Όταν οι δημότες, σαν τον κυρ-Γιάννη, πιάνουν το φαράσι…

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Πειραιάς. Βασίλισσα πάνε κάτι δεκάδες χρόνια που δεν έχουμε. Η αγάπη, έξη χρόνια οικονομικής κρίσης, κοντεύει κι αυτή να μας στερέψει. Εκείνο που δεν λέει να εκλείψει είναι η δημοτική «κακοτυχία» που παραδέρνει το πρώτο Λιμάνι της χώρας… Αυτήν «αντιμάχεται» ο Κυρ-Γιάννης, και βάλθηκε πρωϊ-πρωϊ σήμερα  να …ξεβρωμίσει μία, τουλάχιστον γειτονιά του!

Δεν ξέρω εάν το έχετε προσέξει, αλλά όλα αυτά τα χρόνια, κάθε νέος δήμαρχος που εκλέγεται στον Πειραιά, ανταγωνίζεται τον προκάτοχό του σε …ανυπαρξία έργου!

Ο κύριος Γιάννης επί τω έργω… Με το φαράσι και τη σακούλα. “Βασίλισσα σ΄αγαπώ” έγραψε κάποιος είτε νοσταλγός, είτε ερωτευμένος! Ίσως τότε που το έγραψε όλα να ήτανε πιο καθαρά!

Ούτε και τώρα, που αποκτήσαμε Δήμαρχο με τη συμβολή εφοπλιστικών κλπ. δυνάμεων, άλλαξαν τα πράγματα. Στασιμότης έργων, προχειροδουλειές, μπαλώματα και καυσαριόπληκτες «κουρελούδες» να σκεπάζουν κτίσματα – φαντάσματα του παρελθόντος!

Ε, είδε και αποείδε ο κύριος Γιάννης, της φωτογραφίας μας, απηύδησε από την μάταιη αναμονή να περάσουν άνθρωποι του Δήμου να καθαρίσουν την «μπόχα» μπροστά από την εγκαταλειμμένη τριώροφη οικία, απομεινάρι και θύμηση μιας άλλης εποχής, εκεί στην οδό Ιωννιδών, στο 5, και αποφάσισε μόνος του να απομακρύνει «την κόπρο του Αυγεία»…

Πήρε γάντια, φαράσι, σκούπα και πλαστικές σακούλες  και στρώθηκε να μαζέψει από χορταρικά μέχρι ό,τι σκουπίδι ήθελε βάλει ο νους σας!  Όλα σκόρπια, εκεί λίγα μέτρα από τις πόρτες των παρακείμενων πολυκατοικιών…

Τον είδαμε τυχαία, καθώς πηγαίναμε λίγο πιο κάτω,  στην “υπεραγορά”. Με το κινητό, απαθανατίσαμε τη σκηνή. Δεν είναι δα και συνηθισμένη…

Θα πείτε, αν όλοι μας κάναμε ό,τι ο κύριος Γιάννης; Θα είχαμε ανάγκη τον κάθε δήμαρχο να στέλνει συνεργεία καθαρισμού;  Μέρος της δουλειάς του Δήμαρχου είναι και αυτό. Ωστόσο, πρέπει να αναγνωρίσουμε πως κάθε ερειπωμένο σπίτι δεν μπορεί και δεν πρέπει η δική μας αγένεια να το μεταβάλει σε σκουπιδότοπο και εστία μικροβίων…

Μάλιστα, δε, σε ένα δρόμο όπου στην αρχή του, έχει λίγα μέτρα που σε ταξιδεύουν σε άλλες εποχές… Με τα σκαλάκια του, με τις καλαίσθητες χειρολαβές αριστερά, στο κέντρο και δεξιά τους, με τους φανοστάτες του, με την πρασινάδα του και με τη θάλασσα αντίκρυ του! Την πρώτη φορά που πέρασα από εκεί –πάνε τώρα αρκετά χρόνια- εκστασιάστηκα  ότι ανακάλυψα μια ξεχασμένη γωνιά του παλιού όμορφου Πειραιά!

“Να το δείτε”, μας είπε ο κυρ-Γιάννης, “από ψηλά, η σκεπή έχει σχεδόν καταρρεύσει εσωτερικά. Αμέτρητες πλαστικές σακούλες σκουπιδιών έχουν σωρευτεί  στον ακάλυπτο χώρο… Τι να πω… Φοβάμαι κάποια ώρα πως θα καταρρεύσει”…

Αλλά αυτό, η ευσυνειδησία του δεν επαρκεί για να το αποτρέψει…