Ο Αυστραλιώτης Ελληνισμός ζωντανός και μαχητής

Κυριακή πρωί στο Oakleigh, το κέντρο του Ελληνισμού.

Πολυκοσμία, συζητήσεις, φωνές, καφεδάκι. Γεμάτο το κέντρο του κόσμο. Νέα παιδιά Ελληνόπουλα 3ης γενιάς, οικογένειες δεύτερης γενιάς αλλά και οι παλιοί 80άρηδες πια. Παντού ακούς ελληνικά. Εφημερίδες ο «Νέος Κόσμος», αναλύσεις, αντεγκλήσεις. Γιατί ο Τσίπρας δεν πιάνει την φοροδιαφυγή. Τι θέλει η Μέρκελ, ο Ερντογάν, ο Πούτιν….. Έπρεπε οι πολιτικοί να τους κρεμάσετε… . κλπ.

Παστέλια Ζευγολατιού, πορτοκαλάδες LUX, φέτα Δωδώνης, μυζήθρα «Η Στάνη», σουβλάκια με πίτα, γύρος. Κρεοπωλείον «Η ωραία Λήμνος», ελληνικό φαρμακείο, φούρνοι με γιαννιώτικο ψωμί, μπακάλικο με ιδιοκτήτη από το Κλωνί Κυπαρισσίας, γαλακτομπούρικο και μπακλαβά στου «Νίκου». Όταν παίζει η Ελλάδα στήνονται γιγαντοοθόνες. Σου έρχεται στο νου ο Σαββόπουλος:

«Μελβούρνη, Μόναχο, Εσκί Σεχίρ, Διοικητηρίου και Εξαρχείων…

Η Ελλάδα που αντιστέκεται η Ελλάδα που επιμένει…

Των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλους γαλαξίες».

Σε όλες όμως τις συνοικίες συναντάς Έλληνες. Ελληνικές (ορθόδοξες) εκκλησίες, ελληνικά σχολεία. Στο Northcote, στο Malvern, στο Carlton, στο Glen Waverley κ.λπ. Έλληνες από παντού. Από τα Σκλαβέικα, την Αυλώνα, τα Πλατάνια, τα Φιλιατρά, την Χώρα, το Βλαχόπουλο, τον Αριστομένη, του Παιδεμένου, την Τρίοδο, το Δυρράχι, του Κατσαρού, την Μάνη… Αλλά και από τον Πύργο, την Λήμνο, την Κω, τη Λέσβο, τα Γιάννενα, την Άρτα, τα Γρεβενά, την Κεφαλονιά και την Θεσσαλονίκη.

Πιάνεται η ψυχή σου. Θλίψη και προβληματισμός. Γιατί τόσες καραβιές το ’50 και το ’60, που η πατρίδα τους έδιωχνε ομαδικά για το άγνωστο; Που δεν ήξεραν ούτε πόσο μακριά ήταν, αλλά ούτε τι τους περίμενε…. Και όμως κράτησαν την Ελλάδα, τη λαχτάρα της επιστροφής και τις μνήμες τους άσβηστες. Οι περισσότεροι στέριωσαν εκεί, με το μαράζι και την Ελλάδα βαθιά μέσα τους. Τα νεκροταφεία γεμίζουν με χιλιάδες συγκινητικά στιχάκια για την πατρίδα που τους έλειπε κάθε μέρα…

Αλλά αμέσως ρωτούν γιατί φεύγουν τώρα πάλι οι νέοι και, μάλιστα, οι επιστήμονες; Γιατί μας κόψανε την ΕΡΤ; Και πρέπει να πληρώνουμε για να την βλέπουμε; Η σύνταξη έπεσε στα 374 ευρώ; Γιατί το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ; Τα φάγανε τα λεφτά στους Ολυμπιακούς και τις μίζες. Στα νοσοκομεία μόνο με φακελάκι εξυπηρετείσαι.

Εδώ η παραπληροφόρηση, η ελλιπής ενημέρωση και οι αρνητικές εκτιμήσεις κυριαρχούν. Για να δούμε τι θα κάνει και ο Τσίπρας.

Αλλά φέτος που γυρνούν τα Ελληνόπουλα από την Ακρόπολη, την Σαντορίνη, την Μύκονο και την Καλαμάτα, έρχονται ενθουσιασμένα. Τους μιλούν για διαφορετικό κλίμα, για μια Ελλάδα πιο χαρούμενη, με πολύ καλούς δρόμους, μαγαζιά, πολύ τουρισμό…. Άκου 90 ευρώ η ξαπλώστρα στην Μύκονο που για να κλείσεις τραπέζι στον Πλατύ Γιαλό πρέπει να λαδώσεις με 500 ευρώ!

Καταπληκτική η γέφυρα στο Ρίο που έφτιαξε η Ευρώπη. Τι ωραία τα Μετέωρα, η Πύλος, το Μέτσοβο, η Λέρος… Τόσα και άλλα τόσα. Ένας Ελληνισμός ζωντανός, μαχητής.

Η ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

Η Μελβούρνη είναι μια σύγχρονη μεγαλούπολη, όμορφη, καταπράσινη, με τάξη και κανόνες, σε ένα κράτος δομημένο. Εδώ είναι τώρα που τα συναισθήματα αλλάζουν. Την υπερηφάνεια για τον Ελληνισμό την διαδέχεται η θλίψη από την αυθόρμητη σύγκριση της κοινωνίας και της νοοτροπίας εδώ, με την αντίστοιχη ελληνική.

Το κέντρο της πόλης, το city, περιορισμένο, σε μικρή σχετικά έκταση, τετραγωνισμένο με πολυάριθμους ουρανοξύστες. Υψηλότερο κτίριο, ογδόντα ορόφων, το «ΕΥΡΗΚΑ» από τον Αρχιμήδη. Από εκεί και πέρα η πόλη εκτείνεται σε πολύ μεγάλη έκταση, παραθαλάσσια, επίπεδη και σε προσανατολισμό όπως η Αθήνα και ο Πειραιάς, αλλά σε έκταση όσο ολόκληρη η Αττική. Τα σπίτια όλα μονοκατοικίες, ξύλινα, με κεραμίδια, σε οικόπεδο με μέση έκταση 8 τετραγωνικά μέτρα με πάρκινγκ για δύο και τρία αυτοκίνητα.

Οι φόροι πολύ πιο μεγαλύτεροι από τον δικό μας ΕΝΦΙΑ, αλλά οι παροχές και η μέριμνα άριστες και, κυρίως, συνεπείς. Αν ανέβεις σε κάποιο λόφο βλέπεις μόνο δένδρα. Οι συνοικιακοί δρόμοι είναι καταπληκτικοί, με ποδηλατόδρομο, φαρδύ πεζοδρόμιο με δένδρα και γκαζόν, πεντακάθαροι. Κάθε σπίτι έχει τους δικούς του τρεις κάδους απορριμμάτων, άλλο για γυαλιά, άλλο για χαρτιά, άλλο για οικιακά σκουπίδια.

Σε κάθε γειτονιά πάρκο, με μεγάλα γήπεδα, και υπαίθρια όργανα γυμναστικής. Αν ο σκύλος σου όμως τα «κάνει» και δεν τα μαζέψεις, για πότε πήρες την κλήση με τα 300 δολάρια δεν το καταλαβαίνεις, εννοείται δεν την «σβήνει» κανένας «μπάρμπας». Ο Δήμος παρέχει αλλά και απαιτεί και δεν χαρίζεται σε κανέναν.

Οι συνοικίες χωρίζονται με τεράστιους αδόμητους χώρους-κτήματα ή δάση. Υπάρχουν πολλοί τεράστιοι αυτοκινητόδρομοι κλειστοί, με διόδια αλλά που πήζουν πολύ σε ώρες αιχμής, διότι σε έναν πληθυσμό ανάλογο της Αθήνας κινούνται υπερδιπλάσια αυτοκίνητα. Αν υπερβείς το όριο, αυτόματα παίρνεις πρόστιμο και αν φτάσεις τους 12 πόντους σου παίρνουν την άδεια οδήγησης. Ο νόμος τηρείται και ο σεβασμός επικρατεί. Επομένως, η παραβατικότητα έχει μηδενισθεί. Δεν υπάρχει ο όρος «θέλεις απόδειξη» ή «χωρίς το ΦΠΑ».

Μια πόλη ακριβή, καταναλωτική, πλούσια, αλλά και με άστεγους, καπιταλιστική, απρόσωπη χωρίς ανθρωπιά, με μηδενική ανεργία, με κοινωνική μέριμνα, που ζεις άνετα, αρκεί να έχεις γεμάτο πορτοφόλι.

Αυθόρμητα, κάποιος ιδεολόγος μπορεί να υποθέσει: είναι δυνατόν να εφαρμοσθεί ένα σοσιαλιστικό σύστημα όταν το χρήμα κυβερνάει τόσο πολύ καλά ριζωμένο στις κοινωνίες; Τουλάχιστον ας εκλέγουμε τίμιους και ηθικούς κυβερνήτες. Τα πανάκριβα εστιατόρια, τα ακριβά αυτοκίνητα οι yuppies, τα καζίνα, αλλά και οι επαίτες, είναι χαρακτηριστικά της πόλης, με ιδιαίτερα έντονο όμως το κινέζικο στοιχείο. Παντού Κινέζοι. Είναι η παρουσία αυτών από ό,τι λένε έχει εκτοξεύσει τις τιμές των ακινήτων στα ύψη. Διπλάσια τιμή σε δέκα χρόνια. Ένα σπίτι, παλιό, κοντά στο κέντρο, ανάλογα την συνοικία από ένα έως δυο εκατομμύρια δολάρια. Για να βρεις κάτι φθηνό, μόνο στα μακρινά προάστια γύρω μισό εκατομμύριο όμως….

Το φαγητό είναι εκείνο που αξίζει να αναφερθεί. Πρόκειται για μια κουζίνα επηρεασμένη από ασιατικές γεύσεις, πολύχρωμη. Χωρίς την ιδιαιτερότητα των εποχών. Βρίσκεις τα πάντα, φρούτα και λαχανικά, όλες τις εποχές. Άγευστα και χρωματιστά. Νομίζω πως όαση είναι το κρέας τους , αρνί και μοσχάρι, πολύ καλά.

Αυτό όμως που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι το πώς μια χώρα με διακόσια χρόνια ιστορία να μπορεί να αξιοποιεί να συντηρεί να αναδεικνύει και να εκμεταλλεύεται και τα ελάχιστα αξιοθέατά της. Την γέφυρα του Σίδνεϊ τα κοράλλια τα φαράγγια το ζωολογικό κήπο.

Πληρώνεις καλά για να τα δεις αλλά οι υπηρεσίες που παρέχονται είναι άριστες από πρόσχαρους εξυπηρετικούς αλλά καλά αμειβόμενους υπαλλήλους. Εμείς στην Μεσσηνία μόνο, μπορεί να έχουμε περισσότερα αξιοθέατα από όλη την Αυστραλία, όπως κάστρα, αρχαιολογικούς χώρους, τοπία φυσικού κάλλους, παράδοση που αντίθετα τα καταστρέφουμε και μάλιστα στο όνομα της… ανάπτυξης. Η Σαλαμίνα και ο Μαραθώνας θα έπρεπε να ήταν πόλοι παγκόσμιας έλξης, και το παρθενικό τοπίο της Νέδας, αναλλοίωτο, θα ήταν προορισμός ενός εκατομμυρίου επισκεπτών. Το τρίγωνο Σύνταγμα-Μουσείο Ακρόπολης-Μοναστηράκι δεν υπάρχει πουθενά.

Ας έχουμε παρηγοριά, τον καιρό μας, την θάλασσά μας, το φιλότιμό μας και την ελπίδα ότι η νέα γενιά θα είναι καλύτερη.

*Το κείμενο αυτό το έγραψε ο Γιώργος Θεοδωρακόπουλος, καθηγητής Φυσικής και Λυκειάρχης ο οποίος ήταν υποψήφιος δήμαρχος Τριφυλίας Μεσσηνίας και μένει στην Καλαμάτα. Ο κ. Θεοδωρακόπουλος επισκέφθηκε πριν μερικούς μήνες την Αυστραλία, κατέγραψε τις εντυπώσεις του και τις δημοσίευσε στην εφημερίδα «Φωνή της Μεσσηνίας» καθώς και το περιοδικό «Flash» Μεσσηνίας. Θεώρησε δε καλό να τις μοιραστεί και με τους αναγνώστες του «Νέου Κόσμου». Οι φωτογραφίες είναι δικές του.