ΑΝΑΛΥΣΗ: Ποιος φταίει;

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η πολιτική ιστορία της Ελλάδος, αναδυομένη μέσα από ένα τετράστιχο του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού:  « Η Διχόνοια που βαστάει / Ενα σκήπτρο η δολερή / Καθενός χαμογελάει/  Πάρ’ το, λέγοντας, και συ».

Όσο πίσω και αν ανατρέξει κανείς, συναντά τα καταστροφικά αποτελέσματα της διχόνοιας, εξ αιτίας της οποίας ματαιώθηκαν έργα, προδόθηκαν όνειρα, τσαλαπατήθηκαν ιδέες.

Και η πολιτική είναι κατ΄ εξοχήν το πεδίο μέσα στο οποίο βρίσκει, δυστυχώς, γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθεί…

Οι σκέψεις αυτές μας ήλθαν καθώς διαβάζαμε την είδηση «Πωλούνται ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΛΒΟ, Αττικό Μετρό και Κτιριακές Υποδομές Α.Ε. κλπ.».

Ήτανε η πρώτη Κυβέρνηση του Κων. Μητσοτάκη, το 1990, που υποχρεώθηκε να πολιτευθεί μέσα στο διεθνές κλίμα της κατάρρευσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Κι όμως, την τριετία 1990-1993 στον τομέα της οικονομικής ιδιαίτερα πολιτικής προχώρησαν στην Ελλάδα (με κραδασμούς, φωτιές και χαρακώματα!) σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές προς την κατεύθυνση της μείωσης του κράτους.

Τότε, εκτός από την απελευθέρωση εν γένει της αγοράς (Τράπεζες, Κίνηση Κεφαλαίων, ενοίκια, καύσιμα, αγορά εργασίας κ.α.) είχαμε την πρώτη ουσιαστική μείωση του εργαζομένων στο Δημόσιο, τις ιδιωτικοποιήσεις κινητής τηλεφωνίας, των αστικών λεωφορείων της Αθήνας και πολλές άλλες σημαντικές πρωτοβουλίες.

Μία από αυτές –που δεν προχώρησε- αφορούσε και την προσπάθεια πώλησης του ΟΤΕ. Προσπάθεια που συνάντησε την καθολική οργανωμένη αντίδραση της αντιπολίτευσης και του εργατικού κινήματος και που οδήγησε στην απώλεια της εξουσίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Κι όμως, οι μακροοικονομικές επιδόσεις της κυβέρνησης εκείνης ήταν εντυπωσιακές.  Σύμφωνα με την https://el.wikipedia.org,  μειώθηκε το έλλειμμα του προϋπολογισμού από 19,8% το 1990 σε 13,8% το 1993 (ή στο 8,8% αν υιοθετήσουμε τη μεθοδολογία που χρησιμοποιεί σήμερα -με τη σύμφωνη γνώμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ)- η κυβέρνηση, που υπολογίζει τις κεφαλαιακές μεταβιβάσεις, τις κεφαλαιοποιήσεις τόκων και την εξυγίανση στο ασφαλιστικό σύστημα). Μειώθηκε ο πληθωρισμός από 22% το 1990 σε 12% το 1993. Αυξήθηκε το κατά κεφαλήν εισόδημα της Ελλάδας ως ποσοστό του αντίστοιχου μέσου όρου της ΕΕ, από 57,4% το 1990 σε 64,2% το 1993, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Δεν κάνουμε αποτίμηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Σημειώνουμε αποσπασματικά ορισμένα στοιχεία, για να επιχειρηματολογήσουμε στο ότι εάν η τότε αντιπολίτευση (ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ κλπ.) αντί να ανεβούν στα «κάγκελα» είχαν αποδεχθεί την αναγκαιότητα και την ορθότητα των αλλαγών και είχαν προσέλθει σε έναν εθνικό διάλογο με την κυβέρνηση ως προς την καλύτερη μεθόδευση και την ελαχιστοποίηση τυχόν αρνητικών επιπτώσεων στους εργαζόμενους στον ΟΤΕ και τις άλλες Δημόσιες Επιχειρήσεις (που όλες ήταν και είναι ζημιογόνες) και εάν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις λειτουργούσαν με οικονομικό-τεχνικά κριτήρια και όχι με πολιτικά, η γενική κατάσταση της χώρας, θα ήταν σήμερα εντελώς διαφορετική προς το απείρως καλύτερο.

Τότε, όμως, η «αριστερή φιλοσοφία» αντιμάχονταν τις ιδιωτικοποιήσεις. Πολεμούσε το «Κεφάλαιο». Βάφτιζε «εγκληματικό» το κέρδος. Έβγαινε “δυναμικά” στους δρόμους…

Και έπρεπε να ανέβει (ή να φέρουν;) στην εξουσία ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ, για να κάνει –και μάλιστα δίχως να ανοίξει μύτη- ΟΛΑ εκείνα που κάποτε αποτελούσαν «αιτία πολέμου» για τον πολιτικό και συνδικαλιστικό χώρο της Αριστερής κουλτούρας…

Δυστυχώς, όμως, δεν εμποδίστηκε τότε μόνον η πρόοδος της Ελλάδος.  Χρειάστηκε να ξεπέσουμε σε οικονομική χρεωκοπία, που κατέληξε και σε απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας και σε ανάδειξη της ΕΕ σε «διαχειριστή» της δημόσιας περιουσίας και σε «ταμία» των μισθών και των συντάξεών μας.

Οι συνειρμικές σκέψεις που δημιουργούνται σε κάθε καλόπιστο, είναι πολλές. Και είναι ενδιαφέρουσες. Σας αφήνουμε να πάρετε τα δικά σας μονοπάτια σκέψης. Είμαστε σίγουροι απαντώντας στο ερώτημα ποιος φταίει; θα καταλήξουμε όλοι στο ίδιο συμπέρασμα με εκείνο του εθνικού μας ποιητή: Η διχόνοια.