε βολεύει, αλλά αύριο θα έχεις ξεχάσει πώς να αγαπάς.
-Μπορείς να αναπολείς το παρελθόν σου, αλλά αύριο θα βρεις γκρεμισμένη τη σημερινή σου μέρα.
-Μπορείς να γυρίσεις την πλάτη σου σε όλα, εκτός από εσένα, γιατί αύριο πάλι θα έχεις να σε αντιμετωπίσεις.
-Μπορείς να αρνηθείς τα πάντα, εκτός από εμένα, γιατί και αύριο θα προσκολληθώ σε κάθε σου κύτταρο υπενθυμίζοντάς σου ότι δεν άκουσες την καρδιά σου όταν σου φώναζε ότι το ρίσκο για την ευτυχία σου δεν είναι ρίσκο, αλλά είναι ζωή.
Έμειναν οι ώρες μέσα στο σύμπλεγμα του κορμιού μου. Πάντα εκεί ήταν. Έξω, βλέπω αυτό που μέσα μου γίνεται. Άλλοτε ο χρόνος τρέχει, άλλοτε βραδυπορεί. Πάντα πηγαίνει ανάλογα με εμένα. Με περιμένει, αφήνοντας τις ώρες να μου θυμίζουν για μια ζωή που χαρίστηκε, για μια ζωή που υπάρχει, για μια ζωή που οφείλω, για μια ζωή που αξίζει, για μια ζωή που μπορώ να κερδίσω. Στο μόνο που δεν μπορούνε να επέμβουν, είναι στο τι θα αποφασίσω να επιλέξω για το πώς θα τις διαχειριστώ.