ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Έχει ο καιρός γυρίσματα…

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Έχει ο καιρός γυρίσματα,

Βελόνες και τσιμπήματα-

Και ότι μοιάζει με το χτες,

Άλλο είναι σήμερα μαθές!

Ποιητικός οίστρος πρωί-Πρωί! Και τι πρωί! Το πρώτο μετά την πιο μεγάλη, την πιο φωτεινή και την πιο κοντινή στη γη, σελήνη! Πολύ θα ήθελα να ήξερα,  από εκεί ψηλά που πετούσε ο Ομπάμα, καθώς μας ερχότανε, πως το είδε το ολόγιομο φεγγάρι; Και πως είδε τον Παρθενώνα λουσμένο στο φεγγαρόφωτο; Πρόσεξε τάχα πως του έλειπαν τα Γλυπτά του;

Μπα, μάλλον την προσοχή του τράβηξαν τα ανθρώπινα μπουλούκια που συγκεντρώνονταν από νωρίς κάτω στη γη,  πέριξ του χώρου που θα βρισκότανε σε λίγο με τη συνοδεία του! Φόβος; Αγωνία; Και δεν άκουγε τίποτα από τόσο ύψος! Τι ήθελαν τόσοι άνθρωποι; Σίγουρα να τον χειροκροτήσουν! Αλλά πάλι, σκέφθηκε, από τόσο μακριά; Αφού του είχαν πει πως ούτε στο χιλιόμετρο δεν θα τους συναντούσε!..

Σε λίγο το Air Force 1 τροχοδρομούσε στα Σπάτα… Μέσα στην απαστράπτουσα θωρακισμένη λιμουζίνα του,  με την οποία κατέβηκε στην έρημη  πόλη, περνώντας από έρημους δρόμους, κανένας δεν έφτανε ήχος!

Μόνο σαν πέρασε με τη λιμουζίνα την καγκελόφραχτη είσοδο του Μαξίμου, και έκανε τέσσερα-πέντε –όλα κι όλα- βήματα επί ελληνικού εδάφους, πριν ανεβεί τα σκαλιά, κάτι σαν σύνθημα να έφερε στ΄ αυτιά του μια δυνατή πνοή του ανέμου, από μακριάθε…

Όρκο δεν θα έπαιρνε, αλλά του φάνηκε πως  άκουσε κάποιους να ρωτάνε -αλήθεια ποιούς;-  «what did you say?”  Πάγωσε. Κοίταξε με αμηχανία τον Αλέξη που στεκότανε δίπλα του στα σκαλοπάτια καμαρωτός-καμαρωτός με ένα χαμόγελο στα χείλη, ίσαμε τ’ αυτιά του!

-Αλέξη, τι λένε;

-Τίποτα πρόεδρε… τίποτα! Περίμενε… Ν΄ακούσεις τη συνέχεια…

Καθώς στεκόντουσαν στην είσοδο του Μεγάρου για την καθιερωμένη πόζα, ξέρετε, αυτή που σφίγγουν τα χέρια με ένα παγωμένο χαμόγελο και με μάτια που να κοιτάζουν ίσα στο άπειρο του φακού και εκείνη την ώρα μόνον ο Θεός ξέρει τι να σκέφτεται ο καθένας, ήρθε μια νέα δυνατή ριπή ανέμου που έφερε κι άλλα, περισσότερα λόγια… Τη συνέχεια του συνθήματος που ήταν κάτι σαν: «…welcome USA”!..

Δια μιας φωτίστηκε το πρόσωπο του Μπαράκ! Ναι, το θυμάμαι τώρα, ανέκραξε!  Μου το είχε πει ο Κλίντον! Αλλά, Αλέξη, αυτός θυμάμαι άλλο τέλος μου είχε πει ότι είχε το σύνθημα. Κάτι σαν «fuck USA»! Είναι αλήθεια Αλέξη, παιδί μου;

-Υπερβολές, Πρόεδρε, υπερβολές. Τον ξέρεις τώρα δα τον Μπιλ! Κάτι παιδιά άκουσε που το ‘λεγαν στους δρόμους παίζοντας και το κάνε θέμα!

-Ναι, αλλά μου είχε πει, Αλέξη ότι ήτανε μαθητές και ότι αρχηγός  τους  και τότε ήσουν εσύ, ως πρόεδρος 15μελούς… Και πως φώναζαν στους δρόμους ρυθμικά «what did you say, fuck USA”.  Και ξέρεις Αλέξη, είχαμε θυμώσει πολύ τότε. Γιατί το “ρυθμικά” σημαίνει οργανωμένα…

-Μα και ΄γω παιδί ήμουν τότε Πρόεδρε! Ποιός δίνει σημασία σε λόγια παιδιών;  Άλλωστε, δεν ήμουν πρωθυπουργός!

Κείνη τη στιγμή, μια άλλη ριπή ανέμου έφερε πάλι από μακριάθε το ρυθμικό σύνθημα, ολοκληρωμένο αυτή τη φορά: «what did you say? Welcome USA!».

Και τότε, παίρνω όρκο πως άκουσα τον Πρόεδρο  να σιγοψιθυρίζει με ένα φωτεινό χαμόγελο στα χείλη: “bravo SYRIZAioi”!

Όχι, τη γροθιά δεν την ύψωσε ο Ομπάμα. Την άφησε για αργότερα… Βλέπετε υπάρχει και το χρέος…