Στοχασμοί: Εσωτερικές Φωνές
Συγγραφέας
-Θα σε βασανίζω συνεχώς, θα σου προκαλώ ψυχολογικό πόνο, θα με βρίσκεις στις πιο χαλαρές σου στιγμές, εκεί που θα νομίζεις πως έχεις βρει την ασφάλεια και τη σιγουριά. Θα είμαι συνεχώς ένα βήμα μπροστά από σένα και ησυχία εύκολα δεν πρόκειται από εμένα να βρεις.
-Μα γιατί, γιατί να καταστρέφεις όλες τις όμορφες στιγμές μου;
-Εσύ με έφτιαξες να λειτουργώ έτσι! Δεν μπόρεσες ποτέ σου να ζήσεις στην τωρινή σου στιγμή, αλλά ζεις με συγκρίσεις και προσμονές. Ήταν καλύτερα παλιά, θα είναι καλύτερα στο μέλλον. Και μου ζητάς πόνο για το τώρα σου το οποίο όμως είναι το μόνο που έχεις στα χέρια σου!
Ακολουθείς ένα ρεύμα, μια τάση, μια ιδεολογία, μια γραμμή και μου ζητάς και άλλο πόνο επειδή τις αρχές τους δεν μπορείς πλήρως να τις εφαρμόσεις, γιατί είναι πολύ σκληρό τη ζωή σου σε καλούπια να την εγκλωβίζεις, και ακόμα, γιατί οι άλλοι δεν πιστεύουν και δεν ακολουθούν τα ίδια πιστεύω με εσένα.
Βλέπεις κάτι, και χάνεις το βίωμά του αμέσως επειδή νομίζεις. Αρχίζουν οι εικόνες από το παρελθόν να κατακλύζουν τη σκέψη σου οδηγώντας σε σε συμπεράσματα και αλήθειες που μόνο εσύ βλέπεις! Και το τρομερό είναι ότι θα δώσεις τη ζωή σου, την ψυχή σου και την ευτυχία σου προκειμένου να τις υπερασπιστείς.
Ούτε τη φύση δεν προσπαθείς να την απολαύσεις! Μια φευγαλέα ματιά μοναχά της ρίχνεις και προσπερνάς γιατί ο χρόνος σου είναι χρήμα. Με τι μάτια κοίταξες ένα λουλούδι; Με τα μάτια του ερωτευμένου που θα το κόψει για να το χαρίσει στον πόθο του; Με τα μάτια του ρομαντικού που το λιμπίζεται για το βάζο του; Με τα μάτια του βοτανολόγου; Του περιπατητή; Ή μήπως δεν το είδες καθόλου γιατί είναι δίπλα σε ένα σκουπιδοτενεκέ; Δώσε πόνο λοιπόν!
Ακόμα και το “σε αγαπώ σου”, πρόβλημα έχει! Ποτέ δεν εκσυγχρονίστηκε στη στιγμή που το λες, αλλά αγαπάς την εικόνα ενός ατόμου από το παρελθόν που κάποτε γνώρισες. Αλλοίμονο όμως, η εικόνα αυτή δεν αντιπροσωπεύει το σημερινό πρόσωπο και πονάς για τις αλλαγές που βλέπεις. Εσύ όμως αγαπάς την εικόνα που κρατάς μέσα σου! Και δώσε του καβγάδες!
Εγώ, τον ρόλο που μου έδωσες εκτελώ! Πως αλλιώς θα παρέμενες στους φόβους σου;
-Μα γιατί, γιατί να καταστρέφεις όλες τις όμορφες στιγμές μου;
-Εσύ με έφτιαξες να λειτουργώ έτσι! Δεν μπόρεσες ποτέ σου να ζήσεις στην τωρινή σου στιγμή, αλλά ζεις με συγκρίσεις και προσμονές. Ήταν καλύτερα παλιά, θα είναι καλύτερα στο μέλλον. Και μου ζητάς πόνο για το τώρα σου το οποίο όμως είναι το μόνο που έχεις στα χέρια σου!
Ακολουθείς ένα ρεύμα, μια τάση, μια ιδεολογία, μια γραμμή και μου ζητάς και άλλο πόνο επειδή τις αρχές τους δεν μπορείς πλήρως να τις εφαρμόσεις, γιατί είναι πολύ σκληρό τη ζωή σου σε καλούπια να την εγκλωβίζεις, και ακόμα, γιατί οι άλλοι δεν πιστεύουν και δεν ακολουθούν τα ίδια πιστεύω με εσένα.
Βλέπεις κάτι, και χάνεις το βίωμά του αμέσως επειδή νομίζεις. Αρχίζουν οι εικόνες από το παρελθόν να κατακλύζουν τη σκέψη σου οδηγώντας σε σε συμπεράσματα και αλήθειες που μόνο εσύ βλέπεις! Και το τρομερό είναι ότι θα δώσεις τη ζωή σου, την ψυχή σου και την ευτυχία σου προκειμένου να τις υπερασπιστείς.
Ούτε τη φύση δεν προσπαθείς να την απολαύσεις! Μια φευγαλέα ματιά μοναχά της ρίχνεις και προσπερνάς γιατί ο χρόνος σου είναι χρήμα. Με τι μάτια κοίταξες ένα λουλούδι; Με τα μάτια του ερωτευμένου που θα το κόψει για να το χαρίσει στον πόθο του; Με τα μάτια του ρομαντικού που το λιμπίζεται για το βάζο του; Με τα μάτια του βοτανολόγου; Του περιπατητή; Ή μήπως δεν το είδες καθόλου γιατί είναι δίπλα σε ένα σκουπιδοτενεκέ; Δώσε πόνο λοιπόν!
Ακόμα και το “σε αγαπώ σου”, πρόβλημα έχει! Ποτέ δεν εκσυγχρονίστηκε στη στιγμή που το λες, αλλά αγαπάς την εικόνα ενός ατόμου από το παρελθόν που κάποτε γνώρισες. Αλλοίμονο όμως, η εικόνα αυτή δεν αντιπροσωπεύει το σημερινό πρόσωπο και πονάς για τις αλλαγές που βλέπεις. Εσύ όμως αγαπάς την εικόνα που κρατάς μέσα σου! Και δώσε του καβγάδες!
Εγώ, τον ρόλο που μου έδωσες εκτελώ! Πως αλλιώς θα παρέμενες στους φόβους σου;
Σχόλια Facebook