Στοχασμοί: Η απαίτηση της αγάπης

Αν τον δικό σου εαυτό δεν τον έχεις αγαπήσει, αλλά τον φτύνεις μπροστά στον καθρέφτη κατηγορώντας τον, τότε αγάπη πως λες ότι μπορείς να δώσεις; Πως θα δώσεις κάτι που δεν το κατέχεις; Μήπως ανάγκη δίνεις, γιατί ανάγκη έχεις; Ανάγκη να σε αγαπήσουν, αφού δεν τα έχεις καταφέρει, ανάγκη να σε επιβεβαιώσουν, αφού έχεις χαμηλή αυτοπεποίθηση, ανάγκη να βρεις το άλλο σου μισό, αφού εσύ ολόκληρος δεν αισθάνεσαι, ανάγκη να στηριχτείς, αφού μόνος δεν μπορείς, ανάγκη να σε αγαπούν οι άλλοι, αφού δεν σε εκτιμάς τόσο όσο από μόνος σου να αναγνωρίσεις το μεγαλειώδες του εαυτού σου.
Όταν όμως φίλε μου, σου δίνουν επειδή εσύ έχεις ανάγκη, αυτό δεν σε χορταίνει ποτέ! Αυτήν την ανάγκη, μόνος σου καλείσαι να την μεταμορφώσεις. Είναι βλέπεις ένα πιθάρι χωρίς πάτο. Όσο και να σε ταΐζουν, αδειανός μένεις και γι αυτό επιζητάς συνεχώς περισσότερο. Δες τις απαιτήσεις που έχεις από αυτούς που αγαπάς, και θα καταλάβεις τι εννοώ!
Και ίσως με ρωτήσεις, όταν αγαπάς δεν έχεις απαιτήσεις; Όχι θα σου απαντήσω! Γιατί θα πρέπει να έχεις; Ποιος σε όρισε κριτή και διαιτητή της ζωής του άλλου; Αν δεν έχεις καταφέρει να βγάλεις τον εαυτό σου από τις ανάγκες του, θεωρείς ότι προσφέρεις ή ότι συναλλάσσεσαι έναντι αμοιβής; Ποιας αμοιβής; Για θυμήσου πόσα “σε αγαπώ αν…” έχεις πει και θα καταλάβεις τη συναλλαγή.
Ίσως η μόνη απαίτηση όταν αγαπάς είναι, ότι επιθυμείς ο άλλος να διευρύνεται και να γίνεται περισσότερο από αυτό που τώρα είναι, στο βαθμό που εκείνος επιθυμεί, με τον δικό του τρόπο, και εσύ κάνεις ότι μπορείς γι αυτό. Μια απαίτηση που έχει να κάνει με σένα και μόνο.