ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Στην χώρα του “δεν”…

Γράφει ο Χρήστος  Μαλασπίνας

Στην χώρα του «Δεν»  όλα αρχίζουν και τελειώνουν  με ένα «Δεν»!  Δεν πουλάμε, δεν μασάμε, δεν μιλάμε!

Γρυλίζουμε, μόνον, ένα «δεν».  Όλες οι συζητήσεις στην  Ελλάδα αρχίζουν με ένα «δεν». Α, “δεν” γίνεται, δεν μπορούμε, δεν ξέρουμε, δεν προλαβαίνουμε.

Είναι θέμα διάθεσης. Που «δεν»  έχεις!

Είναι και θέμα κουλτούρας που «δεν» απόκτησες!

Και μένεις, έτσι,  κολλημένος στο βολικό «δεν». Δεν γίνεται, δεν φτιάχνεται, δεν είναι δουλειά μου…

Είναι ζήτημα καλής διάθεσης, που επίσης, σε εποχή οικονομικής κρίσης,  «δεν» έχεις!  Και πώς να έχεις. Είναι και θέμα χρημάτων που «δεν» διαθέτεις, πλέον  στην τσέπη σου!

Ο μαθητής λέει «δεν» για να αποφύγει τον κόπο. «Δεν» το ξέρουμε, «δεν» το μάθαμε, «δεν»  το αντέχουμε.  «Δεν» το σκέφτεται!  Του ‘ρχεται αυτόματα!  «Δεν» βαριέσαι!..

Ο δημόσιος υπάλληλος προτιμάει κι αυτός να λέει «δεν».  «Δεν» μπορείς, «δεν» επιτρέπεται, «δεν»  προλαβαίνω!  Ακόμα και όταν  μπορεί να σε εξυπηρετήσει, σε περνάει πρώτα από τη δοκιμασία του «δεν»!

Το ίδιο, όμως, και ο ιδιωτικός υπάλληλός! Κι αυτός με ένα «δεν» είναι στο στόμα!  Με ύφος αγριωπό, με διάθεση ερειστική, με υπεροψία!  Θαρρείς και πληρώνεται  από τον ιδιοκτήτη για να διώχνει τους  πελάτες!  Και όχι για να τους εξυπηρετεί.

O tempora! Ο mores! (ω καιροί, ω ήθη)

Όλη η κοινωνία κινείται στους ρυθμούς του «δεν».  «Δεν» αυξάνουν οι μισθοί, «δεν» μειώνονται οι φόροι, «δεν» κουρεύουν το χρέος.

Και ο λαός «δεν» πληρώνει φόρους, «δεν» εξοφλεί λογαριασμούς, «δεν» επικυρώνει εισιτήρια… Η επανάσταση του «δεν»!

Από κοντά  και οι πολιτικοί. «Δεν» ακούνε, «δεν» καταλαβαίνουν,  «δεν» ανταποκρίνονται…

Έχουμε βαλτώσει σε ένα πελώριο «δεν».   “Δεν” θέλουμε μπελάδες, σκοτούρες, κούραση…

Λες ένα «δεν» και ξεμπερδεύεις…

Ή έτσι νομίζουμε!

Ακόμα και όταν καταφέρεις να πείσεις κάποιον να ασχοληθεί με το θέμα σου και πετυχαίνεις,  στο τέλος, αυτό που θες, σου λέει:  Αυτό,  «δεν»  μπορούσε να το κάνει άλλος…  Ή, αυτό, «δεν» θα μπορούσες να το βρεις αλλού…

Το πρόβλημα είναι να βρεις στην Ελλάδα ένα υπάλληλο που θα σου πει με χαμόγελο: «τι μπορώ να κάνω για να σας εξυπηρετήσω;» ή έναν τεχνίτη που θα σου πει «για να δούμε, ίσως το καταφέρω». Ακόμη δυσκολότερο είναι να βρεις ένα υπουργό που να σου πει «μπράβο, δίκιο έχεις».

Στην Ελλάδα, οι μόνοι που έχουν πάντα δίκιο, είναι οι πολιτικοί!

Και οι μόνοι που έχουν μονίμως άδικο, είναι οι ψηφοφόροι! Αυτοί «δεν» πρόσεχαν!