Η μεγάλη ευθύνη για το Ελληνικό Σχολείο του Μονάχου

ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Από το Ιστορικό της πολύκροτης υπόθεσης του Ελληνικού Σχολείου Μονάχου , προκύπτουν ορισμένα αμείλικτα ερωτήματα που αφορούν όχι τόσο τις ευθύνες του ενός ή του άλλου κόμματος (αυτή ενδιαφέρει τα κόμματα) αλλά την γενικότερη τακτική που ακολουθεί το Μητροπολιτικό Κέντρο του Ελληνισμού απέναντι στο αναπόσπαστο κομμάτι του, τον εκτός συνόρων Ελληνισμό:

Θέτουμε ευθέως το ερώτημα: Αντελήφθη πότε το ελληνικό κράτος τη σπουδαιότητα της παραχώρησης του δήμου Μονάχου (2001) που έναντι μικρού τιμήματος έδωσε στην ελληνική κυβέρνηση οικόπεδο για να χτισθεί σχολείο για τα Ελληνόπουλα της Βαυαρίας;

Θα απαντήσουμε όπως λέμε «από τα συμφραζόμενα»: Όχι!

Δεν θα καταπιαστούμε με πολλές ημερομηνίες και διαφορετικά στάδια. Όχι που δεν έχουν κι αυτά την αξία τους. Αλλά για μας δύο είναι –μόνον- οι ημερομηνίες και δύο –μόνον- τα στάδια:

*Το 2001, όταν ο δήμος Μονάχου παραχώρησε το οικόπεδο για να χτισθεί το Σχολείο. Βασικός όρος της παραχώρησης, οι εργασίες να ολοκληρωθούν εντός προθεσμίας.

*20 Ιουλίου 2016, όταν «το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε να μην παράσχει περαιτέρω παράταση και να αξιοποιήσει το δικαίωμα εξαγοράς του ακινήτου στην οδό Hachinger-Bach-Strasse 14a», όπως ανέφερε σε επιστολή του ο αντιδήμαρχος του Μονάχου Josef Schmid.

Δεκαπέντε χαμένα χρόνια! Πόσες «φουρνιές» ελληνόπουλων του Μονάχου έχασαν την ευκαιρία να μορφωθούν μέσα σ΄ ένα Σχολείο-υπόδειγμα, όπως θα μπορούσε –και όφειλε- να είναι; Και πόσες γενιές στο μέλλον;

Να υποθέσει κανείς ότι το «κώλυμα» ήταν τα χρήματα; Αλλά το Γερμανικό δημόσιο επρόκειτο να καταβάλει το 70% του κόστους κατασκευής! Μα μέχρι το 2010 δεν είχαμε οικονομική κρίση! Το αντίθετο, στήναμε αχρείαστα στάδια (που σήμερα ερημώνουν) για την ματαιοδοξία των «καλύτερων» Ολυμπιακών Αγώνων!  Δανειζόμασταν, ως χώρα, για να καλύπτουμε τις δαπάνες του δημοσίου ή την άνευ ουσιαστικής υποδομής «κοινωνική πολιτική» των κυβερνήσεων. Πώς και δεν σκεφθήκαμε ένα «ψίχουλο» από αυτά να τα διαθέσουμε για το Σχολειό  -το Ελληνικό Σχολειό!- μέσα στην  «καρδιά» της Ευρώπης;

Μήπως να θεωρήσουμε ότι πιστέψαμε αφελώς πως οι Γερμανοί εννοούσαν ως αντιλαμβανόμαστε εμείς τις «προθεσμίες» σαν, δηλαδή,  να έχουμε να κάνουμε με κατ΄ εξακολούθηση παρατάσεις για τα Τέλη Κυκλοφορίας, επειδή έβρεξε ή χιόνισε;

Φοβόμαστε ότι το πράγμα είναι πολύ σοβαρότερο. Συγχωρέστε μας το λογοπαίγνιο. Δυστυχώς προδίδει την αδυναμία μας ως κράτος να σοβαρευτούμε! «Μανούλα» καημένη εμείς σε «λίθους» και σε «πανηγύρια»!  Ήδη μπαίνουμε σε δεύτερη άτυπη εορταστική εκδήλωση για την Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας και Ελληνικού Πολιτισμού…

Αλλά και το ακόμη χειρότερο: ποτέ το εθνικό κέντρο του ελληνισμού δεν προβληματίστηκε με την απαιτούμενη σοβαρότητα μπροστά στη σημασία και τη βαρύτητα που είχε ανέκαθεν για το έθνος ο εκτός συνόρων Ελληνισμός, ούτε στο απώτερο παρελθόν, ούτε στο πρόσφατο, ούτε και μέχρι τώρα.

Αυτό είναι το ζήτημα.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, έστω και μέσα στην «καρδιά» της οικονομικής κρίσης, μπορούσαμε να βρούμε τα λεφτά να προχωρήσει το σχολείο. Πέντε τουριστικά ταξίδια ΥΦΥΠΕΞ στην ομογένεια να έκοβαν οι κυβερνήσεις,  θα εξοικονομούσαν τα απαραίτητα χρήματα, που λέει ο λόγος… (Όχι ότι δεν χρειάζονται κι αυτά, τα ταξίδια, μιας και εκ συστήματος διορίζουμε αρμόδιους για τον Απόδημο Ελληνισμό, άσχετους με αυτόν!  Αλλά όλα είναι θέμα προτεραιότητας).

Όμως το είπαμε και στην αρχή. Το θέμα δεν είναι αυτό. Το έγκλημα είναι ότι χάσαμε μία μοναδική εκπαιδευτική ευκαιρία για τα ελληνόπουλα της Γερμανίας, αλλά, συγχρόνως και ένα Σχολείο «υπο-δείγμα»,  που θα μπορούσε να λειτουργήσει σωτήρια για την συνέχιση και τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας στην ομογένεια και γενικότερα.

Εάν είχαμε, δηλαδή, την ικανότητα και το κτίριο να ολοκληρώσουμε.  Και μάθηση υψηλών προδιαγραφών να προσφέραμε.  Και σε κυψέλη και φυτώριο δημοκρατικών και πολιτιστικών δρώμενων να το μεταβάλαμε. Έτσι ώστε να το έχουμε καταστήσει πρότυπο Ίδρυμα για Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, επιθυμητό όχι μόνο από τα ελληνόπουλα αλλά και από τα ξενόπουλα. Να το έχουμε μεταβάλει σε έναν άτυπο πρεσβευτή του ελληνικού πνεύματος και σε ένα φάρο γνώσης, που θα αποτελούσε υπόδειγμα το οποίο θα ήθελαν και άλλες χώρες να το αντιγράψουν, κατά το πρότυπο των τσάρτερς σχολείων στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Και εδώ έγκειται, κατά την άποψή μας, η μεγάλη διαχρονική ευθύνη του ελληνικού Κράτους.