Στοχασμοί: Γράμμα στο Χριστό‏

Συγγραφέας

Δεν είμαστε έτοιμοι να σε υποδεχτούμε από ότι φαίνεται!

Πριν φύγεις, μας μίλησες για την αγάπη. Ξέρεις τι έχουμε καταλάβει εμείς γι αυτή; Θα σου πω για να ξέρεις. Την εποχή που οι αυτοκρατορίες άνθιζαν στην Ευρώπη, ο δούλος για άνθρωπος δεν περνούσε! Ήταν υλικό για χρήση και ανάλωση. Ήταν ένα πράγμα, που σερνόταν στα τέσσερα και το έκανα ότι ήθελαν. Η αγάπη, προνόμιο των ελευθέρων μόνο ήταν. Νομίζεις ότι αλλάξαμε από τότε;

Την εποχή του μεσαίωνα, αν δεν ανήκες στην ελίτ, για άνθρωπος δεν λογιζόσουν. Και αν για αναγέννηση των ιδεών μιλούσες, η πυρά σε περίμενε! Η αγάπη είχε δικαιώματα μόνο στους γλείφτες της εκκλησίας και της άρχουσας τάξης. Οι υπόλοιποι, ήταν μάζα που ζούσε στη λάσπη. Και τα χρόνια περνούσαν!

Και ω παντοδύναμε Θεέ, μας έδειξες την Αμερική. Και τη γεμίσαμε μαύρους σκλάβους από την Αφρική. Η αγάπη σε εκείνο το Νότο, έκλεισε τα μάτια. Μαύρος σαν ήσουν, για άνθρωπος δεν περνούσες! Φαίνεται το αίμα τους θα έχει άλλο χρώμα! Και όποιος λευκός έγχρωμο κοιτούσε, ανώμαλος χαρακτηριζόταν και θάνατος τον περίμενε.

Μέσα στα χρόνια των μεγάλων εξερευνήσεων, εξαφανίζονται χαρακτηριζόμενες ως ανθρωποειδή οι περισσότερες φυλές των Αβοριγίνων, των Πυγμαίων, των Αφρικανών, των Ινδιάνων της Νότιας και Κεντρικής Αμερικής, των κατοίκων του Ειρηνικού και της Αρκτικής. Η αγάπη, έχει το χρώμα των λευκών και δεν επιτρέπεται σε κανέναν άλλον να ζει στο όνομά της!

Έτσι φτάνει η Ιστορία μας και στο 1940. Διαγράφονται από το χάρτη των ανθρώπων οι Εβραίοι, οι Ρομά, οι μαύροι, οι ομοφυλόφιλοι, και οτιδήποτε δεν ανήκει στην Άρια φυλή. Η αγάπη, έχει για τα καλά αποκτήσει πλέον σκιά που τη βαραίνει. Σταυρό, όχι δεν έχει, γιατί στο όνομα του σταυρού γίνονται όλα αυτά!

Και εκεί που η αγάπη κλαίει, είναι στη Ρουάντα. Σε εκατό μέρες 800.000 περίπου αφανισμένοι, επειδή ανήκαν στη λάθος φυλή. Κανένας συμβατικός πόλεμος δεν κατόρθωσε να έχει αυτές τις αναλογίες! Αλλά μην ανησυχούμε, τον αγαπάμε το γείτονά μας. Όπως εξάλλου δείχνουν και τα γεγονότα! Αρκεί να πληροί τις προδιαγραφές μας!

Αχ Χριστούλη μου, μην ξαναγεννηθείς!

Είδα τα ματάκια σου στο δούλο, στην πυρά που καιγόσουν, στα μαύρο δέρμα που σε κάλυπτε, στην έκπληξη επειδή αφανίζεται η φυλή σου, στην απορία επειδή γεννήθηκες διαφορετικός.

Βλέπω τα ματάκια σου στα παιδιά της Μεσογείου, στα παιδιά του πολέμου, στις πόρτες που σου κλείνουν, στα λόγια που ακούς επειδή δεν είσαι όπως εκείνοι. Ναι, εκείνοι που ξέρουν να αγαπούν, και επειδή ξέρουν να αγαπούν, σε γεμίζουν φόβο και απόρριψη. Τι παράνοια!

Γι αυτό Χριστούλη μου, μην ξαναγεννηθείς.

Στα χρυσοκέντητα άμφιά τους θα σε υμνήσουν οι βολεμένοι εκπρόσωποί σου, καταδικάζοντας για μια ακόμη φορά ανθρώπους στο όνομα της αγάπης. Και αυτοί που τόσο πιστά θα γεμίσουν τους ναούς σου, την επομένη θα λιθοβολούν την ιδιαιτερότητα και την διαφορετικότητα πάντα λέγοντας σε αγαπώ μόνο σε όποιον συμφωνεί μαζί τους. Όμως τι σου τα λέω αυτά εγώ ο ταπεινός! Τα βλέπεις κάθε χρόνο, σε κάθε δεκάλεπτο σόου λίγο πριν από την Ανάστασή σου, εκεί που μέσα στην τόση υποτιθέμενη κατάνυξη, όλοι έχουν προσέξει και σχολιάσει το ντύσιμο και τη συμπεριφορά του γείτονά τους, λίγο πριν αρχίσει το οργιαστικό μεταμεσονύκτιο τσιμπούσι! Με αγάπη πάντα!

Χριστούλη μου. Το ξέρω ότι θα ξαναγεννηθείς.

Κάθε μέρα το κάνεις, μέσα σε κάθε μωρό που έρχεται στον κόσμο τούτο.

Γιατί η Αγάπη Σου, διακρίσεις δεν κάνει. Μας το ξεκαθάρισες!