Στοχασμοί: Στις μαύρες ώρες μου‏

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΟΜΙΚΟΣ

Συγγραφέας
Ώρες-ώρες, και ιδιαίτερα εκείνες που με πιάνουν οι πολύ μαύρες μου, τότε δηλαδή που τα σημάδια της κρίσης βαραίνουν την καρδιά μου, γιατί οι λογαριασμοί δεν βγαίνουν και το αύριο σφίγγει επικίνδυνα τη θηλιά του, καταφεύγω στην ιστορία.
Ναι, στην ιστορία. Καμιά διακοσαριά χρόνια πίσω πηγαίνω, όχι πολύ μακριά. Έτσι, ίσα-ίσα για να διαβάσω για τους πρόγονους αυτών που μας κουνάνε επιδεκτικά το δάχτυλο, τονίζοντας το πόσα πολλά χρωστάμε και το πόσο πολύ αίμα θα πρέπει να χύσουμε στα θυσιαστήρια των βωμών τους μέχρι να εξευμενίσουμε το Θεό-χρήμα ξεπληρώνοντας το φορτωμένο χρέος μας.
Αυτοί οι πρόγονοι, κάτοικοι της σημερινής Ευρώπης, της ανθηρής Ευρώπης, της οποίας είμαστε ο φτωχός συγγενής (και μάλιστα κλέφτης συγγενής), πάντα βωμούς θυσιών είχαν. Τους έχτισαν πολύ γερά, έχοντας ιερατεία τα οποία αποφάσισαν το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων που είχαν την οποιαδήποτε διαφορετική άποψη , ή αν όχι το θάνατο, τη δια παντός εξορία τους στη νέα ήπειρο από την οποία ήθελαν να απομυζήσουν πάλι. Είχανε πολιτικές τρόικες που αφανίζανε πληθυσμούς ολόκληρους υποσχόμενοι ελευθερίες και προνόμια που ποτέ δεν κληροδότησαν.
Οι παππούδες αυτών των σημερινών κυρίων της Ευρώπης, μεγάλωσαν με τα λεηλατημένα πλούτη μιας ανήμπορης Αφρικής και μιας αδύναμης για αντίδραση Ασίας. Και μη ξεγελιόμαστε. Μιλάμε για πολύ χυμένο αίμα, και όχι με τον εύκολο τρόπο, αλλά με τον αργό, αυτόν που βγάζει κραυγή από το θύμα, αυτόν που αφήνει μισερά κορμιά να θυμίζουν ότι κάποτε ήταν ανθρώπινες υπάρξεις, αυτόν που εξιτάρει τα αρρωστημένα μυαλά όσων ανακάλυψαν τρόπους εξόντωσης με τα ουρλιαχτά του πόνου.
Οι παππούδες της Ευρώπης, έχουν αφήσει το στίγμα τους σε όλον τον πλανήτη. Από την Αυστραλία μέχρι την Αμερική. Κάτω από τις ευλογίες των πολιτικών τους, της κοινωνίας τους, των θρησκειών τους. Η αποικιοκρατία σας κύριοι, η αλαζονεία των προγόνων σας, και οι πέτρινες καρδιές σας, είναι αυτά που έχτισαν τους βωμούς στους οποίους απαιτείτε και άλλο αίμα πάνω τους. Η γιαγιά σας κύριοι, είχε αιματοβαμμένα χέρια κάθε που το κεφαλάκι σας χάιδευε, χτυπώντας το καμπανάκι στη δούλα της για να σας ταΐσει.
Λίγο ιστορία, χωρίς να χρειάζεται να πούμε για χώρες και λαούς, και θα καταλάβετε ότι αν ζείτε σήμερα σε αυτή τη χώρα, είναι ένα πλεονέκτημα, γιατί πολλούς από τους δικούς μας τους προγόνους, τους έβαλαν πάνω σε αυτούς τους βωμούς απομυζώντας το αίμα τους. Ένα κομμάτι ιστορίας είμαστε και εμείς που έχουμε απομείνει και ας ρουφάνε ποικιλότροπος το μεδούλι από τα κόκαλά μας.
Όταν κλείνω αυτήν την αναδρομή, κοιτάζω στα σκοτάδια της ψυχής μου, κλαίω, και ενώ θέλω να ουρλιάξω στους Θεούς που μας έχουν γυρισμένη την πλάτη, πέφτω στα γόνατα ταπεινός και ζητώ συγνώμη που οι κρίσεις μου έχουν τόσο μικροεγωιστική προέλευση. Είμαι γερός, είμαι καλά, είμαι ζωντανός, έχω θέληση, έχω αύριο, και κάθε μέρα που έχω πίστη ότι μπορώ, αυτή η πίστη λειτουργεί εις όφελός μου.
Όχι, δεν θα ουρλιάξω στους Θεούς, γιατί μπορώ να μεγαλώσω τόσο, που να τους κοιτάζω και εγώ όπως και οι πρόγονοί μου στα μάτια. Δεν θα ουρλιάξω στους Θεούς επειδή τους βωμούς άνθρωποι τους έφτιαξαν και άνθρωποι καλούνται να τους γκρεμίσουν. Δεν θα ουρλιάξω στους Θεούς, γιατί ονειρεύομαι τη μέρα που θα είμαι εκεί, όρθιος, στητός, παρέα με την πατρίδα μου και τους βωμούς τους θα γκρεμίζω.
Κανένα κορμί δεν μπορεί να τσακίσει αν δεν το επιτρέψει πρώτα η ψυχή που μέσα του κατοικεί. Μπορεί αυτοί να κυριαρχούν στη μέρα μας, αλλά εμείς διοικούμε τις νύχτες μας, και τις νύχτες συνωμοτείς με το αόρατο προσμένοντας τη μέρα να του δώσει σάρκα. Καμιά ψυχή δεν μπορεί να χαθεί όταν για το δίκιο της στωικά και άφοβα δουλεύει.