Στοχασμοί: Για το φθόνο.

Συγγραφέας

Δάσκαλε, το φθόνο, όπως και όλα τα άλλα αυτού του είδους, πώς να τον αποβάλω;

-Θέλεις να διώξεις κάτι που έχεις, άρα που είσαι. Είναι μια κατάσταση που βιώνεις, τελείως δικιά σου, τμήμα της προσωπικότητάς σου. Δεν είναι κάτι το δανεικό ούτε κάτι που το κάνεις θεατρικά. Είσαι σε κατάσταση φθόνου. Το σημειώνω για να γίνει αντιληπτό ότι δεν είναι κάτι που το αφήνεις έτσι μακριά σου ή που παίρνεις ένα φάρμακο για να το εξαλείψεις.
Το βασικότερο είναι να μην το πολεμήσεις. Ότι πολεμάς, το αναγκάζεις να αμυνθεί, και ένα τμήμα της ύπαρξής σου που αμύνεται θα μεγεθύνει αυτομάτως αυτό που αισθάνεται ότι κινδυνεύει να χάσει. Δεν αρέσει στον εαυτό να χάνει! Δεν είναι στον πόλεμο η απάντηση.
Μετά πρέπει να το αποδεχτείς. Φθονείς! Τι να κάνουμε! Αν αρχίσουμε τα αναθέματα δεν θα έχουμε κανένα αποτέλεσμα. Αφύσικο δεν είναι εξάλλου. Όλοι οι άνθρωποι κατέχονται από πάθη. Μισούν στο όνομα της αγάπης, εκμεταλλεύονται στο όνομα της καλοσύνης, φυλακίζουν με πρόφαση την ελευθερία, εκδηλώνουν το κακό για το καλό των άλλων.
Ύστερα, παρατήρησέ τον. Κάθε φορά που εκδηλώνεται ο φθόνος, παρατήρησέ τον. Σε βολεύει; Προάγει τον ανώτερο εαυτό σου; Το σκοπό σου; Τα ιδεώδη σου; Τη ζωή που θέλεις; Παρατήρησέ τον όχι αναζητώντας να εκδηλώσεις την εκτίμηση, γιατί τότε αν εκδηλώσεις εκτίμηση ενώ αισθάνεσαι φθόνο, θέατρο θα παίζεις. Παρατήρησέ τον με την ειλικρινή πρόθεση να τον αναγνωρίσεις σε όλα σου τα επίπεδα.
Εάν η αναζήτηση αυτή, γίνει με ειλικρινή τρόπο σε κάθε του μορφή, από ψυχολογικά, εσωτερικά, βαθιά, με σιωπή, προσήλωση και παρατήρηση, τότε θα έχεις ρίξει πολύ φως σε ένα κομμάτι που το είχες σκοτεινό. Συνήθως, αν η συμπεριφορά δεν μας αρέσει κρίνοντάς τη δυσλειτουργική, αν της ρίξουμε άπλετο και διαρκές φως, όχι με τη λογική, τις λέξεις ή την απλή συζήτηση, αλλά με εντατική παρατήρηση του τι εκδηλώνουμε, έχουμε κάνει το πρώτο βήμα για να απαλλαγούμε από αυτή, και δημιουργούμε χώρο για την εκτίμηση, τη χαρά και τον εγκωμιασμό.