ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Το χάος είναι διαχρονικό!

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Σηκώνεσαι πρωί, με την τσίμπλα στο μάτι. Πλένεις σαν τη γάτα το πρόσωπό σου και βγαίνεις αξημέρωτα στο δρόμο για τη δουλειά σου. Ένα βήμα, δύο βήματα, σκοντάφτει το αριστερό σου πόδι πάνω σε ακαθαρσίες σκύλου! Βλέπεις στον Πειραιά, το έχουν σε κακό οι σκύλοι να μην λερώνουν τα πεζοδρόμια και τις πλατείες, όσες λίγες τελοσπάντων υπάρχουν!

Είναι σίγουροι ότι θα τα μαζέψουν τα αφεντικά τους… ΟΙ σκύλοι, πάντως, αυτό θα έκαναν αν περπατούσαν σε δυο πόδια!

Αποφασίζεις να αλλάξεις πεζοδρόμιο. Περνάς απέναντι. Ένα βήμα, δύο βήματα και προσγειώνεται επί του αριστερού σου ώμου μια κουτσουλιά σαν κι αυτές που έχουν καταστήσει αγνώριστο το άγαλμα του μακαρίτη του Νιρβάνα, στην Φρεαττύδα! Και τα πετούμενα στον Πειραιά ανταγωνίζονται τα τετράποδα!

Λες ένα «φτου να πάρει» και αποφασίζεις να μην αφήσεις να σου χαλάσει η ημέρα. Σκέφτεσαι: Mπα, δε μπορεί, τυχαίο θα είναι ότι σκόνταψε το αριστερό σου πόδι και το πουλί σε κουτσούλισε στον αριστερό σου ώμο!

Περνάς στην πλατεία της Πηγάδας που είναι σκαμμένη εδώ και τέσσερα χρόνια περιμένοντας μάταια να την …αναστηλώσουν! Εδώ ούτε σκύλους έχει μήτε πουλιά. Δεν την καταδέχονται πλέον!

Έχει μόνον πέτρες και χώματα. Και συρματοπλέγματα. Σαν το Ντα Χάου…

Κατηφορίζεις το αριστερό πεζοδρόμιο προς τη θάλασσα της Ζέας. Πέφτεις επάνω σε τεχνητό φράγμα. Το πεζοδρόμιο έχει μεταμορφωθεί σε … υπαίθριο φαγάδικο!

Τέντες, νάιλον και τραπεζάκια! «Δεν περνάς κυρά Μαρία, δεν περνάς»! Πρέπει να κατεβείς καταμεσής του δρόμου! Σαν να είσαι νταλίκα! Παντού στον κόσμο τα πεζοδρόμια έχουν φτιαχτεί για να περπατάνε πάνω τους οι πεζοί. Στην Ελλάδα, για να βγάζουν τα έξοδά τους οι δήμοι!

Λες, αδύνατον να αφήσω να μου χαλάσουν την ημέρα. Περνάς κάνοντας ζιγκ ζαγκ ανάμεσα σε αυτοκίνητα, μηχανάκια και ξέχειλους κάδους απορριμμάτων!. Σου κορνάρουν. Βλέπεις και μια παλάμη να τεντώνεται προς το μέρος σου. “Ρε”, σου φωνάζει ο αγουροξυπνημένος οδηγός, “δεν έχει πεζοδρόμιο, ρε”;

Τι να του πεις, ότι ο δήμαρχος το εκποίησε στον  εστιάτορα που έστησε το μαγαζάκι του για να τα κονομήσει; Κάνεις το κορόιδο.  Συνεχίζεις απτόητος το επικίνδυνο ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στους τροχούς.

Κάπου βρίσκεις ελεύθερο πεζοδρόμιο –πράγμα εξαιρετικά σπάνιο- και ανεβαίνεις πάνω του να γλιτώσεις το μουρμουρητό των οδηγών. Κάνεις δυο-τρία βήματα και ένα μπουγέλο με νερό σου ‘ρχεται στο κεφάλι, από το μπαλκόνι του πρώτου ορόφου που η …νοικοκυρά θέλησε να ποτίσει πρωί-πρωί τις γλάστρες της!

Τι να πεις; Λίγο πιο κάτω  δυο μηχανές και τρία μηχανάκια έχουν καταλάβει όλο το πεζοδρόμιο!  Λες να κατέβεις πάλι στο οδόστρωμα, αλλά το ένα αυτοκίνητο είναι παρκαρισμένο κολλητά με το άλλο! Κάποιο και πάνω στη γωνία!  Δρόμος διαφυγής πουθενά!

Σταυροκοπιέσαι και παίρνεις τα πίσω μπρος. Φτάνοντας πάλι κάτω από το μπαλκόνι της …νοικοκυράς, τρως και δεύτερο μπουγέλωμα! «Χριστιανέ μου», σου φωνάζει, «βόλτες κάνεις κάτω από το μπαλκόνι μου»;

Τι να πεις; Δεν λες τίποτα. Σου έρχονται στο νου οι στίχοι: «Αν δεν γεννηθείς αστέρι/ η ζωή τι περιμένεις να σου φέρει».

Μια αριστερή κυβέρνηση, ίσως; Έναν αριστερό δήμαρχο, ενδεχομένως; Έτσι για να βάλουν κάποια τάξη στο χάος!

Και ξαφνικά σε καταλαμβάνει πανικός!  Και αριστερή Κυβέρνηση έχουμε και αριστερό Δήμαρχο!

Μόνο που το χάος, είναι διαχρονικό!