ΤΣΙΜΠΗΜΑΤΑ: Τρόμαξαν οι άνθρωποι…

Καλά, οι άνθρωποι ξεπέρασαν και την  ευρηματικότητα του …Καραγκιόζη!  Εκείνος, κατά το ανέκδοτο, σαν έσφαξε τη μάνα και τον πατέρα του, στο δικαστήριο ζήτησε από τον Πρόεδρο να τον λυπηθεί γιατί έμεινε …ορφανός! Ετούτοι, που όταν ήταν αντιπολίτευση θεωρούσαν έγκλημα καθοσιώσεως την πώληση του Ελληνικού, σήμερα, που το ξεπούλησαν για 99 χρόνια (!) το χαρακτηρίζουν ως «αναγκαστικό συμβιβασμό» και «υποχώρηση» της κυβέρνησης στο δρόμο, όμως, προς τον δημοκρατικό σοσιαλισμό !..

Ε, έτσι είναι σύντροφοι. Κάθε δρόμος και καημός. Κάθε καημός και δάκρυ…  Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Και μεγαλύτερη ακόμη, των ΣΥΡΙΖΑίων πολιτικών!

Μακάρι να είχατε κάνει “κωλοτούμπα”, κ. Φλαμπουράρη. Θα λέγαμε τουλάχιστον ότι λογικευτήκατε! Τώρα τι να πούμε; Ότι σκιαχτήκατε; Ότι βάλετε την ουρά κάτω από τα σκέλια; Ότι κοροϊδέψατε εαυτούς και αλλήλους; Τι ακριβώς θέλετε να πούμε; Ότι ακροβατείτε στο άγνωστο;

Αλλά όταν καταφεύγετε σε νοηματικούς ακροβατισμούς για να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα, του τύπου:  «Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει εκ γενετής για μία έννοια που λέγεται “δημοκρατικός δρόμος του σοσιαλισμού” και στο περιεχόμενό του έχει υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, νίκες και ήττες. Είναι σταθερές οι αξίες μας σε αυτό το δρόμο (σ.σ. αξία η υποχώρηση; αξία ο συμβιβασμός; αξία η ήττα;)

Άρα, συνεχίσατε ακάθεκτος κ. Μπαλτά, “…όταν σε αυτό το δρόμο βρισκόμαστε μπροστά σε υπέρτερους συσχετισμούς που μας αναγκάζουν να υποστούμε μία αναγνωρισμένη ήττα δεν σημαίνει ότι μετά την ήττα λέμε άλλα από αυτά που λέγαμε πριν.”.

Τι λέτε, λοιπόν; “Λέμε κάτι που αναγνωρίζει το γεγονός μιας ήττας, ότι πρέπει να προσαρμοστούμε, να κάνουμε το συμβιβασμό που απαιτεί η ήττα για να συνεχίσουμε τον αγώνα»!!!

Α, μάλιστα…

Ευτυχώς που στο “καπάκι” της δήλωσης αυτής έπεσε η …συνέχεια, διαβεβαιώνοντας τους …επενδυτές ότι  η κυβέρνηση θα «τιμήσει τις υπογραφές της».

Τρόμαξαν προς στιγμήν  οι άνθρωποι ότι θα συνεχίζατε τον αγώνα…