Στο ράφι τα σοβαρά θέματα της Ομογένειας ΙII.

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

«Είμαι μισή Ελληνίδα, μισή Αμερικανίδα και είμαι υπερήφανη για αυτό. Προσπαθώ να πάρω την ελληνική υπηκοότητα αλλά υπάρχει γραφειοκρατία”. 

Η Έλεν Μαρούλις

Λόγια της Έλεν Λουίζ Μαρούλις, που χθες κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία των 53 κιλών του Ολυμπιακού τουρνουά πάλης γυναικών, αφού στον τελικό νίκησε 4-1 την τρις Ολυμπιονίκη, Σαόρι Γιοσίντα.

Δυστυχώς, η Έλεν δεν είναι η μόνη «μισή» Ελληνίδα που ταλαιπωρείται από την ελληνική γραφειοκρατία, που ευκολότερα δίνει Ιθαγένεια σε αλλοδαπούς (!) από ό,τι Υπηκοότητα στα δικά της παιδιά.

Πριν την Μαρούλις, για μία άλλη «μισή» Ελληνίδα,η Μερλένι, η οποία στέφθηκε Ολυμπιονίκης στην Αθήνα και «χάλκινη» Ολυμπιονίκης στο Πεκίνο, η γραφειοκρατία, απέτρεψε μία χρυσή, όπως αποδείχθηκε, «μεταγραφή»…

Πολύ πριν από αυτές τις δύο ξεχωριστές περιπτώσεις, χιλιάδες άλλοι «μισοί» Έλληνες και «μισές» Ελληνίδες συνθλίβηκαν στα γρανάζια της νομοθεσίας μιας χώρας, της ελληνικής, της οποίας η υπογεννητικότητα αποτελεί ένα από τα σοβαρότερα (προ οικονομικής κρίσης) προβλήματα! Και που από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και μόνον θα όφειλε να είναι «διαθέσιμη» να παρέχει εύκολα τουλάχιστον την ελληνική υπηκοότητα.

Να σημειώσουμε εδώ ότι υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στις λέξεις υπηκοότητα και Ιθαγένεια.

Υπηκοότητα: ο νομικός και πολιτικός δεσμός που συνδέει το άτομο ως πολίτη ενός κράτους με το κράτος αυτό! Ιθαγένεια: ο νομικός και πολιτικός δεσμός που συνδέει το άτομο ως πολίτη με το κράτος στο οποίο ανήκει!

Εμείς και στα δύο το ίδιο «δύσκολοι» είμαστε σε σημείο που να απορρίπτουμε γνήσια τέκνα της Ελλάδος, όπως στο πραγματικό παράδειγμα που ευθύς  θα παραθέσουμε:

Την περίοδο 2007-2010, ο υπογράφων, συνεργαζόμενος με την ΕΡΤ (Δορυφορική) ως συμπαρουσιαστής στην εκπομπή «ΟΔΥΣΣΕΙΑ» και ως αρχισυντάκτης στην εκπομπή «ΕΔΩ ΑΘΗΝΑ», έλαβε από την Γενεύη της Ελβετίας, το εξής συγκινητικό μήνυμα, σε σωστά ελληνικά: «Θέλω να πεθάνω Ελληνίδα, όπως και είμαι, και η ελληνική γραφειοκρατία δεν μου το επιτρέπει. Βοηθήστε με».

Όπως ήταν φυσικό, κάναμε χρήση του τηλεφωνικού αριθμού Γενεύης, που αναφέρονταν στο σημείωμα. Η γηραιά κυρία που απάντησε, μας διηγήθηκε την ακόλουθη σύντομη ιστορία:

«Οι γονείς μου ήταν Έλληνες από την Σμύρνη. Έφθασαν στην Ελλάδα με την μικρασιατική Καταστροφή. Από τις πρώτες τους ενέργειες στην πατρίδα ήταν να σπεύσουν να ζητήσουν την ελληνική Ιθαγένεια, ως Έλληνες της Τουρκίας. Οι αρμόδιοι –όπως μου διηγούντο οι γονείς μου, χρόνια αργότερα- τους απέτρεψαν με το σκεπτικό <<να μην χάσετε τα δικαιώματά σας στην Τουρκία και να μην χαθεί το ελληνικό στοιχείο από εκεί>>. Προς καθησυχασμό τους δε, πρόσθεσε ο αρμόδιος υπάλληλος: Έλληνες είσαστε, όλοι το γνωρίζουμε, αργότερα, όποτε θελήσετε, παίρνετε την υπηκοότητα».

Με τη διαβεβαίωση αυτή οι γονείς μου εγκατέλειψαν τις προσπάθειες, συνέχισε την αφήγησή της στον γράφοντα, η γηραιά κυρία. Πέθαναν χωρίς να λάβουν την ελληνική Ιθαγένεια. Εγώ τώρα, σε προχωρημένα γεράματα, που θέλω να πεθάνω στην Ελβετία ως Ελληνίδα, προσπαθώ να πάρω Ιθαγένεια και δεν μου την χορηγούν. Ξέρετε τι μου λένε; Ότι δεν είμαι Ελληνίδα γιατί, λέει, οι γονείς μου ΔΕΝ ΠΗΡΑΝ ΠΟΤΕ την ελληνική Ιθαγένεια! Αυτήν την Ιθαγένεια που οι ίδιοι ΔΕΝ τους την έδωσαν τότε <<για να μην χαθεί το ελληνικό στοιχείο από την Τουρκία>>!»

Τέτοιες ιστορίες υπάρχουν πολλές και αφορούν Έλληνες (στην καρδιά τουλάχιστον) ομογενείς που ζουν σε διάφορες χώρες. Λεπτομέρειες όπως «αν η Ελληνίδα γιαγιά τέλεσε στην αλλοδαπή πολιτικό γάμο με αλλοδαπό πριν από την αναγνώριση του πολιτικού γάμου στην Ελλάδα ή μετά» καθορίζουν το αν οι απόγονοί της είναι Έλληνες ή όχι…

Θα συνεχίσουμε ΑΥΡΙΟ.