Στοχασμοί: Περί ευτυχίας‏

-Γνώρισα ανθρώπους με τεράστια πλούτη! Όταν τους ρώτησα αν είναι ευτυχισμένοι, χρειάστηκε να το σκεφτούν για να απαντήσουν. Όταν χρειάζεται να το σκεφτείς, δεν είσαι!
Γνώρισα ανθρώπους με βασιλικές εξουσίες. Όταν τους ρώτησα, άρχισαν να λένε πολλά για να την τεκμηριώσουν. Στα λόγια, σίγουρα δεν τη βρίσκεις να φωλιάζει.
Γνώρισα ανθρώπους που το πρόβλημα της υγείας τους, τους έφτασε στο να αγγίξουν το πέπλο του αιώνιου σκοταδιού, όμως κατάφεραν και γύρισαν. Όταν τους ρώτησα, είχαν αυτή τη λάμψη της ζωής μέσα στα μάτια τους, αλλά ήταν από τη χαρά τους που κέρδισαν ακόμα μία μάχη. Η χαρά, σύντομα μπορεί να εξαλειφτεί.
Γνώρισα ανθρώπους ερωτευμένους, με τις καρδιές τους να πάλλονται παρέα. Όταν τους ρώτησα, μιλούσε ο ένας για την ευτυχία που αντιπροσωπεύει ο άλλος. Αλλά και για τον πόνο του αποχωρισμού. Η ευτυχία είδωλο δεν έχει, αλλιώς εξαρτιέται από την ακεραιότητα του ειδώλου. Όταν το είδωλο ραγίσει, αυτή η ευτυχία τελειώνει.
Γνώρισα ανθρώπους σοφούς, με τους ώμους τους γυρτούς από το βάρος της γνώσης. Όταν τους ρώτησα, χρειάστηκε να το στοχαστούν. Στο στοχασμό, δεν είναι!
Γνώρισα μοναχούς κυριολεκτικά φωτισμένους. Αρνητές των πάντων, οι οποίοι διατηρούσαν τη θεϊκή τους σύνδεση. Δεν τους απασχόλησε η ερώτησή μου. Πώς να βρεις κάτι που δεν το έχεις ψάξει ποτέ;
Γνώρισα και κάποιους λίγους, ανθρώπους καθημερινούς, που στο βλέμμα τους η αγνότητα της ψυχής τους καθρεφτιζόταν. Είχανε πρόσωπο απαλό, όχι προσποιητά φτιαγμένο, και ότι κοιτούσαν το παρατηρούσαν σε βάθος, όχι επιφανειακά. Δεν έκαναν θόρυβο πολύ, και τις καταιγίδες τις ζωής με ορθό κεφάλι τις αντέκρουαν. Προβλήματα τους έβρισκαν σωρό, αλλά στο κέντρο της θύελλας άπλωναν την ηρεμία τους. Αυτούς τους ανθρώπους, δεν χρειάστηκε να τους ρωτήσω ποτέ. Ρωτάς τον ήλιο αν λάμπει; Εξάλλου, πώς να βρεις κάτι, που ποτέ δεν το έχεις χάσει αφού αποτελεί στάση ζωής για σένα;