Ελληνοαμερικανίδα καθηγήτρια εικαστικών τεχνών «εκπαιδευτικός της χρονιάς»

Στην κατάμεστη αίθουσα του Συμβουλίου Παιδείας στο Μέριλαντ, το ρυθμικό χειροκρότημα των παρευρισκομένων ενθαρρύνει τη Σία Κυριακάκου να ανεβεί στη σκηνή. Η Ελληνίδα καθηγήτρια μόλις κατάφερε κάτι εντυπωσιακό: να κερδίσει το βραβείο της καλύτερης εκπαιδευτικού της χρονιάς σε ολόκληρη την πολιτεία. Μια τιμητική διάκριση με πολύ μεγάλη σημασία, αν σκεφτεί κανείς ότι η 47χρονη καθηγήτρια Εικαστικών Τεχνών αναδείχθηκε πρώτη ανάμεσα σε 56.000 συναδέλφους της. Αλλά αυτό μόνο τυχαίο δεν θα μπορούσε να είναι…

«These children are without hope»… Τα λόγια αυτά ηχούν ακόμη στα αυτιά της καθηγήτριας Σίας Κυριακάκου, που πριν από έξι χρόνια ξεκινούσε καριέρα εκπαιδευτικού σε μία από τις πιο «δύσκολες» περιοχές του Μέριλαντ, τη Δυτική Βαλτιμόρη. Στη διάρκεια εκείνης της πρώτης συνέντευξης, η διευθύντρια του Γυμνασίου προσπάθησε να αποθαρρύνει την Ελληνίδα καθηγήτρια να εργαστεί εκεί, εξηγώντας της πως οι μαθητές ήταν παιδιά προβληματικά, τις περισσότερες φορές παρατημένα από τους γονείς, μεγαλωμένα από γιαγιάδες και παππούδες σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. «Καμία ελπίδα…» της είχε πει. Όμως εκείνη δεν μπόρεσε να συμβιβαστεί με τα λόγια της διευθύντριας. Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Σία Κυριακάκου –απλώς «Ms K» για τους μαθητές της– έκανε τα παιδιά, μέσα από τον ξεχωριστό τρόπο διδασκαλίας της, να αγαπήσουν όχι μόνο το μάθημά της, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό. Ηταν μια πολύ δύσκολη προσπάθεια που ανταμείφθηκε.

«Είναι μεγάλη τιμή να κερδίζεις τον τίτλο του καλύτερου εκπαιδευτικού σε μια πολιτεία όπως το Μέριλαντ. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήμουν η νικήτρια. Τη στιγμή της ανακοίνωσης, οι δικοί μου έκλαιγαν από χαρά, οι συνάδελφοί μου ανέβηκαν πάνω στις καρέκλες και άρχισαν να φωνάζουν ρυθμικά το όνομά μου: Σία! Σία! Σία!». Και οι μαθητές μου με συνόδευσαν στη σκηνή για τον ευχαριστήριο λόγο μου. Ηταν μία από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου και η χαρά που νιώθω είναι απερίγραπτη», λέει η Σία Κυριακάκου.

Η Σία Κυριακάκου (αριστερά) με μαθήτριά της

ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ ΓΕΝΙΑ

Η Σία, Ελληνίδα δεύτερης γενιάς στην Αμερική, έχει εργαστεί στα πιο «δύσκολα» σχολεία της Βαλτιμόρης, όπου ο πόλεμος των ναρκωτικών δεν έχει τέλος. Τα τελευταία τρία χρόνια διδάσκει στο Mervo, ένα δημόσιο τεχνικό σχολείο με 2.000 Αφροαμερικανούς μαθητές, από τους οποίους οι 9 στους 10 ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. «Οι περισσότεροι προέρχονται από μονογονεϊκές οικογένειες που παλεύουν για να τα βγάλουν πέρα», λέει η καθηγήτρια και περιγράφει τη θλιβερή κατάσταση. «Από στοιχεία που έχουμε, το 70% των μαθητών του σχολείου μας έχουν υποστεί κακοποίηση κάποια στιγμή στη ζωή τους, ενώ το 50% των αγοριών έχει συλληφθεί και έχει καταλήξει στη φυλακή. Κάθε χρόνο μαθαίνω ότι τουλάχιστον ένας από τους μαθητές μου πεθαίνει από ναρκωτικά».

Η ιστορία της Σίας Κυριακάκου θυμίζει λίγο-πολύ την ταινία «Ασυμβίβαστη γενιά» (Dangerous Minds, 1995) με τη Μισέλ Φάιφερ. Μια δασκάλα, αντιμέτωπη με μια τάξη «σκληρών» εφήβων, προσπαθεί να τους επαναφέρει στον σωστό δρόμο και το πετυχαίνει. Κάπως έτσι συνέβη και με την Ελληνίδα «Ms K». Αυτό που στην αρχή έμοιαζε αδύνατο το κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες. Σήμερα, οι μαθητές της φτάνουν στην τάξη πριν ακόμη χτυπήσει το πρώτο κουδούνι και περιμένουν με ανυπομονησία το μάθημά της. Και δεν το κάνουν μόνο για να μάθουν γλυπτική και ζωγραφική…

«Αυτό που διδάσκω τους μαθητές μου δεν περιορίζεται στο μάθημα της τέχνης. Αυτό που στην πραγματικότητα τους διδάσκω είναι η δύναμη της ψυχής και η πίστη στον εαυτό τους. Τους διδάσκω ότι η επιτυχία έρχεται ύστερα από σκληρή δουλειά και επιμονή. Τους λέω να παίρνουν ρίσκα, να προκαλούν τον εαυτό τους και να απελευθερώνονται από τα σύνορα της κοινωνίας. Τους μαθαίνω πώς να στηρίζουν τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους, αλλά και πώς να επιβιώνουν σε αυτόν τον κόσμο και να βρίσκουν τη θέση τους μέσα σ’ αυτόν».

Η Βαλτιμόρη είναι μια πόλη 620.000 κατοίκων, που κάποτε βασιζόταν οικονομικά στις κατασκευές και στη χαλυβουργία. Σήμερα, μπορεί να περηφανεύεται για το Johns Hopkins, το διάσημο πανεπιστημιακό ίδρυμα που έχει την έδρα του στο βόρειο τμήμα της πόλης. Όμως, στα δημόσια σχολεία η κατάσταση δεν είναι ιδανική. «Τα σχολεία στη Βαλτιμόρη υπο-χρηματοδοτούνται. Δεν έχουν πάντα πόσιμο νερό εξαιτίας του μολύβδου. Πολύ συχνά η θέρμανση δεν λειτουργεί τον χειμώνα, ενώ τα περισσότερα σχολεία δεν έχουν κλιματισμό το καλοκαίρι, με αποτέλεσμα το μάθημα να γίνεται κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες».

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΒΑΛΤΙΜΟΡΗ

Η Σία Κυριακάκου έχει μοιράσει τη ζωή της ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αμερική. Γεννήθηκε στη Βαλτιμόρη και, όταν ήταν 6 ετών, ήρθε με την οικογένειά της στην Αθήνα για να φοιτήσει σε ελληνικό σχολείο. Δέκα χρόνια μετά, επέστρεψε στη Βαλτιμόρη και στα 18 της ξεκίνησε σπουδές στις Εικαστικές Τέχνες, παίρνοντας πτυχίο από τρία διαφορετικά πανεπιστήμια. Το 2000 βρέθηκε ξανά στην Αθήνα, αυτή τη φορά με υποτροφία του ιδρύματος εκπαιδευτικών ανταλλαγών Fullbright. Υστερα από 6 χρόνια δημιουργικών σπουδών και διαλέξεων, η Κυριακάκου επέστρεψε στην Αμερική, όπου την περίμενε μια θέση διδασκαλίας στο πανεπιστήμιο. Εκείνη όμως την απέρριψε, επιλέγοντας τον δύσκολο δρόμο… Να διδάξει σε δημόσιο σχολείο της Βαλτιμόρης.

«ΑΞΙΖΕ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ»

Ο διευθυντής του σχολείου, Κρεγκ Ρίβερς, δεν μπορεί να κρύψει τη συγκίνησή του μιλώντας στο «Κ» για την επιτυχία της Αθανασίας. «Νομίζω ότι αυτό το βραβείο δεν θα μπορούσε να το αξίζει κανείς περισσότερο από τη Σία, που χρησιμοποιεί την τέχνη ως ισχυρό όχημα. Έχει κάνει αμέτρητες θυσίες για να στηρίξει τους μαθητές της. Ενώ θα μπορούσε να διδάσκει σε κάποιο πανεπιστήμιο ή σε κολέγιο, εκείνη επέλεξε να διδάσκει αυτά τα παιδιά εδώ, στο Τεχνικό Λύκειο της Βαλτιμόρης, όπου την έχουν περισσότερο ανάγκη».

Και ο σεβασμός είναι αμοιβαίος. Οπως λέει η Σία, χρειάστηκε να αλλάξει τρία σχολεία για να βρει αποδοχή ο τρόπος της διδασκαλίας της. «Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι ο διευθυντής μας, ο Κρεγκ Ρίβερς, αγαπά τα παιδιά, ήθελε να πετύχουν στη ζωή τους και θα έκανε ό,τι μπορούσε γι’ αυτό. Κι έτσι πίστεψε σ’ εμένα. Μου παραχώρησε ένα υπέροχο στούντιο, πολλά υλικά και εργαλεία για να δουλέψω με τους μαθητές μου. Οπως ο ίδιος λέει, “τζογάρισε” πάνω μου και κέρδισε».

Μετά το βραβείο, η «Ms K» μπορεί να ονειρεύεται μια καλύτερη εκπαίδευση για τους μαθητές της… «Θα συνεχίσω να διδάσκω, γιατί αυτό είναι το καθήκον μου. Κατάφερα να φέρω τους μαθητές μου κοντά και να χτίσω μια μεγάλη οικογένεια. Αυτή η νίκη ανοίγει πόρτες όχι για μένα, αλλά για την εκπαίδευση και ιδιαίτερα για την τέχνη. Τα σχολεία στην Αμερική χρηματοδοτούνται ανάλογα με την περιοχή. Αν η περιοχή είναι φτωχή, τότε και το σχολείο είναι “φτωχό” και το πρώτο που “κόβεται” από το πρόγραμμα διδασκαλίας είναι οι τέχνες. Μετά τη νίκη στην πολιτεία του Μέριλαντ, η φωνή μου γίνεται πιο δυνατή. Αυτό που θα επιδιώξω θα είναι να εφαρμοστεί ένα ενιαίο πρόγραμμα για την τέχνη απ’ άκρη σ’ άκρη στα σχολεία της χώρας».

πηγή:neoskosmos.com