Στοχασμοί: Όταν δεν είμαι καλά‏

Λίγο οι έγνοιες, λίγο οι ανασφάλειες, λίγο η ανησυχία για το αύριο, για το αν θα ανταπεξέλθω, αν θα τα καταφέρω, αν θα εξακολουθήσω να είμαι όρθιος, με έχουνε ρίξει αρκετά. Τέτοιες στιγμές, περνάω συχνά στη ζωή μου. Όμως, σε αυτές τις στιγμές είναι που θυμάμαι το ποιος είμαι.
Είμαι άνθρωπος, σαν όλους τους ανθρώπους, και σαν τέτοιος, επιτρέπω στον εαυτό μου και να λυγίσει, και να γονατίσει, και να κλάψει από καημό! Δεν του επιτρέπω όμως να εγκλωβιστεί μέσα σε αυτό. Ο χρόνος που θα μου πάρει, είναι διαχειρίσημος από εμένα.
Είμαι άνθρωπος, και σαν άνθρωπος μπορώ να επιτρέψω στους φόβους μου να ανέβουν και να πάρουν τα ηνία για να κυριαρχήσουν στην προσωπικότητά μου. Σαν άνθρωπος όμως, γνωρίζω ότι αυτό είναι μια επιλογή που έχω κάνει, και τις επιλογές μας, εμείς τις ορίζουμε και τις αλλάζουμε όποτε θέλουμε.
Δεν θέλω να γράψω, και όμως γράφω, γιατί έτσι θα αναγκάσω τις σκέψεις μου να υποταχτούν στις πράξεις μου και όχι το αντίστροφο που μπορεί να αποδειχτεί καταστροφικό.
Δεν θέλω να βγω στον κόσμο σήμερα, και όμως θα βγω, γιατί έτσι θα σπάσω τους τρομερούς μονόλογους αυτολύπησης που με έχουν πιάσει, επειδή εκεί έξω, μπορώ να ακούσω τα πουλιά που κελαηδούνε και να δω τον ζωοδότη ήλιο. Μια άλλη αλήθεια με περιμένει πάντα εκεί έξω από αυτήν που φτιάχνει το μυαλό μου.
Δεν θέλω να μιλήσω σε κανένα, και όμως σήμερα είναι που επιδιώκω να κάνω επαφές. Επειδή ίσως άθελά τους οι άλλοι, μου δείχνουν μια άλλη εικόνα, πολλές φορές χειρότερη από αυτή στην οποία εγώ έχω εστιάσει, και έτσι θυμάμαι πάλι, ότι θα έπρεπε τη σημερινή ημέρα να τη χαιρετήσω με ευγνωμοσύνη που άνοιξα τα μάτια μου.
Δεν θέλω πολλά πράγματα να κάνω, και όμως σήμερα τα κάνω, γιατί στη δημιουργία βρίσκεται το κλειδί της συνειδητής αλλαγής, έτσι ώστε τα γεγονότα να μην μεγεθύνονται σε τρομακτικά θηρία, αλλά να παίρνουν την πραγματική τους διάσταση που είναι πάντα πολύ μικρότερης εμβέλειας.