Ποιος τελικά κυβερνά σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης οικονομίας;

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΚΚΙΝΑΡΗΣ

Παιδίατρος-Συγγραφέας

Μια γκρίζα πραγματικότητα:Στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία ποιος τελικά παίρνει τις αποφάσεις;
(Ένα κείμενο γραμμένο το ...1998!!!)
Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό ή θεωρητικό.Ποιος τελικά κυβερνά σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης οικονομίας;Πρόκειται για ένα καίριο ερώτημα που υποδηλώνει ελάχιστες μόνο από τις αρνητικές παραμέτρους της εφιαλτικής νεοφιλελεύθερης ουτοπίας που εισαγάγαμε στη ζωή μας,για να εξορκίσουμε τη σοσιαλιστική ουτοπία!
Μας λένε οι αναλυτές,για παράδειγμα, πως η άνοδος της τιμής του πετρελαίου είναι κατά κύριο λόγο πλασματική και προϊόν χρηματιστηριακών παιχνιδιών με στόχο την κερδοσκοπία, χωρίς βεβαίως να μη συνυπολογίζουν τις συναλλαγματικές ισορροπίες των νομισμάτων και την αυξημένη ζήτηση του προϊόντος από την Κίνα και δευτερευόντως από την Ινδία.
Το συμπέρασμα όμως είναι ότι δεν υπάρχουν πρωτεύοντες μηχανισμοί για να ελεγχθεί η κερδοσκοπία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου,που ανεξέλεγκτο θα οδηγήσει τελικά στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση τα δύο τρίτα του πληθυσμού!
Αν μάλιστα επεκτείνουμε το συμπέρασμα αυτό και σε άλλους τομείς του σύγχρονου οικονομικού προϊόντος,γρήγορα θα διαπιστώσουμε ότι η σημερινή κοινοβουλευτική εξουσία είναι αμφίβολο ότι μπορεί να ελέγξει,ακόμη κι αν το θέλει, π.χ.το πλέγμα των αναπτυγμένων δικτύων πληροφορικής, που προωθούν τη λογική της ανταγωνιστικότητας και διαμορφώνουν το μοντέλο του απομονωμένου χρήστη,που καταναλώνει τα προϊόντα τους, όποια κι αν είναι αυτά.
Και ποιο είναι το μέλλον αυτού του κόσμου; Μα η επιστροφή στη φτώχεια, στη μιζέρια,στην ανεργία, σ’ένα γκρίζο τοπίο από την οικολογική λεηλασία! Τότε η έκρηξη της βίας θα είναι το τέλος της ουτοπίας που ζούμε σήμερα.Γιατί ποιος θα συγκρατήσει τα δύο τρίτα των φτωχών και των εξαθλιωμένων να στραφούν εναντίον των «εκλεκτών»της παγκοσμιοποίησης; Και το χειρότερο απ’ όλα θα είναι η έλλειψη προοπτικής σ’αυτή την κοινωνική έκρηξη. Να γκρεμίσεις ένα σύστημα που σου κάνει πλύση εγκεφάλου, σε χρησιμοποιεί, ελέγχει τα γονίδιά σου, προκαθορίζει τη «χρήση» σου κι έπειτα σε πετάει στο καλάθι των αχρήστων;
Έ,και; Μετά τι θα γίνει;  Θα αναζητήσουμε τη χαμένη κοινωνικότητά μας; Θα οικοδομήσουμε εξαρχής το μέλλον μας; Και με ποια υλικά;
Ύστερα από δυο ή τρεις γενιές «μεταλλαγμένων»ανθρώπων,που δε θα ξέρουν τίποτα για το παρελθόν τους είναι σίγουρο πως δε θα μπορούν να «φανταστούν» ένα διαφορετικό μέλλον για τους εαυτούς τους και τους άλλους!