ΣΧΟΛΙΟ: Οι Έλληνες, η προσφυγιά και η σύγχρονη μετανάστευση

ΣΧΟΛΙΟ: ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η προσπάθεια που γίνεται από πλευράς συγκεκριμένων κύκλων (κυβερνητικών και, λιγότερο, δημοσιογραφικών) να συμψηφισθεί το μεταναστευτικό παρελθόν της Ελλάδος και η πικρή της εμπειρία από την προσφυγιά των «παππούδων» μας, με την πραγματικότητα της σύγχρονης προσφυγιάς, είναι ατυχής.

Πολύ περισσότερο είναι ατυχής η απόπειρα να συσχετισθούν τα ανωτέρω με την ρετσινιά περί δήθεν «ρατσισμού» των Ελλήνων!

Και είναι ατυχέστατες οι προσπάθειες, όχι μόνο διότι την Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου τρ. έ. ο Διονύσιος Αρβανιτάκης,  η μη-κυβερνητική οργάνωση Positive Voice και η κίνηση πολιτών «Συνύπαρξη και Επικοινωνία στο Αιγαίο» θα λάβουν το φετινό Βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ακριβώς ως πανευρωπαϊκό σύμβολο αλληλεγγύης και βοήθειας προς τους πρόσφυγες.  Αλλά και διότι επιχειρείται να συγκριθούν ανόμοια πράγματα.

Κατανοούμε την αντίδραση του υπουργού Παιδείας, Νίκου Φίλη, να επικρίνει την απόφαση της έκτακτης γενικής συνέλευσης του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 5ου Δημοτικού Σχολείου Ωραιοκάστρου για τη μη ένταξη- τοποθέτηση των παιδιών των προσφύγων στον χώρο του σχολείου.

Η πρόσφατη (ιδεολογική) διακήρυξή του περί κατάργησης του ομολογιακού χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών, που πλέον θα προσανατολισθεί προς τη θρησκειολογία (ασχέτως του τι επιτάσσει το ελληνικό Σύνταγμα!) εξυπηρετείται από την παρουσία στις σχολικές αίθουσες μαθητών άλλων θρησκειών και άλλων δογμάτων. Το ίδιο και η μετάταξη από υποχρεωτική σε «προαιρετική» της πρωινής Προσευχής στις σχολικές αυλές.

Δύο «μέτρα» που ενώ δεν βελτιώνουν την Παιδεία, δημιουργούν, εντούτοις ζωηρές αντιπαραθέσεις στον εκπαιδευτικό κόσμο (διδάσκοντες και διδασκόμενους) και στην Εκκλησία.

Άρα, ο κ. υπουργός «άδραξε την ευκαιρία».

Από του σημείου αυτού, όμως, μέχρι του σημείου να επιχειρείται «συμψηφισμός» της προσφυγιάς των Ελλήνων της Μικράς Ασίας ή της μεταναστευτικής ροής των Ελλήνων με το σημερινό δράμα των Σύριων, Αφγανών, Πακιστανών και άλλων προσφύγων, η απόσταση είναι τεράστια.

Εν συντομία:

Πρώτον. Οι Έλληνες πρόσφυγες από τη Σμύρνη, την Πόλη κλπ. (όπως και την περίοδο του ’60-’70 οι Έλληνες της Αιγύπτου) εγκαταστάθηκαν σχεδόν στο σύνολό τους στην μητέρα-πατρίδα και δεν διοχετεύθηκαν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η φτωχή –τότε- Ελλάς τους φρόντισε όσο και όπως μπορούσε οι δε ίδιοι υπέφεραν τα πάνδεινα μέχρι να ορθοποδήσουν στην νέα τους πατρίδα.

Έχει καμία σχέση αυτό με την σημερινή «πανστρατιά» προσφύγων, παράνομων μεταναστών και οικονομικών μεταναστών, ίσως και τρομοκρατών (όλοι ανάκατα) που πολιορκούν από τους τελευταίους πολλούς μήνες τη χώρα μας, όχι για να εγκατασταθούν εδώ, αλλά για να φθάσουν σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες – οι οποίες, όμως, υψώνουν «φράχτες», βάζουν νομοτεχνικά εμπόδια και εν τέλει ένα σημαντικό μέρος των ταλαιπωρημένων αυτών ανθρώπων το «εγκλωβίζουν» στην Ελλάδα;

Δεύτερον. Μέχρι να το αλλάξουν, στην Ελλάδα ισχύει ο δεσμός αίματος. Άρα, όποιος φθάνει ή γεννιέται στην Ελλάδα από αλλοδαπούς γονείς δεν γίνεται αυτομάτως Έλληνας. Αντίθετα, για παράδειγμα, όποιος γεννηθεί στην Αμερικανική Επικράτεια (ξηρά, θάλασσα και αέρα) ασχέτως υπηκοότητας γονέων καθίσταται Αμερικανός πολίτης.

Είναι αλήθεια ότι τα παιδιά Ελλήνων μεταναστών στον Νέο Κόσμο, εντάσσονταν στα τοπικά σχολεία. Εντάσσονταν, όμως, ως Αμερικανοί πολίτες! Όχι ως πρόσφυγες…

Και στα δικά μας (όσα) δίγλωσσα σχολεία υπάρχει πληθώρα παιδιών με διαφορετική υπηκοότητα σε αγαστή, μάλιστα, σύμπνοια των μαθητών. Φρόντισε η ελληνική διοίκηση –μέσα στο καλοκαίρι- να δημιουργήσει νέα δίγλωσσα σχολεία στις «ευαίσθητες» περιοχές; Όχι. Ούτε καν το σκέφθηκε. Τώρα μας κακοφαίνεται και θεωρούμε ρατσιστικό το να μην θέλει ο Έλληνας γονιός να υποβαθμισθεί το επίπεδο γνώσης του παιδιού του.

Όχι, δεν είναι ρατσισμός. Αδιαφορία του Κράτους είναι.

Τρίτον. Αναφορικά με το σλόγκαν ότι η Ελλάδα ως χώρα μεταναστών που ζουν και προοδεύουν στο εξωτερικό κλπ. πρέπει να “δείχνει κατανόηση…).

Έχουμε ξαναγράψει ότι η ιστορία της ομογένειας είναι άγνωστη στην Ελλάδα. Αυτή η άγνοια διατρέχει όλες τις πτυχές, σε όλες τις βαθμίδες και σε όλες τις λειτουργίες, τον Κρατικό μηχανισμό και τον ιδιωτικό τομέα (εκπαίδευση κλπ.).

Με μία φράση: Μέχρι και τη δεκαετία του ’50 οι Έλληνες μετανάστες –ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής- ήταν πολίτες «δεύτερης» κατηγορίας. Τις ακόμη χειρότερες (ζωώδεις) καταστάσεις που βίωναν στις αρχές του 20^ου αιώνα ήλθαν να αμβλύνουν τα ηρωικά κατορθώματα των Ελλήνων εναντίον των Ιταλικών και των Γερμανικών φασιστικών και ναζιστικών στρατευμάτων.

Από το 1940 και δω, άρχισαν οι Αμερικανοί (και όλος ο κόσμος) να βλέπουν με διαφορετικό μάτι τους Έλληνες μετανάστες. Και μόλις από το 1970 και μετά άρχισε να επιτυγχάνεται με αλματώδεις ρυθμούς η άνοδος και η πρόοδος των Αποδήμων Ελλήνων και της ελληνικής Ομογένειας στην Αμερική και  σ΄ όλο τον κόσμο.

Κοντολογίς, όποιος νομίζει ότι οι Έλληνες είναι «ρατσιστές», ας ανατρέξει στους Αμερικανούς «τσιφλικάδες» των αρχών του 20^ου αιώνα και στην βάρβαρη συμπεριφορά που επιφύλαξαν στους Έλληνες μετανάστες. Ας αναλογισθεί τις κατοπινές εγκληματικές μεθόδους της Κου-Κλουξ-Κλαν. Ας πληροφορηθεί για τις απάνθρωπες συνθήκες στις Καφεοφυτείες της Βραζιλίας, στα ορυχεία της Αφρικής κλπ.