ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ: Αναμνήσεις από την Καρδίτσα
Καρδίτσα.- Η επίσκεψη του φίλου Kosmas Theodorides στην Καρδίτσα μέρες Καλοκαιριού μου ξύπνησε δικές μου αναμνήσεις από την πατρίδα της μητέρας μου.
Αειθαλές, σχεδόν αιώνιο πάρκο της πόλης, στέκει πανέμορφο με τα παγώνια του που έπαιζα μικρός όσο η μητέρα μου δούλευε στην Νομαρχία Καρδίτσης κι εγώ δεν είχα ακόμη ξεκινήσει το Δημοτικό.
Ακριβώς εκεί και το σπίτι της μητέρας μου επί της οδού Μυρμιδόνων αριθμός 11.
Δεν είναι βέβαια η παλιά μεγαλοπρεπής δίπατη μονοκατοικία του παππού μου με την άπλετη έκταση γύρω της όπου βρισκόταν η αποθήκη σιτηρών, ο στάβλος, ο περιστερώνας, η βαριά σιδερένια τουλούμπα με την δεξαμενή της που αντλούσαμε άφθονο νερό, ο κήπος με όλα τα καλά του Θεού και ο προσεκτικά στεγασμένος χώρος όπου σταθμεύαμε την γιγαντιαία αλωνιστική μηχανή, το τρακτέρ και το μακρύ ξύλινο κάρο με την επίπεδη ξύλινη πλατφόρμα που κυλούσε πάνω στους τέσσερεις μεγάλους ξύλινους τροχούς όταν το ζεύαμε με τα δύο δυνατά άλογα μας, τον ψαρή και τον αράπη, ενώ περιμετρικά της πλατφόρμας εξείχαν δέκα πασσάλια, τέσσερα στην κάθε μακριά πλευρά και δύο στην κάθε κοντή που τυλιγμένα γύρω-γύρω με χοντρή τριχιά μετέτρεπαν το κάρο σε ένα θηρίο φορτηγό για μεταφόρτωση των αγροτικών μας προϊόντων.
Στη θέση αυτής της τεράστιας αγροικίας που στο μέσον της δέσποζε μια τεράστια μουριά με γλυκύτατα μούρα που τρώγαμε αχόρταγα, κλασσικού δείγματος του Θεσσαλικού κάμπου, είναι σήμερα μία υπερμεγέθης πολυκατοικία πολλών διαμερισμάτων.
Αναμνήσεις φοβερές με κάρα και άλογα μέσα στην πόλη και έξω από αυτήν, ατέλειωτα χωράφια με σιτηρά, καπνά και βαμβάκι.
Εκατέρωθεν του ποταμού της Καρδίτσας, την Καράμπαλη, που ακόμη και σήμερα η γέφυρα της αποτελεί την είσοδο στην πόλη της Καρδίτσας, μποστάνια τέτοια εποχή με ατέλειωτα καρπούζια και ανάμεσα στα χωράφια και το ποτάμι διάσπαρτες στάνες με μεγάλα κοπάδια αρνιών και πιο αραιά χοίρων.
Ένας κάμπος που έσφυζε από ζωή και κάθε βόλτα σε αυτόν παρά την ζέστη του θέρους, έβλεπες να παράγει τόσο πολύτιμα αγροτικά προϊόντα σε κάθε σπιθαμή του.
Τέτοια εποχή δεν ήταν σπάνιο καθόλου να βλέπεις στις στροφές του ποταμού που άνοιγαν φυσικοί κατηφορικοί δίοδοι, μικρές παραλίες με χοντρά χαλίκια και φερτή άμμο όπου οικογένειες σαν καραβάνι με το κάρο τους φορτωμένα ρούχα, τα άδειαζαν πάνω στο ηλιόλουστο ποταμίσιο αμμοχάλικο, το οποίο κάθε τόσο υγραίνετο από το ρέον κρυστάλλινο νερό και με τα τεράστια ξύλινα κοπάνια τους, οι γυναίκες έπλεναν τα ρούχα με την βοήθεια των παιδιών, ενώ ο πατέρας με τα μεγαλύτερα αρσενικά παιδιά ξεφόρτωναν τα άπλυτα από το κάρο στην μικρή ποταμίσια παραλία και τα ξαναφόρτωναν πλυμένα πια έτοιμα και πεντακάθαρα για επιστροφή στο σπίτι.
Στο διάλειμμα του πλυσίματος των ρούχων, τα παιδιά έκαναν μπάνιο στα πεντακάθαρα νερά της Καράμπαλης και ο πατέρας εάν είχε κέφι έπεφτε και αυτός στο ποτάμι για καμιά βουτιά με το μεγάλο του και φαρδύ σαν μίνι φουστανέλα λευκό σώβρακο ενώ η μητέρα και τα μεγαλύτερα κορίτσια περίμεναν υπομονετικά κάτω από την σκιά των μεγάλων φτελιών και των τεράστιων πλατάνων που στόλιζαν τις όχθες της Καράμπαλης.
To το Παυσίλυπο Καρδίτσας.
Αναμνήσεις που δεν θα ξεχάσω ποτέ από τα παιδικά μου χρόνια στην πόλη των Καραγκούνηδων, αφού μισός Καραγκούνης είμαι κι εγώ και λυπάμαι τόσο πολύ που στην Σύγχρονη Καρδίτσα δεν θα ξαναδώ ποτέ…
Σχόλια Facebook