Ναυαγοσώστρια-υπόδειγμα στο Ασκέλι Πόρου Τροιζηνίας

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η Γαλάζια σημαία, που απόκτησε φέτος η παραλία του Ασκελιού στον Πόρο Τροιζηνίας, δεν σημαίνει μόνον καθαρά νερά. Σημαίνει και πολλά άλλα πράγματα. Ένα από αυτά  (για τα υπόλοιπα ας μην μιλήσουμε καλύτερα) είναι η ασφάλεια των λουόμενων.  Και σ΄ αυτό, το Ασκέλι τούτη τη χρονιά,  πήρε άριστα στην επιλογή ναυαγοσώστη!

Σε μία χώρα με ναυτική παράδοση, όπως είναι η Ελλάδα, αλλά και με το αντικρουόμενο φαινόμενο να διεκδικεί ρεκόρ πνιγμών κάθε καλοκαίρι (!) η παρουσία ναυαγοσώστη στις οργανωμένες παραλίες αποτελεί αδιαπραγμάτευτη ανάγκη.

Από τον Ιούλιο, στην παραλία του Ασκελιού η λυγερόκορμη φιγούρα μιας  συμπαθητικής κοπέλας, της Κουτζή Γαρυφαλλιάς (Λιάνα)  20 ετών, πηγαινοερχότανε καθημερινά  και ακούραστα από το ένα στο άλλο άκρο της παραλίας, με το σωσίβιο στο χέρι ή περιπολούσε με το φουσκωτό σκάφος κατά μήκος της ακτής. Δεν είναι τυχαίο ότι προσέλκυσε επαινετικά μόνον σχόλια για την προσήλωση με την οποία εκτελούσε τα καθήκοντά της.

H Κουτζή Γαρυφαλλιά (Λιάνα) με το σωσίβιο, έτοιμη να προστρέξει σε βοήθεια…

Έχοντας αποφοιτήσει από την Πανελλήνια Σχολή Ναυαγοσωστικής, με μαθήματα ταχύπλοου σκάφους και άδεια από το Λιμεναρχείο, μετά από εξετάσεις που έδωσε, η Λιάνα περιπολούσε με τα μάτια στραμμένα στη θάλασσα από τις 10:30 το πρωί μέχρι τις 5:30 το απόγευμα, προκαλώντας  πολύτιμο αίσθημα ασφάλειας στους λουόμενους.

Τη συναντήσαμε στον πύργο. Σήμερα, 31 Αύγουστου, λήγει η υπηρεσία της, ευτυχώς χωρίς να χρειασθεί να επέμβει σωστικά στη θάλασσα.  Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπήρξαν περιπτώσεις που με τη σφυρίχτρα της δεν επανάφερε «τολμητίες» λουόμενους εντός της επιτρεπόμενης περιοχής ή πως δεν πρόσφερε την πολύτιμη βοήθειά της σε δύο περιστατικά, που συνέβησαν εκτός θαλάσσης.

«Το δύο περιστατικά στα οποία προσέτρεξα –μας είπε-  ήτανε εκτός θάλασσας και σ΄ αυτήν  την περίπτωση αυτό που μπορώ να προσφέρω είναι μόνον πρώτες βοήθειες. Από κει και μετά αναλαμβάνει το ασθενοφόρο για την μεταφορά και ο γιατρός».

Το ένα περιστατικό ήταν κρίση επιληψίας. Το άλλο, ένας παρ΄ ολίγον πνιγμός. «Ήταν, μας είπε,  εννέα η ώρα το πρωϊ. Δεν είχα αναλάβει ακόμη βάρδια. Με πήρανε τηλέφωνο ότι πνίγηκε μία κυρία κάτω από το ξενοδοχείο Αίγλη. Έτρεξα εγώ, δίχως μάλιστα να κλειδώσω το σπίτι μου. Πήρα το οξυγόνο από το φυλάκιο και πήγα στο Ξενοδοχείο. Για καλή της τύχη, ένας Αυστραλός που είχε βγάλει την ηλικιωμένη γυναίκα από τη θάλασσα, ήξερε να κάνει τεχνητή αναπνοή και μαλάξεις  στην καρδιά, Έτσι όταν πήγα εγώ ήταν μεν «μπλέ» ακόμη, αλλά πάντως είχε ξεπεράσει τον κίνδυνο».

H Κουτζή Γαρυφαλλιά (Λιάνα) όρθια πάνω στον Πύργο να παρατηρεί με άγρυπνο βλέμμα ολόγυρα τα συμβαίνοντα στην παραλία του Ασκελιού.

Τα ερωτήματα έπεφταν βροχή: Ποιος σε πληρώνει;

«Εργοδότες έχω τους κύριους που εκμεταλλεύονται τις ξαπλώστρες εδώ. Επειδή είναι οργανωμένη παραλία αναλαμβάνουν εκείνοι τη μισθοδοσία μου. Μαζί τη στέγαση και τη σίτιση. Αλλά η απόφαση για την πρόσληψή μου βγήκε από το Δήμο σε συνεργασία με το Λιμενικό Ταμείο…»

Με καταγωγή από τη Β. Εύβοια, με Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Σπουδές το χειμώνα στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, και τους γονείς να μένουν στην Αγία Παρασκευή, ρωτήσαμε πως βρέθηκε στον …Πόρο! «Είδα μία αγγελία ότι ζητούν ναυαγοσώστη, πήρα τηλέφων, έκανα το ταξίδι και …να ‘μαι!»

«Το Λιμενικό Ταμείο μου παρέχει τον εξοπλισμό. Ό,τι χρειάζομαι. Βάρκα, σωσίβιο, κιάλια, τα πάντα» , είπε προλαβαίνοντας στα χείλη μας την ερώτηση. Και πρόσθεσε: «Σύμφωνα με τον Κανονισμό, πρέπει να υπάρχει ναυαγοσώστης στο 1 χιλιόμετρο παραλίας με 500 άτομα τους θερινούς μήνες. Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο».

Ρωτήσαμε αν θα την ξαναδούμε στο ίδιο πόστο, αφού τόσο καλή δουλειά έκανε, και του χρόνου το καλοκαίρι. «Του χρόνου; Δεν ξέρω.  Αν και πήγαν όλα μια χαρά, δεν είχα κανένα πρόβλημα. Θα ήθελα να ξαναέρλθω. Απλά και μόνο ως ναυαγοσώστρια  θα ήθελα να ανακαλύψω την παραθαλάσσια και τη νησιώτική Ελλάδα! Πέρυσι ήμουνα στην Ελαφόνησο. Φέτος στον Πόρο. Του χρόνου μπορεί να τύχει να πάω κάπου αλλού».

Στην επόμενη ερώτηση ήλθε το θέμα της αμοιβής: «Η αμοιβή, είπε, όταν εργοδότης είναι το Δημόσιο, είναι 600 ευρώ το μήνα. Τόσα δίνει και ο Δήμος. Πριν πέντε χρόνια, όπως μας λέγανε στη Σχολή,  ο μισθός του ναυαγοσώστη μπορεί να έφθανε μέχρι και τα 1,500 Ευρώ. Σήμερα έχει πέσει πάρα πολύ. Εδώ επειδή είναι ιδιώτες και πολλά άτομα, δίνουν κάπως παραπάνω».

Πάνω στο σκάφος, περιπολεί διαρκώς σε όλο το μήκος της παραλίας.

Δεν ρωτήσαμε, από λεπτότητα, πόσα «παραπάνω». Ρωτήσαμε, όμως αν αντιμετώπισε κάποιο πρόβλημα.

«Το μόνο πρόβλημα που θα έλεγα είναι η θέση του Πύργου. Το έχω κάνει και αίτημα στο Λιμενικό Ταμείο. Και αύριο που θα φύγω θα το αφήσω και γραπτώς. Εδώ που βρίσκεται στημένος ο Πύργος δεν είναι λειτουργικός. Έχω πει ότι θα ήταν χρησιμότερος ο να βρίσκεται μπροστά από το Bach volley, δηλαδή στο μέσον του πολύ κόσμου».

Όσο για τα προσόντα που απαιτεί η εργασία του Ναυαγοσώστη, μας είπε ότι το σημαντικό, είναι η ψυχή: «Τα προσόντα που απαιτούνται για να γίνει κανείς ναυαγοσώστης είναι περισσότερο θέμα τεχνικής. Και αυτό που έχει σίγουρα σημασία είναι το να θέλεις να το κάνεις. Ψυχή, δηλαδή. Δεν είναι τόσο όσο το να ‘σαι καλός, δυνατός, να μπορείς να κολυμπάς γρήγορα και τέτοια. Αυτά είναι προσόντα για σένα περισσότερο, για να μπορείς να είσαι σίγουρος με τον εαυτό σου. Αλλά θέλει να το πιστεύεις. Να το αγαπάς».

Η αναγνώριση είναι ένας καρπός που σπάνια στην Ελλάδα σου …προσφέρεται! Έτσι δεν μας ξένισε η απάντηση της Λιάνας Κουτζή: «Οι ξένοι αναγνωρίζουν περισσότερο το επάγγελμα που κάνω. Πολλοί τουρίστες με πλησιάζουν και μου λένε, σ΄ ευχαριστούμε που είσαι εδώ. Σε κάποιον Έλληνα μπορεί να κάνω παρατήρηση γιατί έχει βγει έξω από τις σημαδούρες και να μην μου δίνει σημασία. Μπορεί να χρειαστεί να σφυρίξω και δυο και τρεις και πέντε φορές μέχρι να το πάρει απόφαση και να συμμορφωθεί. Αντίθετα με τους ξένους. … Δεν έχει χρειαστεί να κάνω παρατήρηση σε ξένο που να έχει βγει έξω από τις σημαδούρες…»»

«Δυστυχώς δεν αναγνωρίζει πολύ κόσμος τη δουλειά μας. Και να φανταστείτε, έξω από τις σημαδούρες εγκυμονεί σοβαρός κίνδυνος για τη ζωή τους, από τα ταχύπλοα. Γι αυτό τους σφυρίζω όχι από κάποιο καπρίτσιο μου…»

Όπως όλοι οι κανόνες έχουν και τις εξαιρέσεις τους, έτσι και στην περίπτωση: «οι Ελληνίδες μαμάδες, με μικρά παιδιά, είναι περισσότερο ευαισθητοποιημένες και έρχονται και με βρίσκουν και μου λένε σ΄ ευχαριστούμε που υπάρχεις…»