ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Δημοσιογραφία – παραγάδι

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ
Η δημοσιογραφία είναι το κατ΄ εξοχήν επάγγελμα που αν και …ψαρεύει, δεν χρειάζεται άδεια αλιείας! Ίσως γιατί κάποτε και κάποιοι «δημοσιογράφοι» θέλουν να ψαρεύουν σε θολά νερά…
Ίσως, πάλι, γιατί ορισμένοι άλλοι «δημοσιογράφοι» ρίχνουν κατά σύστημα άδεια να πιάσουν γεμάτα! Τι είδους άδεια να πάρουν –και από ποιόν;- όταν και οι ίδιοι οι «δημοσιογράφοι» της συγκεκριμένης «σχολής» δεν ξέρουν εκ των προτέρων αν και τι θα πιάσουν;
Αυτό το (όχι σπάνιο, πάντως) είδος δημοσιογραφίας θα μπορούσε να λέγεται δημοσιογραφία-παραγάδι. Και έχει και αυτό τις ποικιλίες του…
Όπως τα παραγάδια διακρίνονται σε “χοντρά”, “μέτρια” και σε “ψιλά” έτσι και η δημοσιογραφία –παραγάδι χωρίζεται σε υποκατηγορίες, ανάλογα με το δόλωμα που χρησιμοποιείται. Κάποτε μια «άφωνη» φωτογραφία, άλλοτε μία «αδέσποτη» φήμη, συχνότερα δε μία από «εκ πεποιθήσεως» συνήθεια…
Όπως, π.χ. ότι ο κάθε δημόσιος υπάλληλος «οφείλει» ντε και καλά και a priori να είναι διεφθαρμένος (διαφορετικά, λέει η λογική αυτή, γιατί να πάει στο δημόσιο;) Ή ότι ο κάθε μαγαζάτορας είναι εξ επαγγέλματος φοροκλέφτης. Ή ότι ο κάθε εργαζόμενος είναι φοροδιαφεύγων κλπ.
Δεν είναι;
Κάποιοι απ’ όλους αυτούς, αναμφίβολα ναι. Αλλά όλοι, εξάπαντος όχι.
Ούτε καν οι περισσότεροι. Που είναι συνεπείς, έντιμοι και σκληρά εργαζόμενοι υπάλληλοι.
Στην δημοσιογραφία-παραγάδι, όμως, «όλοι ίδιοι είναι». Μικρά και μεγάλα ψάρια, ευπρόσδεκτα! Κι αν δεν είναι όλοι ίδιοι, κακό του κεφαλιού αυτών που δεν είναι! Ιδιαίτερα αν είναι «ευέξαπτοι», αν δεν είναι «ψύχραιμοι» και εάν δεν είναι «σκληρόπετσοι»…Όπως συμβαίνει με τα παραγάδια, στα δίχτυα τους συλλαμβάνονται παντός είδους αλιεύματα…
Η ισοπέδωση συνειδήσεων, η δίκη προθέσεων και η γενικευμένη απαξίωση είναι το «φόρτε» των τοιούτων –λίγων, ευτυχώς- κονδυλοφόρων. Στην ομογένεια έχουμε «γευτεί» το «φρούτο» και σε κάποιες περιπτώσεις με ολέθρια αποτελέσματα. Το ίδιο και στην Ελλάδα.
Το παραγάδι στήνεται με ένα «αθώο» φαινομενικά ερώτημα: «Δεν το είδε;» Ή «Δεν το έμαθε;» Ή «Δεν το πρόσεξε;» Κάποτε πέφτει και το βαρύ πυροβολικό, «Τι έχει να μας πει;» Να πει… να δει, να μάθει…
Αντί ο δημοσιογράφος να κάνει, ως οφείλει, έρευνα, αντί αυτός να ρωτήσει, αυτός να μάθει και αυτός να γράψει, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη, περιορίζεται στο να ρωτάει τον …εγκαλούμενο! Αν ο τελευταίος «τσιμπήσει» τότε…
Του έστρωσε γιορτινό τραπέζι! Δεν μπορεί, ανάμεσα στους μεζέδες, τα καναπεδάκια, το κυρίως πιάτο και το επιδόρπιο, ίσως κάνει κάποια μικρή ή μεγάλη αβλεψία, ίσως ανοίξει μια χαραμάδα που θα την αρπάξει το παραγάδι και η «ψαριά» θα είναι ή θα δείχνει ότι είναι πλούσια!
Τι κι αν τελικά αποδειχθεί …αεροφαγία; Η προσωρινή αίσθηση ότι ικανοποίησε την πείνα του, θα τον τροφοδοτήσει με ακόμη μεγαλύτερη επιθετικότητα, πάντα χωρίς χειροπιαστά στοιχεία, δίχως υπαρκτή ενοχή, δίχως αντικείμενο εγκλήματος.
Τέτοια δημοσιογραφία έχει παρελθόν, έχει παρόν δεν πρέπει να έχει, όμως, …μέλλον!