ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Πάλι έριξε τα ζάρια…

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Πάλι έριξε τα ζάρια κι αυτά στάθηκαν στην κόχη,

Και τρεμόπαιξαν για λίγο ναι να πέσουν ή στο όχι!

Κι άλλαξε γενιές και φύλα μοίρασε καινούργιους θώκους

Κι ανακάτεψε στο τέλος νέους και παλιούς ανθρώπους.

Μα  ΄κειο που βγήκε στο σκοτάδι, εκεί γύρω εις τις δέκα,

με τα φώτα της ημέρας έμοιαζε γριά γυναίκα!

Τι ‘ταν τούτο, με τον Φίλη, που τον είχε παλικάρι;

Μα του έδειξε την  πόρτα κι ήταν νύχτα με φεγγάρι!

Και εκείνος που θαρρούσε πως τον είχε  στο τσεπάκι

Με τη Χρυσοβελώνη, αντάμα πήρανε το ραβασάκι.

Τώρα ο Νίκος ξεφυσάει  κι ένα γύρω φουρτουνιάζει

Κι η Μαρίνα τον Καμμένο να τον …κάψει ετοιμάζει!

Πάνω που ‘πε να γελάσει λίγο το δικό του στόμα

Βγαίνει ο Σόιμπλε και θάβει κάθε όνειρο στο χώμα!

Για το χρέος που δε σβήνει κι όσο θέλει να κουνάει

Σε Βρυξέλλες, Βερολίνα και όπου αλλού επιθυμάει,

Το τεφτέρι και τα χρέη που φουντώνουν κάθε μέρα

Δεν τα σβήνουν για να πάρει το πανί του φρέσκο αέρα!

Θέλουν μέτρα κι άλλα μέτρα και όλο μέτρα παραπάνω

Και στο τέλος θα σωθούμε σε νεκροκρέβατο επάνω!

Και τον Παπαδημητρίου που ΄θελε δίπορτο να το ‘χει

Και δραχμούλες και ευρούλια κι όλοι του ελέγαν όχι,

Φαίνεται με λοβοτομή πως  του άλλαξε τη γνώμη

Κι ο έρημος από πάνω, ζήτησε καλού-κακού συγγνώμη!

Τώρα που ο Κοντονής πήγε στη Δικαιοσύνη,

θα την κάνει στρογγυλή σαν την ποδοσφαιροσύνη!

Κι ο δικός μας ο Κουϊκ, ήταν λέει αβανταδόρος

Σε κανάλια που τα πήγαινε μακριά ο δορυφόρος!

Τόσο μέσα, τόσο δίπλα και την ξενιτιά από χέρι

Λέει έζησε με πάθος κι από μακριά την ξέρει!

Και το γαϊτανάκι τώρα εμπερδεύτηκε τα μάλα

Έξω μέσα, μέσα έξω χάσανε όλοι την μπάλα!

Τώρα όλοι περιμένουν τον Ομπάμα για να φθάσει

Κι ασπροπρόσωπους ο …μαύρος επιτέλους να μας βγάλει!

‘Άσπρη μέρα, μαύρη μέρα, στον αγέρα από πέρα

Δίχως τέχνη και ρυθμό κελαηδάει μια φλογέρα…